* Από τον Μιχαήλ Γκρίλλα
Η προώθηση ενός συγχρόνου Ισλάμ, που δεν απορρίπτει τον δυτικό τρόπο σκέψης, βρίσκεται στον πυρήνα της σκέψης του Γκιουλέν. Και η επικέντρωσή του, στην Τουρκία «φωτογραφίζει» ουσιαστικά τη χώρα αυτή, ως την ηγέτιδα δύναμη του μουσουλμανικού κόσμου. Ουσιαστικά ο Γκιουλέν εκμεταλλεύτηκε στο έπακρο το άνοιγμα στο Ισλάμ, που έγινε στην Τουρκία στα τέλη της δεκαετίας του 1980, επί πρωθυπουργίας Τουργκούτ Οζάλ.
Η εκπαίδευση εξάλλου αποτελεί άλλωστε τον πυρήνα των δραστηριοτήτων του Γκιουλέν. Υπολογίζεται ότι η εκπαιδευτική, αυτοκρατορία που έχει δημιουργήσει, ο δαιμόνιος Γκιουλέν αριθμεί ως 1.000 σχολεία σε περίπου 100 χώρες, μεταξύ των οποίων και οι ΗΠΑ. Σήμερα υπάρχουν, πάνω από 200 στην Τουρκία, ενώ ο Γκιουλέν έχει ιδρύσει και Πανεπιστήμιο στην Κωνσταντινούπολη το Φατίχ. Σκοπός των σχολείων είναι η διάδοση της τουρκικής κουλτούρας και η ανάπτυξη «φιλοτουρκικής ελίτ». Τα σχολεία ακολουθούν το πρόγραμμα διδασκαλίας κάθε χώρας, αλλά έχουν υποχρεωτικά και δεύτερη γλώσσα τα Τουρκικά. Και επιπλέον οι αρχές του Ισλάμ, δεν περιλαμβάνονται στην διδασκαλία. Αντίθετα δίνεται η έμφαση στην επιστήμη και στην τεχνολογία, ώστε να προωθείται και το σύγχρονο πρόσωπο του Ισλάμ. Σχολεία και φροντιστήρια υπάρχουν επίσης, σε χώρες, με σημαντικό αριθμό Τούρκων μεταναστών όπως στη Γερμανία.
Αν και ο Γκιουλέν επιχειρεί να επιβάλλει το μετριοπαθές πρόσωπο του Ισλάμ, το Κεμαλλικό κατεστημένο θεωρεί ότι το δίκτυό του, προωθηθεί προσεκτικά την «κρυφή ατζέντα», δηλαδή την ισλαμοποίηση της Τουρκίας. Τα τζαμιά στην Τουρκία αυξάνονται συνεχώς (έχουν ξεπεράσει τις 85.000), το ίδιο και ιμάμηδες (υπολογίζονται πάνω από 90.000), κάτι, που οξύνει τις ανησυχίες. Ως πλέον χαρακτηριστικό παράδειγμα της απειλής αυτής, είναι η διείσδυση οπαδών του Γκιουλέν, στην Αστυνομία και στο Δικαστικό σώμα και ιδιαίτερα στα μεσαία στρώματα της τουρκικής κοινωνίας.
Το δίκτυο Γκιουλέν διοικεί επιχειρηματικούς ομίλους, μεταξύ των οποίων και η τράπεζα «ΑΣΥΑ», με πάνω από 100 υποκαταστήματα, στην τουρκική επικράτεια. Η Τράπεζα αυτή λειτουργεί κατά το πρότυπο του Ισλαμικού συστήματος, δηλαδή χωρίς τόκους.
Και δεν πρέπει φυσικά, να λησμονείται, η ισχυρότατη παρουσία του δικτύου Γκιουλέν, στον χώρο των Μέσων Μαζικής Ενημέρωσης, με «ναυαρχίδα» την εφημερίδα «Ζαμάν» μία από τις μεγαλύτερες στην Τουρκία, με μέσο όρο αναγνωστών, που ξεπερνά τους 500.000 την ημέρα. Διαθέτει επίσης τηλεοπτικό σταθμό, πρακτορείο ειδήσεων και πλειάδα περιοδικών.
Τα σκάνδαλα, που ξέσπασαν τελευταία στην Τουρκία και καλείται να αντιμετωπίσει, ο μέχρι πρότινος πανίσχυρος και παντοδύναμος νέο - οθωμανικής εθνικιστής πρωθυπουργός Ερντογάν, δεν είναι άσχετα με την μετωπική σύγκρισή του, με τους κύκλους επιρροής και τους μηχανισμούς, που ελέγχει ο Ιμάμης Φετουλάχ Γκιουλέν, έχει στη βάση της το μείζον γεγονός: ότι η Τουρκία, που σχεδίασε και εμφάνισε ο Ερντογάν και υποστηρίχθηκε θερμά από τον Γκιουλέν, δεν μοιάζει καθόλου να είναι σήμερα με την Τουρκία, που είχε στο μυαλό του, ο μετριοπαθής δυτικόφιλος Ισλαμιστής Γκιουλέν, αλλά και ο «ατλαντικός» παράγων. Ο εγκαταστημένος σήμερα στην Πενσιλβανία των ΗΠΑ αυτοεξόριστος οικονομικά, ισχυρός Γκιουλέν με τις πολλές διεθνείς γνωριμίες και την καλή γνώμη γι’ αυτόν, που έχει του εκεί Ισραηλινού λόμπι, δεν θέλει την Τουρκία σαν μια χώρα φανατικών Ισλαμιστών, με κακές σχέσεις με τις ΗΠΑ και το Ισραήλ. Ούτε εννοεί την μετα-Κεμαλική Τουρκία ως ισότιμο στρατηγικό εταίρο, με τη Μόσχα, έναντι της Ουάσιγκτον, ως παράγοντα καθορισμού «εξελίξεων» στη Συρία ή αύριο στο Ιράν και επιπλέον έχοντας «ύποπτες» σχέσεις με κυκλώματα της Αλ Κάϊντα και ταυτισμένη, με τους αδελφούς μουσουλμάνους της Αιγύπτου. Ο Γκιουλέν και ο κύκλος του, θέλει μια Τουρκία λογικά θρησκευόμενη, σε μεγάλη απόσταση από τους φονταμεταλιστές μουσουλμάνους, μια Χώρα που να νιώθει υπερδύναμη, αλλά εντός του διεθνούς «συστήματος», όπως το εννοεί η πολιτική των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ.
