Του Χρήστου Τσαντήλα
ΕΙΝΑΙ κάποιες ιστοριούλες του παρελθόντος, πολύ ωραίες και εξίσου διδακτικές που μου ‘ρχονται στο μυαλό, απ' αυτές που στους περισσότερους αρέσουν. Κάποιες δε απ' αυτές, όπως η σημερινή, τις απολαμβάνω. Αλλά, για να γίνει αυτό, θα πρέπει να ανατρέξω σε περιστατικό της προηγούμενης δεκαετίας. Το οποίο συνέβη την ημέρα του Αγίου Κωνσταντίνου (με παρόντα πρωθυπουργό που γιόρταζε), κι όχι... όπου κι όπου. Αλλά, χιλιάδες χιλιόμετρα μακριά, εν πτήσει, μέσα σε αεροσκάφος της Ολυμπιακής. Απ' αυτά, τα "αγκαζέ" αεροπλάνα, των εθνικών αποστολών, που εκτός από τον πρωθυπουργό και έναν, δύο, τρεις το πολύ υπουργούς, τις 300 θέσεις της καμπίνας των επιβατών, απολάμβαναν ούτε δέκα το πολύ δημοσιογράφοι!
ΣΤΗΝ παρέα και μία υπουργός. Όχι όποια κι όποια... Με συμπεριφορά και ύφος... πρωθυπουργού! Και με συνοδεία, δύο τρεις αυλοκόλακες. Να την προστατεύουν από το στενό "μαρκάρισμα" των δημοσιογράφων. Ένας όμως, από αυτούς τους γραββατωμένους σωματοφύλακες, ήταν ο... φοβερός. Αυτός που ξεχώριζε. Από τότε, όλοι οι του σιναφιού μου, θυμάμαι ότι συμφωνούσαμε τότε πως εκείνος ο μπαγάσας κάποτε θα προκόψει. Κρατούσε την τσάντα της υπουργού. Αλλά πρόσεχε και τη ζακέτα της. Της έφερνε τον καφέ και το νερό, αλλά με περισσότερη αγωνία, πρόσεχε να μην πέφτουν αδιάκριτα βλέμματα επάνω της κάθε που στο μπούστο της τίναζε ένα... κουμπί! Όλα τα φρόντιζε ο βαστάζος, ούτε... αδελφή του να ήταν, την υπηρετούσε πραγματικά. Ήταν φοβερός γλυψιάρης τύπος γι’ αυτό και ανταμείφτηκε. Θυμάμαι κάποιον συνάδελφο που έλεγε χλευαστικά πως αν υπήρχαν μύγες στα αεροπλάνα, αυτός θα φρόντιζε να μην την ενοχλούν! Τόσο γλύφτης! Δούλεψε όμως "σκληρά" ο αθεόφοβος, άλλαξε πρώτα δύο τρείς καλές θέσεις σε υπουργεία, βεβαίως προσκολλημένος με μαεστρία σε διαφορετικούς πολιτικούς, ύστερα με τη βοήθεια του αρχηγού, πέρασε τα σύνορα της Ελλάδας η αφεντιά του, εκεί που ο μισθός είναι 40 φορές μεγαλύτερος του κατώτατου βασικού στη χώρα του, έγινε... όνομα, παρά την αφάνεια και σήμερα πιθανότατα θα ψηφιστεί από κάποιες εκατοντάδες χιλιάδες Ελλήνων...
ΟΙ ΙΣΤΟΡΙΕΣ αυτές χρειάζονται ονοματεπώνυμο. Αλλιώς, λένε οι περισσότεροι, χάνουν την αλήθεια τους. Αλλά μήπως και αν "ταυτοποιηθούν" θα προκαλέσουν την παραμικρή εντύπωση στον κόσμο; Υπάρχει άραγε κανείς που να μην πιστεύει ότι έτσι αναδείχθηκαν και στο παρελθόν, έτσι αναδεικνύονται και τώρα κάποιοι πολιτικοί που θα κληθούν να αποφασίσουν για τις τύχες μας; Και τελικά ποιοι ευθύνονται περισσότερο; Αυτοί που σκαρφαλώνουν γλύφοντας ποδιές, η εμείς που τους ψηφίζουμε; Στη χώρα των 10 εκατ. κατοίκων μάγκες είναι καμιά 500αριά. Έχει άδικο ο συνάδελφος Ανδρέας, που έγραφε ότι "υπάρχει μια κάστα ανθρώπων σ’ αυτή τη χώρα, που δεν δούλεψε ποτέ και περνάει υπέροχα; Με την ψήφο ή την ανοχή ημών των υπολοίπων έχει αποκτήσει το δικαίωμα να απολαμβάνει ζωή αξιωματούχου δεκαετίες ολόκληρες!". Ξέρετε πόσοι τέτοιοι ζουν στο κοινοβούλιο; Δεκάδες!
