Κι όλα αυτά συνέβαιναν μέχρι τότε, που στο φυσικό περιβάλλον βασίλευε η πράσινη ειρήνη. Πριν ακόμα ο αδηφάγος άνθρωπος ανοίξει τον ληστρικό πόλεμο εναντίον του. Να τα πάρει όλα. Για να χορτάσει την απληστία του με περισσότερο πλούτο, περισσότερη δόξα, περισσότερη ηδονή… Συμπεριφορές, που στιγματίζουν και καταστρέφουν τον πλανήτη.
Θλιβερά αποτελέσματα της ανθρώπινης πολεμικής κατά του περιβάλλοντος είναι τα σημεία των καιρών μας, τα οποία περίτρανα καταδεικνύουν την εκδίκηση της φύσης, την οποία προκάλεσε η ακόρεστη μανία μας. Αυτήν σήμερα πληρώνουμε πολύ ακριβά. Με αμέτρητα θύματα και καταστροφές… Κι όλα αυτά, γιατί τον κτιστό κόσμο από σύμμαχο και χρήσιμο στη ζωή μας τον στρέψαμε εναντίον μας. Το νερό, η πηγή της ζωής, έρχεται απειλητικά να μας πνίξει. Ο ήλιος, που μας θερμαίνει και συμβάλλει στην παραγωγή οξυγόνου… απειλεί να μας κάψει, να λιώσει τους πάγους, να καλύψει με νερό τεράστια τμήματα του πλανήτη, να προκαλέσει κλιματικές αλλαγές, να δημιουργήσει κλιματικούς μετανάστες… Οι εποχές, που είναι απαραίτητες για την παραγωγή και την ομορφιά της ζωής έγιναν δυσδιάκριτες. Ο αέρας, που γεμίζει τα πνευμόνια μας, είναι μολυσμένος κι αυτός ο τόπος που μας τρέφει, μας δηλητηριάζει…
Γιατί όμως συμβαίνουν αυτά; Πρώτον, διότι ξεχάσαμε ότι για να υπάρχει αυτή η φυσική ομορφιά στον πλανήτη μας δεν πρέπει να τον χρησιμοποιούμε ληστρικά, αλλά να τον φυλάμε και να εργαζόμαστε: έντιμα, πονετικά, ευχαριστιακά… Δεύτερον, γιατί λησμονήσαμε τα όριά μας και χάσαμε το μέτρο, αφού γίναμε υπαίτιοι όλων των καταστροφών που προκαλέσαμε στο πλανητικό μας περιβάλλον. Εμείς εκχερσώνουμε και καίμε τα δάση. Εμείς με τους πολέμους αφανίζουμε τεράστιες δασικές εκτάσεις. Καταστροφή, που το μέγεθός της εκφράζεται με τον σύγχρονο επιστημονικό όρο οικοκτονία, που αναφέρεται στη μαζική εξόντωση του φυσικού περιβάλλοντος από ανθρώπους.
Μια ιστορία, που ξεκινά από τη δεκαετία του 1970, όπου κατά τη διάρκεια του πολέμου του Βιετνάμ ο αμερικανικός στρατός χρησιμοποιούσε επικίνδυνη χημική ουσία για να καταστρέψει το φυσικό περιβάλλον των εχθρικών στρατευμάτων. Από, τότε πολλές οργανώσεις έχουν υποστηρίξει την ποινικοποίηση της οικοκτονίας και την ένταξή της στο διεθνές δίκαιο…
Κατ’ αυτόν τον τρόπο ερημοποιείται το πλανητικό μας περιβάλλον και εμείς θρηνούμε πάνω από τα ερείπια των φυσικών καταστροφών. Αγωνιούμε για τη διατάραξη της φυσικής ισορροπίας και αισθανόμαστε ανήμποροι μπροστά στο αδιέξοδο, που μόνοι μας δημιουργήσαμε.
Τι πρέπει όμως να κάνουμε για να προστατέψουμε το φυσικό μας περιβάλλον και μαζί μ’ αυτό την ίδια μας τη ζωή; Να αναζητήσουμε τρόπους, που θα ανατρέψουν την καταστροφική μας πορεία. Ν’ αλλάξουμε τρόπο ζωής και σκέψης. Να ξεχάσουμε την αλαζονεία μας, αποβάλλοντας τον εξουσιαστικό και ληστρικό χαρακτήρα πάνω σ’ αυτό.
Να επιστρέψουμε σε συμπεριφορές, οι οποίες θα κάνουν τον πλανήτη μας ασφαλή και όμορφο. Να επιστρέψει το πράσινο, τα νερά να τρέχουν στην κοίτη τους, οι ανθοί της άνοιξης μεθυστικά να γεμίζουν τον αέρα, ο βασιλιάς ήλιος να θερμαίνει ευχάριστα, ο αέρας να είναι καθαρός και οι τόποι, οι θάλασσες, οι λίμνες και τα ποτάμια να πάψουν να ρυπαίνονται.
Τελειώνοντας αυτό το άρθρο θα ευχόμουνα η εκδίκηση της φύσης, που χρόνο με το χρόνο γίνεται εντονότερη, να μας συνεφέρει και να μας οδηγήσει σε μια άλλη πρακτική απολύτως φιλική και συμφιλιωτική με το περιβάλλον. Διαφορετικά θα κινδυνεύσει να χαθεί και αυτό, ακόμα, το ανθρώπινο είδος!