Του Φίλιππου Ζάχαρη
Οι θαυματοποιοί εξαλείφτηκαν σε αυτή την χώρα και όλοι όσοι ευαγγελίζονται ακόμη θαύματα δεν είναι παρά καιροσκόποι και τυχοδιώκτες. Όλοι όσοι πίστευαν πως η Ελλάδα μπορεί από την μια μέρα στην άλλη να ξαναγεννηθεί και να μπει σε αναπτυξιακή πορεία, απλά κορόιδευαν τους εαυτούς τους.
Οι χιλιάδες πολίτες που πίστεψαν στην λύση του μνημονίου και όσα το συνοδεύουν, βλέπουν να διαψεύδονται οικτρά και αλλάζουν άρδην τις πεποιθήσεις τους. Η τρόικα, από την άλλη, βαδίζει σταθερά εμμένοντας στις αξιώσεις της για περαιτέρω περικοπές, απολύσεις και μειώσεις. Είναι η πάγια τακτική της να απαιτεί χωρίς να προσφέρει, να εγκλωβίζει τους πολίτες και να τρομοκρατεί τους κυβερνώντες.
Έτσι και αυτή την φορά το αδιέξοδο είδε για μια ακόμη φορά το φως της δημοσιότητας, όταν οι εκπρόσωποι των δανειστών έβαλαν όρους και προϋποθέσεις για την συνέχεια της χρηματοδότησης, αναγκάζοντας τους ιθύνοντες να εκβιάζουν με τα ταμειακά αποθέματα. Το έργο αυτό το έχουμε ξαναδεί. Κάθε φορά, αναρωτιέμαι, αυτό θα γίνεται; Θα φτάνουμε στο πάρα πέντε και στο όνομα της «σωτήριας» παραμονής της χώρας στην ευρωζώνη θα αξιώνουν νέες θυσίες; Και μέχρι πότε θα γίνεται αυτό; Αυτό οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στην χρεοκοπία και την διάλυση του κράτους και όχι σε κάποια εξυγίανση. Για τους δε πολίτες δεν είναι παρά η χαριστική βολή και η στερνή επίθεση στα αποθεματικά τους. Γιατί και αυτά εξαντλούνται γοργά και όλοι όσοι ακόμη μπορούν, δεν είναι παρά βελόνα στα άχυρα.
Οι θαυματοποιοί λοιπόν εξαφανίστηκαν μαζί με τις ταχυδακτυλουργίες τους. Έφεραν το κράτος στα όρια του αφανισμού, υποσχέθηκαν τον ουρανό με τα άστρα στα φτωχά κοινωνικά στρώματα και επέβαλλαν τον νόμο της ζούγκλας στις οικονομικές δοσοληψίες. Το παιχνίδι κράτησε καιρό και όλοι διαφήμιζαν τα θαύματά τους. Μέχρι που ήρθε η στιγμή της αποχώρησης από την αναμέτρηση με τον κόσμο, η στιγμή της απόσυρσης γιατί ακριβώς ο κόσμος τους κατάλαβε.
Ειδικά αυτή την εποχή, οι θαυματοποιοί αποτελούν κάτι σαν εφιάλτη στις συνειδήσεις των πολιτών. Οι νέοι κυβερνώντες δεν θάθελαν να τους μοιάσουν γιατί το παιχνίδι πια παίζεται με άλλους όρους. Η σκληρή πραγματικότητα κάνει τους θαυματοποιούς να σωπαίνουν και τους ευκαιριακούς πυροσβέστες της κρίσης να φαντάζουν ως κερδοσκόποι αυτής ακριβώς της κατάστασης με το να διαλαλούν την μια πως έχουν τη λύση στο τσεπάκι και την άλλη να κάνουν πως δεν ξέρουν τι σημαίνει κρίση. Είναι βέβαια αποφασιστικός και ο ρόλος των πολιτών που πλέον – παρά τα βάσανα που υφίστανται – ξέρουν να διακρίνουν την ευεργεσία από την παγαποντιά. Ένας κόσμος που δεινοπαθεί από τα συνεχή μέτρα και δεν ελπίζει σε τίποτε. Η μετατροπή της χώρας σε τσιφλίκι των δανειστών και ο εγκλωβισμός των πολιτών στα αμφίβολα λιμέρια τους, έχει οδηγήσει την κατάσταση σε τέτοιο σημείο που να σκέφτεται κανείς αν υπάρχει επιστροφή.
Το να μην πιστεύουν πλέον οι πολίτες αυτούς που τους κυβερνούν είναι, από την άλλη, ένα νέο ξεκίνημα για την αυτοοργάνωση και το ξεδίπλωμα πράξεων αλληλεγγύης μέσα σε όλον αυτό τον ορυμαγδό των προσωπικών συμφερόντων και της ατομικής επιβίωσης. Ξεπηδούν εν μέσω κρίσης νέες πρωτοβουλίες, τις περισσότερες φορές αυτόνομες, πρωτοβουλίες και πράξεις που δίνουν ένα άλλο χρώμα στην κρίση. Γιατί δεν είναι μόνο η πτώχευση αλλά ο τρόπος που επιβιώνει κανείς σε αυτή. Οι πρωτοβουλίες αυτές, που σχετίζονται με την κοινωνική απελευθέρωση, ασκούν επίδραση σε μεγάλα τμήματα του πληθυσμού, που απομυθοποίησε τους θαυματοποιούς και αποκαθήλωσε τους αλάνθαστους συμβούλους της εξουσίας.
Αλληλεγγύη, κοινά οράματα, δημοκρατία και ελεύθερη έκφραση είναι τα κύρια χαρακτηριστικά αυτού του νέου ρεύματος που μάχεται παράλληλα την πρόσφατη άνοδο των νεοφασιστών στην χώρα που προσπαθούν να εκμεταλλευτούν την τρέχουσα συγκυρία. Οι πρωτοβουλίες αυτές ξεκινούν από το αλληλέγγυο εμπόριο, τα δίκτυα αλληλεγγύης, μέχρι τις αυτόνομες ενέργειες κινημάτων πολιτών ενάντια στην ακρίβεια και την καταβολή χαρατσιών.
Τα αποτελέσματα είναι ήδη ορατά και δεν είναι και λίγα. Θαυματοποιοί λοιπόν τέλος. Τον λόγο έχουν οι πολίτες και η δράση τους, τα φτωχά οικονομικά στρώματα και η εξέγερσή τους. Η κάθε τρόικα το βλέπει αυτό κάθε φορά και ως τιμωρία επιβάλλει νέα μέτρα. Όσο όμως το παιχνίδι χοντραίνει, τόσο ξυπνάει ο λαός. Και όσο η κόντρα συνεχίζεται, τόσο αδιέξοδες φαντάζουν οι πολιτικές του συστήματος. Γιατί σε τελευταία ανάλυση, αποβαίνει μπούμερανγκ στο σύστημα όλη αυτή η διαδικασία. Γιατί εκεί που νέοι θαυματοποιοί θα έκαναν την εμφάνισή τους με το «σωτήριο» έργο τους, τώρα τον λόγο έχουν οι πολίτες, αυτοί και η αναγεννημένη αισιοδοξία τους για μια ζωή απαλλαγμένη από φόρους και χαράτσια. Για μια κοινωνία, που εδραζόμενη σε δημοκρατικές βάσεις, θα αποκαλύπτει τον σκοτεινό ρόλο των θαυματοποιών.
