Από τον Μιχαήλ Γκρίλλα

Κύριο λοιπόν και πρώτο ζητούμενο, για τη σημερινή Κυβέρνηση συνεργασίας, έπρεπε να ήταν από τον σχηματισμό της τον Ιούνιο του 2012, η εμπέδωση της χαμένης αξιοπιστίας της Χώρας μας, τόσο στο εσωτερικό της, όσο και στο εξωτερικό. Δυστυχώς και τα δύο αυτά χρόνια, που βρίσκεται στην εξουσία, δεν έκανε τίποτε απολύτως, για να αλλάξει την εικόνα της χώρας μας και να προσδώσει, σε αυτήν την όψη ενός Κράτους, που παρά τα όντως δύσκολα οικονομικά προβλήματα, που αντιμετωπίζει και βρίσκεται για πέντε συνεχή χρόνια στα πρόθυρα της χρεοκοπίας, εξακολουθεί να πορεύεται, ως μια τριτοκοσμική χώρα, ενώ θα έπρεπε να έχουν γίνει από καιρό, όλες εκείνες οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις και τομές ώστε να είχε ήδη κιόλας βγει από την βαριά οικονομική και κοινωνική κρίση, που διέρχεται.

Όσο και να ακούγεται αυτό παράξενο, ήταν πιστεύω μια ευκαιρία η χώρα μας, ύστερα απ’ αυτό το σοκ, που υπέστη με την οικονομική της κατάρρευση την ελεγχόμενη χρεοκοπία, που διέρχεται, να είχε ήδη συνέλθει, ανασυνταχθεί και εκσυγχρονισθεί, ώστε να τελειώνουμε μια για πάντα και για πάντα, με το τριτοκοσμικό πρόσωπο, που μονίμως είναι δεμένη με αυτό και όχι δεν θέλει, αλλά δεν κάνει καμία απολύτως προσπάθεια, να ξεκολλήσει απ’ αυτό και να γίνει, μια μοντέρνα και σύγχρονη Ευρωπαϊκή Χώρα, όπως με επιτυχία κάνουν οι λοιπές χώρες του Νότου, για παράδειγμα η Ιταλία του Ρέντσι.

Η σημερινή Κυβέρνηση είναι τυχερή, που έχει απέναντί της, μια αξιωματική αντιπολίτευση, που ακολουθώντας και εφαρμόζοντας τυφλά την πατροπαράδοτη πλέον συνταγή του ρόλου της, που εκείνο, που γνωρίζει πολύ καλά να κάνει είναι, να λέει βαρύγδουπα όχι σε όλα, και για όλα, να έχει ένα στείρο καταγγελτικό λόγο, να μην έχει καμία ολοκληρωμένη πρόταση, εξόδου της Χώρας, από τα σημερινά της αδιέξοδα και εκείνο, που επιδιώκει, είναι πως θα φθείρει την Κυβέρνηση, υποσχόμενη στους πάντες τα πάντα και πως ερχόμενη στην εξουσία, θα εφαρμόσει εκείνα τα οικονομικά μοντέλα, που όπου εφαρμόσθηκαν, σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του κόσμου απέτυχαν παταγωδώς και όμως επιμένει, σε αυτήν την ολέθρια συνταγή και «Γαία πυρί μιχθήτω». Παρά ταύτα, η Κυβέρνηση παραμένει συνέχεια αδρανής, με μια καθημερινή υποτονική δράση και διαχείριση, ενώ μετά τον ανασχηματισμό της, παρουσιάζει, μια εικόνα διάλυσης, ασυνεννοησίας και ασυνέπειας όπως η αποπομπή Θεοχάρη, τα καμώματα, τα τερτίπια και «το ράβε ξήλωνε» του υπουργού Παιδείας Λοβέρδου.

