Από τη Μαρίνα Αποστολοπούλου
Τι χαρά μας πήρε;
Αυτή που μας παίρνει συνήθως κατόπιν εορτής και τρέχουμε πίσω από τα γεγονότα, τα οποία κατά κανόνα είναι δυσάρεστα.
Πρώτα συμβαίνει ένα τραγικό γεγονός και μετά... Μετά μας κατακλύζει μία... πλημμυρίδα ενδιαφέροντος, πρωτίστως από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης-διότι βεβαίως είναι είδηση έτσι κι αλλιώς αλλά εφόσον «πουλάει» και πολύ, ακόμη καλύτερα. Μετά, ακολουθούν οι διάφοροι αναρμο-αρμόδιοι, οι οποίοι για πολλοστή φορά ανακαλύπτουν την... Αμερική. Τότε αντιλαμβάνονται ότι δεν τηρήθηκαν οι νόμοι, ότι καταστρατηγήθηκαν ή παρακάμφθηκαν ή, σε μερικές περιπτώσεις δεν υπήρχαν και καθόλου. Μετά αρχίζει το πινγκ-πονγκ με το μπαλάκι των ευθυνών. Διότι, ναι μεν, ευθύνες υπάρχουν, αλλά «δεν είναι δικές μας. Διότι εμείς το πράξαμε το καθήκον μας, οι «άλλοι» έδειξαν ολιγωρία και δεν το έπραξαν»!
Με το «μπαλάκι των ευθυνών» παίζουν... μπάλα τα ΜΜΕ.
Όσο το θέμα εξακολουθεί να πουλάει και μέχρι να ξεζουμιστεί. Συνήθως αυτό κρατάει μία βδομάδα με δέκα μέρες, ανάλογα και με τη «δυναμική» του θέματος. Και αφού έχει αρχίσει ήδη και γίνεται «ντόρος» φυσικά παρεμβαίνει και η Πολιτεία προς αναζήτηση ευθυνών (για τη Δικαιοσύνη δεν μιλάμε γιατί αν το θέμα προσφέρεται παρεμβαίνει και αυτεπάγγελτα),προς έκδοση «οδηγιών», προς διενέργεια ελέγχων, επιβολή κυρώσεων και πάει λέγοντας.
Και, όλοι έχουμε την αίσθηση ότι κάτι αρχίζει να κινείται. Ότι κάτι γίνεται. Αλλά βεβαίως, πλέον ξέρουμε καλύτερα. Ξέρουμε πού ζούμε. Σε ποια χώρα ζούμε και ποια νοοτροπία έχουμε όλοι. Ξέρουμε δηλαδή, πως ό,τι είναι να γίνει θα γίνει τις μέρες που το ζήτημα είναι «καυτό», μετά... Μετά και το ζήτημα ξεχνιέται και όλα με έναν «μαγικό τρόπο» επανέρχονται στην πρότερη κατάσταση. Δηλαδή στην απραξία, την ανυπαρξία, την παρανομία και ό,τι, τέλος πάντων, σε όλα αυτά που τόσο πολύ αγαπάμε σε τούτη δω τη χώρα.
Το ίδιο θλιβερό έργο ζήσαμε και την περασμένη εβδομάδα.
Η χαρά σε μία «παιδική χαρά», έγινε δράμα μέσα σε μία στιγμή. Ένα λούνα παρκ μετατράπηκε σε «κρανίου (παιδό)τοπο». Ένα 13χρονο αγόρι έχασε τη ζωή του με έναν απροσδόκητο πρέπει να ομολογήσουμε τρόπο. Καθώς η πλαστική «φούσκα» μέσα στην οποία βρισκόταν με την αδελφή του παρασύρθηκε από τον δυνατό αέρα, με τραγικές εν τέλει συνέπειες. Και από κει και πέρα, πέριξ των άμοιρων γονιών που θρηνούσαν και θρηνούν για το αδικοχαμένο τους παιδί και προφανώς προσπαθούν με κάποιο τρόπο να εκλογικεύσουν το κακό που τους βρήκε, άρχισε το «σόου». Το γνωστό «σόου».
Καταρχήν ανέλαβαν τα ΜΜΕ, όπως άλλωστε ήταν φυσικό.
Και μετά ακολούθησαν όλοι οι υπόλοιποι και βεβαίως το γνωστό «ξεζούμισμα», όπως αναφέραμε και παραπάνω.
Από κει και πέρα «θυμήθηκαν» όλοι κάτι που θα έπρεπε να είναι δεδομένο: τη νομιμότητα και την ασφάλεια των ψυχαγωγικών αυτών χώρων που κυρίως απευθύνονται σε παιδιά, αλλά βεβαίως και οι μεγάλοι έχουν μερίδιο χαράς, όπου το μπορούν και όπου τους παίρνει και το επιθυμούν.
Και παρότι, η περίπτωση του 13χρονου παιδιού θα «παρασυρθεί» από την επικαιρότητα (αν δεν... παρασύρθηκε ήδη), τα ερωτήματα παραμένουν αμείλικτα για το σύνολο αυτών των χώρων. Από τις απλές παιδικές χαρές με τις ξεχαρβαλωμένες κούνιες. Τα διάφορα αιχμηρά σίδερα που «φυτρώνουν» αδέσποτα σε διάφορα σημεία. Το έδαφος που τις φιλοξενεί, που σε πολλές περιπτώσεις είναι ακατάλληλο, σκληρό και γενικώς... παρατημένο με αποτέλεσμα αν πέσει ένα παιδί (παιδί είναι θα πέσει), να κινδυνεύει να χτυπήσει άσχημα και... Και μέχρι τα διάσπαρτα ανά τη χώρα λούνα παρκ που κάνουν περιοδικά την εμφάνισή τους συνήθως, ή και διάφορους κλειστούς χώρους απασχόλησης παιδιών. Σε όλους αυτούς τους χώρους πόσο τηρείται η νομιμότητα; Πόσο συχνά και καλά συντηρούνται; Κάθε πότε ελέγχονται; Και τελικά πόσο ασφαλείς είναι για τα παιδιά; Όχι τώρα που «θυμηθήκαμε» όλοι μαζί το θέμα επειδή ένα παιδί έχασε τόσο άδικα και τόσο απίθανα-ως ένα βαθμό τη ζωή του-αλλά, κάθε μέρα. Κάθε ώρα που τα παιδιά αναζητούν τη χαρά και το παιχνίδι σε τέτοιους χώρους και οι γονείς, θεωρούν ότι είναι κατάλληλοι, οι χώροι αυτοί, για να ξεδώσουν τα βλαστάρια τους.
Τα παραπάνω ερωτήματα δεν θα έπρεπε να τίθενται καν.
Θα έπρεπε προ πολλού να έχουν απαντηθεί εν τη γενέσει τους.
Το χειρότερο όμως δεν είναι ότι τίθενται έστω και τώρα. Το χειρότερο είναι ότι θα εξακολουθήσουν να παραμένουν αναπάντητα και από δω και πέρα, όταν το θέμα «πέσει» από την επικαιρότητα. Γιατί όλοι αρμόδιοι και μη, υπεύθυνοι ή όχι θα επιστρέψουν ανενόχλητοι στην πεπατημένη. Αυτό είναι το μόνο σίγουρο και... ασφαλές συμπέρασμα που μπορεί να εξαγάγει κανείς από αυτή τη θλιβερή ιστορία.
