Στήθηκε για εκτέλεση και γλίτωσε

Από τον Άγγελο Ζαχαρόπουλο, επίτιμο διευθυντή Ευρωπαϊκής Επιτροπής, επίτιμο διδάκτορα Γεωπονικού Πανεπιστημίου, πρ. γενικό διευθυντή Υπουργείου Γεωργίας
Τον Σεπτέμβριο 1943 συνθηκολόγησε η Ιταλία μετά την επιτυχή απόβαση των συμμάχων στη Σικελία. Υπήρχαν τότε στην Ελλάδα δώδεκα ιταλικές μεραρχίες. Οι δέκα παραδόθηκαν αμαχητί στους Γερμανούς. Μία αντιστάθηκε (της Κεφαλονιάς) και εξοντώθηκε.

Η μόνη που προσχώρησε στις συμμαχικές δυνάμεις ήταν η μεραρχία Πινερόλο της Θεσσαλίας. Ο διοικητής της μεραρχίας Ινφάντε πείστηκε να προσχωρήσει στις συμμαχικές δυνάμεις, κυρίως από τον διευθυντή της Αβερώφειου Γεωργικής Σχολής Λαρίσης, τον γεωπόνο Φιλοποίμονα Τζουλιάδη, με τον οποίο είχε κοινωνικές σχέσεις. Να σημειωθεί ότι η σύζυγος του Τζουλιάδη ήταν αδερφή του διάσημου συγγραφέα Δημήτρη Καραγάτση.
Τις συμμαχικές δυνάμεις αντιπροσώπευαν η βρετανική αποστολή και το Κοινό Γενικό Στρατηγείο ανταρτών (ΕΛΑΣ – ΕΔΕΣ – 5/42 Σύνταγμα Ψαρρού), που είχαν έδρα στα Αγραφιώτικα χωριά. Τη Μεραρχία Πινερόλο αντικατέστησε ως στρατός κατοχής στη Θεσσαλία η επίλεκτη γερμανική 4η Μεραρχία SS – Αστυνομία. Οι Γερμανοί, μένεα πλέοντες κατά των πρώην συμμάχων τους Ιταλών, οργάνωσαν μια σημαντική επιχείρηση για να τους τιμωρήσουν και για να χτυπήσουν τους αντάρτες.
Μια μονάδα έβαλε στόχο το αντάρτικο αεροδρόμιο, εγκατεστημένο στο υψίπεδο (800 μ.) της Νεβρόπολης το οποίο τώρα καλύπτεται από τη λίμνη Πλαστήρα. Στη διαδρομή της πέρασε από το μοναστήρι της Πέτρας, δίπλα στο αγραφιώτικο χωριό Καταφύγι. Στο μοναστήρι αυτό υπήρχε αποθήκη τροφίμων των ανταρτών, με διαχειριστή τον νεαρό φοιτητή της Ανωτάτης Εμπορικής Ευριπίδη (ξεχνώ το επώνυμό του). Ο Ευριπίδης έλαβε εντολή να εκκενώσει την αποθήκη και να κρύψει τα πολύτιμα τρόφιμα. Το έπραξε εγκαίρως, αλλά οι Γερμανοί τον πρόλαβαν πριν απομακρυνθεί. Τον έστησαν αμέσως για εκτέλεση, αλλά όλως παραδόξως γλίτωσε.
Ο Ευριπίδης τελείωσε τις σπουδές του και έκανε καριέρα, ως ανώτερο στέλεχος, στο Υπουργείο Οικονομικών. Κατά τη διάρκεια των ενταξιακών διαπραγματεύσεων στην Ε.Ο.Κ. είχε κάποιο ρόλο και επισκεπτόταν τις Βρυξέλλες. Ο αδερφός μου Γιώργος, ο οποίος διάγει τώρα το εκατοστό δεύτερο έτος της ηλικίας του, είχε γνωρίσει τον Ευριπίδη ως αντάρτης κατά την κατοχή και είχε διατηρήσει επαφή μαζί του. Του είπε, λοιπόν, να με αναζητήσει στις Βρυξέλλες, όπου βρισκόμουν συνεχώς ως μέλος της Κεντρικής Επιτροπής Διαπραγματεύσεων. Ο Ευριπίδης με βρήκε. Μικρόσωμος με σβέλτο κορμί και οξύ πνεύμα. Του ζήτησα, λοιπόν, να μου εξηγήσει πώς γλίτωσε από τους Γερμανούς που τον είχαν συλλάβει. Ήταν γνωστό ότι οι Γερμανοί σκότωναν όποιον εύρισκαν μπροστά τους κατά την επιχείρηση αυτή. Ιδού πώς μου διηγήθηκε την περιπέτειά του:
«Με είχαν στήσει για εκτέλεση σε ένα υψωματάκι. Πίσω μου υπήρχε μια απότομη πλαγιά. Πριν τραβήξουν τη σκανδάλη ακούστηκαν πυροβολισμοί κάπου εκεί κοντά. Οι Γερμανοί αιφνιδιάστηκαν και έστρεψαν τα βλέμματά τους προς την κατεύθυνση των πυροβολισμών. Εγώ έκανα μια τούμπα προς τα πίσω και, κατρακυλιζόμενος στην απότομη πλαγιά, έφθασα σε κάποιο βαθούλωμα. Μικρόσωμος όπως είμαι χώθηκα εκεί και ήμουν αθέατος από τους Γερμανούς. Δεν έψαξαν να με βρουν επειδή ήταν πολύ βιαστικοί. Ήθελαν να φθάσουν γρήγορα στο αεροδρόμιο».