Του Μ.Ε.Λαγκουβάρδου
Είμαι αισιόδοξος πιστεύοντας στον Χριστό. Οι πιστοί στον Χριστό είναι αισιόδοξοι. Ο Χριστός ανέστη και ελευθέρωσε τον άνθρωπο από τη δουλεία του φόβου του θανάτου.
Η αισιοδοξία μας εξαρτάται από την πνευματική μας κατάσταση, και συγκεκριμένα από τη συνείδησή μας αν είναι καθαρή. Όταν η συνείδησή μας δεν μας κατηγορεί, έχουμε παρρησία και καταφεύγουμε στον Θεό και πατέρα μας, ζητώντας να μας βοηθήσει. «Ο Θεός ημών καταφυγή και δύναμις, βοηθός εν θλίψεσιν ταις ευρούσαις ημάς σφόδρα. /δια τούτο ου φοβηθησόμεθα εν τω ταράττεσθαι την γην/ και μετατίθεσθαι όρη εν καρδίαις θαλασσών». (Ψαλμ.45) ( Είν’ ο Θεός για μας καταφύγιο και δύναμη/ στάθηκε στις ανάγκες μας βοήθεια σπουδαία./ Γι’ αυτό και δε φοβούμαστε όταν σαλεύει τη γη/ κι αλλάζουν θέση τα βουνά στου ωκεανού τα βάθη).
Η Πίστη είναι αισιοδοξία. Πιστεύουμε ότι ο Θεός βοηθάει αυτούς που ζητούν τη βοήθειά Του. Και πάλι η αντίρρηση είναι η ίδια, όπως τα αρχαία χρόνια, με τον Ιώβ. Όχι, δεν είναι ο Ιώβ ευτυχισμένος επειδή πιστεύει, αντέκρουσε ο Διάβολος το Θεό, αλλά επειδή στηρίζεται στα πλούτη του. Τα ίδια ισχυρίζεται και σήμερα ο νέος αντιρρησίας. Δεν είναι αισιόδοξος ο πιστός επειδή πιστεύει στον Χριστό, αλλά επειδή δεν έχει οικονομικά προβλήματα. Αν είχε αξεπέραστα οικονομικά προβλήματα δεν θα ήταν αισιόδοξος.
Πράγματι αυτό είναι μια γενική εντύπωση. Άλλωστε όλος ο σύγχρονος κόσμος έχει στρέψει το ενδιαφέρον του στην υλική ευημερία. Ο σύγχρονος κορυφαίος ψυχολόγος, ο Καρλ Γιουγκ περιγράφει ως εξής την κατάσταση: «Ο μεγάλος κίνδυνος (εννοεί τον κίνδυνο του ολοκληρωτισμού), έγκειται στο ότι δεν βρισκόμαστε στο επίπεδο του ίδιου μας του πνευματικού προβλήματος. Η τεχνολογία και η «κοινωνική ευημερία» δεν προσφέρουν τίποτα που να μπορεί να υπερνικήσει την πνευματική μας τελμάτωση…παγιδευόμαστε σε νέες, απροσδόκητες, περίπλοκες, πολύπλοκες, ακατανόητες παραλλαγές δυστυχίας, τέτοιες που ποτέ πριν δεν είχαμε ονειρευτεί. Σκεφθείτε τη σχεδόν μυστηριώδη αύξηση των διαζυγίων και των νευρώσεων!» (Κάρλ Γιουγκ. Επιστολαί, Έκδ. «Αντινέα»).
Όσον αφορά εμένα, η αισιοδοξία μου είναι η πίστη μου. Αν είναι αιτιολογημένη από τα πράγματα ή όχι, δεν με ενδιαφέρει. Πιστεύω πως όλα θα πάνε καλά. Περάσαμε και χειρότερες καταστάσεις και δεν μας έβλαψαν αν εξαιρέσουμε την έλλειψη των ανέσεων, ο κόσμος δεν ήξερε τι είναι το άγχος. Μπορώ να πως ότι εμάς τους νέους εκείνο τον καιρό μας ωφέλησαν, γιατί γίναμε πιο υπομονετικοί και γιατί εμβαθύναμε περισσότερο στα πράγματα από ό,τι το πνεύμα του σημερινού κόσμου. Η ζωή μας έχει νόημα. Δεν ζητάμε απ΄ τον Θεό, να πάρει τις δυσκολίες, αλλά ζητάμε να μας δίδει τη δύναμη να τις νικάμε.
Η αισιοδοξία μας ξεκινάει από την καθαρότητα της συνείδησης, όπως ορίζει η Εκκλησία μας, με τη μετάνοια και την εξομολόγηση. Αν δεν προσέχουμε τη συνείδηση να είναι καθαρή, νιώθουμε φόβο, όχι τόσο από τους άλλους όσο από τον ίδιο τον εαυτό μας. Αυτό είναι το εσώτατο, υπαρξιακό άγχος, ο φόβος από τον ίδιο τον εαυτό μας.