Οι θέσεις του Γκιουλέν, που υιοθετούνται και από τους πολλούς και πιστούς του, στον κρατικό μηχανισμό της Τουρκίας, στην Αστυνομία και στις Ένοπλες Δυνάμεις, δεν συγκινούν σήμερα βέβαια τα μεγάλα κοινωνικά ακροατήρια, στα οποία απευθύνεται ο αυταρχικός Εθνικιστής λαϊκιστής Ερντογάν, όμως επηρεάζουν θετικά όχι μόνο την αντιπολίτευση και τους μετριοπαθείς «δυτικόστροφους» αστούς της χώρας, κύκλους διανοουμένων, φοιτητές κ.λπ. αλλά και τη σκέψη πολιτικών (όπως π.χ. ο πρόεδρος Γκιούλ), που συμπορεύτηκαν με τον Ερντογάν και τον Γκιουλέν, στην πορεία για το ξήλωμα του «Βαθέος Κεμαλικού Κράτους». Και αυτές οι δυνάμεις, δεν είχαν κατά νου, την Τουρκία ως χώρα προσδεμένη σε ένα Ισλαμοεθνικισμό, που θα της έφερνε σε αντιπαλότητα με τις ΗΠΑ και τον χωροφύλακα στη Μ. Ανατολή το Ισραήλ. Εξάλλου ο Νταβούτογλου παλιός και καλός φίλος του Γκιουλέν, συνέδεσε αρχικά τα φιλόδοξα οράματα της Τουρκίας, περί Στρατηγικού Βάθους με τη γραμμή των «μηδενικών προβλημάτων», με τις γειτονικές της χώρες και σε καμία περίπτωση, δεν υιοθέτησε ποτέ του, ανατροπές στις σχέσεις της χώρας του, με τις ΗΠΑ.
Βλέπουμε συνεπώς τον Ερντογάν έναν ηγέτη, που έβγαλε την Τουρκία στην κυριολεξία από το τέλμα, της κοινωνικής εξαθλίωσης και από τα δόντια του ΔΝΤ, που κατά τη διάρκεια της ενδεκαετούς διακυβέρνησης του, διπλασίασε το ΑΕΠ, της χώρας του, εξακολουθεί να παραμένει ακόμα αρκετά δημοφιλής στη χώρα του, με 45%, αλλά σε αυτήν τη διαμάχη με τον Γκιουλέν βγήκε βαριά τραυματισμένος και βαθιά εξασθενημένος και στην προσπάθειά του, να υπερκεράσει σε δόξα και αυτόν ακόμα τον Κεμάλ Ατατούρκ, εμφάνισε έναν πρωτόγνωρο αυταρχισμό και νέο – οθωμανικό λαϊκισμό, που τώρα τον πληρώνει, πολύ ακριβά σε προσωπικό επίπεδο και είναι πλέον αναγκασμένος, για να επιβιώσει, του ανελέητου πολέμου, που δέχεται από τον πανίσχυρο Ιμάμη Γκιουλέν (συνωμοσία κατά του Ερντογάν), να έλθει σε κάποιο είδος συμβιβασμού με το βαθύ Κεμαλικό Κράτος, γιατί δεν μπορεί να αντέξει σε έναν σκληρό διμέτωπο αγώνα και ο στόχος του, να γίνει απόλυτος Μονάρχης και Σουλτάνος στην Τουρκία, εκ των πραγμάτων φαίνεται να εγκαταλείπεται οριστικά και αμετάκλητα, γιατί το κόμμα της Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ), που ηγείται αρχίζει σιγά – σιγά να τον αμφισβητεί και να τον προσγειώνει στα νέα δεδομένα και στην πραγματικότητα. Ήδη πέντε βουλευτές του ανεξαρτητοποιήθηκαν και έπεται συνέχεια.
Τέλος βαρόμετρο της όλης φθοράς του Ερντογάν και της όποιας αμφισβήτησης του, από το εκλογικό σώμα της Τουρκίας, θα αποτελέσει το εκλογικό αποτέλεσμα των Δημοτικών εκλογών, που θα προκύψει απ’ αυτές, που θα διεξαχθούν στη χώρα αυτή τέλος Μαρτίου του 2014.