Η Κυβέρνηση φαίνεται να περνάει με ευκολία, τον σκόπελο της επικείμενης εκλογής, του νέου Προέδρου της Δημοκρατίας και ως εκ τούτου έχει δύο γεμάτα χρόνια για δράση μπροστά της. Αρκεί να προχωρήσει με τόλμη και θάρρος σε όλες εκείνες τις γενναίες μεταρρυθμίσεις, που έχει ανάγκη ο τόπος και η κοινωνία τις περιμένει εδώ και τώρα και όχι αύριο. Για παράδειγμα να φέρει νόμο στη Βουλή, που θα καταργεί άχρηστα Υπουργεία όπως το Υπουργείο Μακεδονίας - Θράκης, συγχώνευση Υπουργείο Δημόσιας Τάξης με το Εσωτερικών και Πολιτισμού με το Παιδείας. Να καταργήσει αμέσως τις επτά αποκεντρωμένες διοικήσεις, οι οποίες το μόνο τους έργο είναι να καπελώνουν τις αιρετές Περιφέρειες και να εμποδίζουν, την πλήρη ανάπτυξη των αυτοδιοικητικών αυτών οργανισμών. Να φέρει κατεπειγόντως νέον εκλογικόν νόμον, που να ορίζει ότι, αν όχι από τις επόμενες Βουλευτικές εκλογές, τουλάχιστον από τις μεθεπόμενες, θα πάμε για εκλογή διακοσίων Βουλευτών, αντί των τριακοσίων, που αυτό είναι βατό με το άρθρο 51 του Συντάγματος. Αυτά κύριε πρωθυπουργέ μπορούν να γίνουν χωρίς να χρειασθεί καμία αναθεώρηση του ισχύοντος Συντάγματος. Είναι χρυσή ευκαιρία και οι συγκυρίες ευνοϊκές για την Κυβέρνηση να κάνει κάτι επιτέλους για τον εκσυγχρονισμό της χώρας και να προκαλέσει έτσι, την αξιωματική αντιπολίτευση και τα πολλά υποσχόμενος πρόεδρος του ΣΥΡΙΖΑ, να πάρει επιτέλους ξεκάθαρη και υπεύθυνη θέση πάνω στα καυτά προβλήματα, που μαστίζουν και ταλαιπωρούν τη Δημόσια Διοίκηση.

Η πόλωση τελικά αδικεί τη χώρα και την βγάζει εκτός πορείας. Η αντιπολίτευση πάντοτε θα υπάρχει και ο ΣΥΡΙΖΑ από τη θέση του, καλώς κάνει αυστηρή κριτική στην Κυβέρνηση, αλλά μήπως όμως πρέπει να ξεφύγει επιτέλους από τον μηδενισμό και τον στείρο καταγγελτικό λόγο, που μονίμως τον διακατέχει και ότι ερχόμενος στην εξουσία με μαγικό ραβδί, θα λύσει όλα τα προβλήματα, που μαστίζουν τη χώρα μας;

Το ότι ο πρωθυπουργός της Χώρας, από την ανάληψη των καθηκόντων του, τον Ιούνιο του 2012, δεν έχει καλέσει μέχρι σήμερα, ούτε μια φορά στο γραφείο του, για ενημέρωση και ανταλλαγή απόψεων επί της πορείας της χώρας, ως οφείλει και υποχρεούται εκ του θεσμικού του ρόλου τον Αρχηγό της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης και δεν ανταλλάσσει με αυτόν ούτε καλημέρα, αποδεικνύει περίτρανα την βαθιά κρίση θεσμών και αξιών, που μαστίζουν τη Χώρα και μετά μας φταίνε, ως συνήθως οι ξένοι. «Αιδώς Αργείοι».

Ξέρω ότι δεν κομίζω γλαύκα εις Αθήνας και σε πολλές διαπιστώσεις επαναλαμβάνομαι. Ότι κάνω και γράφω, το πράττω συνειδητά, μήπως αυτοί οι άνθρωποι, που διοικούν και Κυβερνούν την Πατρίδα μας, αντιληφθούν επιτέλους ότι πρέπει να ανοίξουν για τα καλά τα μάτια τους και τα αυτιά τους και να πάψουν να οχυρώνονται πίσω από τη Λαϊκή παροιμία που λέει: «Στου κουφού την πόρτα όσο θέλεις βρόντα».