Του Πάνου Ανάργυρου

Φιλόλογου

Το καλοκαίρι άρχισε τις βόλτες του πάνω από την πόλη και τα χωριά και εδώ και ένα μήνα οι μισοί περίπου Έλληνες εξακολουθούν ν’ αναρωτιούνται, να συζητούν και να ψάχνουν ποιος τελικά είναι ο φθηνότερος τρόπος εναλλακτικών διακοπών, αν φυσικά κάνουν. Από την άλλη, δεν γίνεται να μην μου ’ρχεται στα μάτια η εικόνα συμμαθητή του δεύτερου παιδιού μου, που κάποιο από τα περασμένα πρωινά, μου ’λεγε όλο αγωνία «ότι δεν ξέρει αν θα φτάσουν τα λεφτά αυτό το καλοκαίρι για μπάνια».

Είναι, πιότερο από το κρύο του χειμώνα, η παγωμάρα των καιρών που νιώθουμε πια όλοι στο πετσί μας. Έτσι νομίζω. Αυτή η ίδια παγωμάρα, που πρέπει να μας κρατά σε εγρήγορση, για να βρίσκουμε τρόπους να την πολεμάμε. Να τι δεν μπορεί να μας πάρει κανείς. Την ανάγκη να παλέψουμε, για να έχουμε ζέστη. Αυτή χρειαζόμαστε όλοι μας για την αυτοσυντήρησή μας, αλλά και γιατί έτσι δεν θα μας καταβάλλει η δική μας ανάγκη τόσο, ώστε να μην καταφέρνουμε να αντιλαμβανόμαστε και την ανάγκη του άλλου.

Πρέπει να αφήσουμε, λοιπόν, τη ζέστη του καλοκαιριού να μας αγγίξει. Θα ’ναι σαν να φυσά κάποιος τη ζεστή του ανάσα στο παγωμένο μας αυτί. Θα ξαφνιαστούμε με την αίσθηση, μα πόσο χρειαζόμαστε κάτι τέτοια ξαφνιάσματα, για να μην πω τις ανάσες. Πράξεις, λοιπόν, φέτος. Σαν το θέμα έκθεσης των Πανελληνίων. Δράσεις ανθρωπισμού. Μικρές κι όμως μεγάλες.

Ας φιλοξενήσουμε το συμμαθητή του παιδιού μας στο εξοχικό μας, αν υπάρχει. Ας γίνουμε εθελοντές μάγειροι, αιμοδότες... ενεργοί πολίτες. Να χαρίσουμε ρούχα και παλιό οικιακό εξοπλισμό. Ας σπάσουμε τη μοναξιά κι ας μάθουμε να λειτουργούμε ομαδικά. Ας μοιράσουμε χαμόγελα σε συνδαιτυμόνες, συναδέλφους και συνοδηγούς. Αντί να πέφτουμε σε μελαγχολία και να γκρινιάζουμε για τα «κακώς κείμενα», ας βγούμε από το βόλεμα και την αδράνεια, να αναπτύξουμε δημιουργικότητα, να δούμε τις ευκαιρίες που κρύβονται πίσω από αυτή την κατάσταση. Να είμαστε ανοιχτοί με τους γύρω μας, να μοιραζόμαστε τα άγχη, τους προβληματισμούς μας. Να συζητάμε ανοιχτά. Μια καλή κουβέντα, μια συντροφιά, ένα χάδι συχνά αρκούν.

Πράξεις, λοιπόν, φέτος, καθημερινές. Τα λόγια και οι εικόνες μπορεί να στέλνουν μηνύματα «αισιοδοξίας» κι «ελπίδας» - σαν αυτά τα προεκλογικά - μα σαν να νομίζω πως αυτές οι δύο λέξεις παραφορέθηκαν πια. Αρκετά μας καθησύχασαν. Καιρός να τις απαλείψουμε προσωρινά από το λεξιλόγιό μας. Μήπως έτσι, νοιώθοντάς τες, χωρίς να μας τις επιβάλλουν ή να μας τις υπαγορεύουν, ενεργοποιηθούμε καλύτερα. «Με» θέματα έκθεσης, αλλά κυρίως «χωρίς»...