Του Χρήστου Τσαντήλα
ΑΡΧΙΖΟΥΜΕ να εισπνέουμε πλέον αέρα εκλογών και αναρωτιέμαι, αν έχει κανείς κίνητρα ταπεινά (και σε ποιο βαθμό μπορεί να υπερασπιστεί τη γνησιότητα και ειλικρίνειά τους), ώστε να πείσει τους πολίτες, των οποίων την ψήφο ζητεί, ότι το μόνο που τον ενδιαφέρει είναι το καλό μας! Υπάρχει κανείς για παράδειγμα που θα εργαστεί για το καλό της πόλης και των κατοίκων της αφιλοκερδώς και πώς μπορεί, με πράξεις (χειροπιαστές όπως λέμε, αποδείξεις), να πείσει για κάτι τέτοιο;
ΕΓΡΑΦΕ προχθές συνάδελφος της διπλανής στήλης, πως ούτε λίγο ούτε πολύ, πάνω από 1000 άτομα θα πρέπει να εκτεθούν στην κρίση των Λαρισαίων και να συμπληρώσουν τα ψηφοδέλτια καμιά δεκαριά συνδυασμών (!) για να εκλεγούν δημοτικοί και διαμερισματικοί σύμβουλοι. Τόσες εκατοντάδες άτομα, που θα κυκλοφορούν καναδυό μήνες με... γραβάτες, "βαλτοί" να σώσουν αυτήν την πόλη και να φροντίσουν για την ποιότητα ζωής των κατοίκων της! Κι εμείς, οι υπόλοιποι, τόσο αχάριστοι πια, να αμφισβητούμε τις αγνές τους πατριωτικές προθέσεις; Είμαστε αν μη τι άλλο, απαράδεκτα καχύποπτοι!
ΑΛΛΑ, ας δούμε, έτσι απλά, τι περίπου χρειάζεται μια πόλη και τι μπορεί να κάνει κανείς για να εξασφαλίσει τα βασικά, σε τέτοια περίοδο οικονομικής κρίσης που περνάμε.
Η ΑΠΑΝΤΗΣΗ στο ερώτημα, βγαίνει από το τι είναι αυτά που ΔΕΝ μπορούμε να κάνουμε. Και πρώτα πρώτα, δεν μπορούμε να γυρίσουμε στο... ποτάμι. Το προπατορικό μας αμάρτημα. Η μοναδική πόλη στον κόσμο που δεν αναπτύχθηκε εκατέρωθεν του Πηνειού. Κανείς δεν μπόρεσε να ανατρέψει την προς Ανατολάς ανάπτυξη όπως κανείς Λαρισαίος, αιώνες τώρα, δεν μπορεί να απολαύσει τον καφέ του, μπροστά στο ποτάμι. Δεν ευδοκίμησαν τέτοια μαγαζιά. Οι ξένοι θεωρούν "ευλογημένες" τις πόλεις που τις διασχίζουν ποταμοί και στηρίζουν την ανάπτυξη αποκλειστικά σ’ αυτούς. Για μας, ο Πηνειός ήταν ευχή, αλλά τη μετατρέψαμε σε κατάρα! Μας... έπνιγε γι’ αυτό και απομακρυνθήκαμε από κοντά του.
ΚΑΝΕΙΣ δεν μπορεί όπως έδειξαν τα πράγματα, να βάλει τάξη στην αναρχία των πεζοδρόμων. Ούτε να εξασφαλίσει ήσυχο ύπνο από τη λειτουργία των μπαρ στους κατοίκους του κεντρικού τομέα. Τι ψάχνουμε λοιπόν τόσα χρόνια; Τον αλληλοσεβασμό στη διαβίωση των πολιτών. Θέλουμε επίσης την ασφάλεια και υγιεινή στο νερό που πίνουμε, την προσεκτική καθαριότητα και τη δίκαιη κατανομή φόρων στους πολίτες για βασικές υπηρεσίες. Νομίζει κανείς ότι χρειάζονται χίλια άτομα για να το πετύχουν αυτό;
ΕΠΕΙΔΗ λοιπόν, μέρες της οικονομικής δυσπραγίας σε γενικό και οικογενειακό επίπεδο που διανύουμε, όλα μετρούν, καλό θα είναι οι εκατοντάδες υποψήφιοι να βάλουν πρώτα στο μυαλό τους ότι οι πολίτες έχουν πολλά προβλήματα για να καταπιούν ψέματα, υποσχέσεις ανέξοδες και βλακώδεις υπερβολές. Πόσο μάλιστα ανούσιες κομματικές αντιπαραθέσεις, που να θυμίζουν το προηγούμενο πολιτικό σκηνικό.
ΜΟΝΗ ενεργούσα η οποιαδήποτε παράταξη, δεν πρόκειται να λάβει ούτε ευρώ από ένα φαλιρισμένο πλέον κράτος. Αντιθέτως με σύμπνοια υπερκομματική, κάτι θα κινηθεί και σ’ αυτόν τον άμοιρο τόπο... Η εποχή των μεγάλων έργων πέρασε πια, κόσμος έχασε τη δουλειά του, οι ασπιρίνες των πεντάμηνων δεν σώζουν τον ασθενή, οι καλές υπηρεσίες των δήμων εξαφανίζονται, πού τώρα λεφτά για έργα...
ΤΙ ΘΕΛΕΙ λοιπόν ο κουρασμένος πολίτης, από τη «φορολογική βάρβαρη συμπεριφορά» της πολιτείας, από μια δημοτική αρχή; Σεβασμό σε ό,τι έχει να κάνει με την ποιότητα της ζωής του. Και βεβαίως τον δήμαρχο συμπαραστάτη του. Κοντά σε μας και όχι στο κόμμα του. Να στήσει το δικό μας μικρό κράτος. Το κράτος των πολιτών. Όχι αυτό που μας... ληστεύει!
