* Του Κώστα Ελ. Δεληγιάννη
Η πρόσφατη «μυστική» εμπορική συμφωνία μεταξύ ΗΠΑ και Ευρωπαϊκής Ένωσης με τις ευλογίες του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου, έδειξε πολύ γρήγορα τα χαρτιά της. Για αυτό και οι διαμαρτυρίες από αγροτικές και καταναλωτικές οργανώσεις στην Ευρώπη αλλά και στις ίδιες τις ΗΠΑ. Κάτω από την γενική συμφωνία της απελευθέρωσης των ανταλλαγών, υπάρχουν πολύ συγκεκριμένες δεσμεύσεις που εκτός των άλλων απελευθερώνουν την προώθηση των «μεταλλαγμένων». Βέβαια στην παγκόσμια σκηνή δεν είναι μυστικό το γεγονός ότι, τα τρόφιμα αποτελούν πλέον την αιχμή της κυκλοφορίας και κατανομής των κεφαλαίων. Φαίνεται ότι ,η οικονομική αποτυχία επενδυτικών σχεδίων σε μαζικές οικιστικές επεκτάσεις (όπως Ντουμπάι- Ισπανικές ακτές) και η «στασιμότητα» εκτεταμένου ξοδέματος οπλικών συστημάτων.. , «διευκόλυναν» την μετακίνηση του ενδιαφέροντος των κεφαλαίων στα τρόφιμα. Προσπαθούν βέβαια να δημιουργήσουν «αναταράξεις» στη διεθνή σκηνή ,αλλά οι νέοι και δυνατοί παίκτες των αναδυόμενων οικονομιών επηρεάζουν τις παγκόσμιες ισορροπίες. Άλλωστε, η σύγχρονη τεχνολογία σε όλες τις φάσεις παραγωγής και η σταθερότητα του μεγέθους της αγοράς των τροφίμων, μπορεί να μην εξασφαλίζουν τα οφέλη που διεκδικούν οι κερδοσκοπικές τάσεις του διεθνούς κεφαλαίου, δίνουν όμως σταθερές κερδοφόρες διεξόδους . Παράλληλα, διευκολύνουν τα μακροπρόθεσμα τα σχέδια σε άλλους κλάδους, που θα αξιοποιήσουν τα μεγέθη , τις δεσμεύσεις αλλά και τα αποτελέσματα που θα δημιουργηθούν στο εσωτερικό των χωρών από την «ομογενοποίηση» και την «συστηματοποίηση» της διατροφής. Ακόμα και στον χώρο της υγείας, όπου τα συστήματα περίθαλψης πιο ευλύγιστα και ποσοστικοποιημένα θα παρακολουθούν την εξέλιξη της νοσηρότητας, με κοινό παρανομαστή το απόλυτα ελεγχόμενο τρόφιμο. Ενάντια στις απόψεις του Ιπποκράτη.
Αρκεί να εξασφαλίσουν την συναίνεση των εθνικών κυβερνήσεων. Από την άποψη αυτή το σχέδιο McKinsey. που φαίνεται ότι συζητά η Ελληνική Κυβέρνηση για την επεξεργασία του ελαιολάδου και την τυποποίηση –διαχείριση της παραγωγής οπωροκηπευτικών, αποτελεί προοίμιο γενικότερου σχεδιασμού για την πρόσδεση της χώρας στα σχέδια των πολυεθνικών συμφερόντων. Δεν είναι άλλωστε τυχαίο ότι μια χώρα σε κρίση και τεράστιο χρέος, χρησιμοποιήθηκε για να προωθήσει την πρόταση για τα μεταλλαγμένα. Από τα αποτελέσματα φαίνεται ότι η «Προεδρία» αφέθηκε σε ένα χρεωκοπημένο μέλος της Ε.Ε, γιατί ταίριαζε στους γενικότερους σχεδιασμούς των νεοφιλελεύθερων πολιτικών που εξουσιάζουν την Ευρώπη.
Οι εξελίξεις αυτές αλλάζουν ουσιαστικά τα δεδομένα στον όποιο προγραμματισμό της ανάπτυξης επιχειρείται στο εσωτερικό των χωρών και ανατρέπουν ριζικά την δυνατότητα αξιοποίησης των ιδιαιτεροτήτων και πλεονεκτημάτων που προσδιορίζουν τις δυνατότητες κάθε περιοχής. Οι δεσμεύσεις που θα δημιουργήσουν τα μεταλλαγμένα στην παραγωγή και την βιοποικιλότητα, αλλά και το νομικό πλαίσιο που θα συνοδεύει την διείσδυση τους στο εσωτερικό των χωρών, θα ακυρώσουν κάθε δυνατότητα διαφορετικής παραγωγικής διαδικασίας. Η ποσότητα και η σχέση της με την ποιότητα θα προσαρμοσθούν στα νέα δεδομένα ,και θα αποκτήσουν πιστοποιητικά που θα καθορίζονται απόλυτα από μονοπωλιακά συμφέροντα.
Η ταχύτητα των εξελίξεων και η σημαντικότητα των επιπτώσεων όχι μόνον στην παραγωγή αλλά γενικότερα στο περιβαλλοντικό και πολιτισμικό «τοπίο» της κάθε περιοχής, επιβάλουν γενική κινητοποίηση των Τοπικών Κοινωνιών. Για το αύριο της ίδιας της ύπαρξης των. Κάτω από τον κοινό κίνδυνο, χάνονται ουσιαστικά οι διαφορές των πολιτών σε μια σειρά επιλογές και απόψεις. Είναι φανερό ότι πλέον το τρόφιμο θα χρησιμοποιηθεί σαν «δούρειος ίππος» για την υπόταξη των λαών.
