Του Χρήστου Τσαντήλα

ΤΟΝ κρεοπώλη της γειτονιάς τον γνωρίζω πάνω από 30 χρόνια. Καρφωμένος στον πάγκο του, πότε πίσω, πότε δίπλα, πότε μπροστά από τα τσιγκέλια και τα κρεμασμένα κρέατα, να βολτάρει μέσα έξω απ' το ψυγείο, ανοιγοκλείνοντας κάθε τόσο την πόρτα, δημιουργώντας πίσω του ένα σύννεφο ... ψύξης. Ένας πολύ δραστήριος άνθρωπος, φίλος με τους σωστούς και υπομονετικός με τους περίεργους, σημείο αναφοράς στη γειτονιά και όχι μόνο. Τον είδα όμως τις προάλλες πολύ στενοχωρημένο, αναστατωμένο, επικίνδυνα εκνευρισμένο. Και έτσι που κρατούσε τη χατζάρα με ανησύχησε...

ΑΥΤΗ τη φορά δεν μιλούσε με τον γνωστό του τρόπο για την κρίση και τα ζόρια τα δικά του αλλά και των πελατών του. Δεν χτυπούσε πλέον, όπως έκανε κάθε φορά που ήθελε να εκφραστεί, τον μπαλτά με μίσος πάνω στο κούτσουρο, και δεν φώναζε με νόημα... «πού θα το πάνε ... θα τους σταματήσει ο κόσμος!». Και δεν το είπε αυτή τη φορά αστειευόμενος, όπως πάντα, γιατί έδινε την εικόνα ότι, εκείνοι που εννοούσε, όταν κάρφωνε τη χατζάρα στο ξύλο, πρόφτασαν να τον ...καθαρίσουν πρώτοι αυτοί! Με φόρους, ανεργία, ακρίβεια και χαράτσια...

ΞΕΡΕΙΣ, γείτονα - μου λέει - γιατί είμαι έτσι; Ξέρεις γιατί θα πάρω τα βουνά; Τριάντα χρόνια τώρα δεν χρωστούσα ούτε δραχμή. Ήμουνα κύριος. Υπογραμμός! Με τον σταυρό στο χέρι πήγαινα πάντα. Και στο κράτος και στον δήμο. Τώρα όμως τους χρωστάω. Χρωστάω παντού. Χρωστάω στο ΤΑΕ. Στα εμπορεύματα, στα ενοίκια... Παλεύω με αξιοπρέπεια να κρατήσω το μαγαζί μου, 37 χρόνια βρίσκομαι εδώ και μου την έκλεψαν κι αυτή...Ενοίκια, εμπορεύματα, βερεσέδες... δεν έχει πλέον λεφτά ο κόσμος, στο μισό μειώθηκε και η κίνηση, τι να κάνω να μην τους δίνω; Μια ζωή πελάτες...

ΔΕΝ ξέρω γιατί, αλλά ξαφνικά μου ήρθε στο μυαλό η έκθεση του Ευρωκοινοβουλίου για την κρίση στην Ελλάδα, που ανέφερε χαρακτηριστικά ότι η τρόικα συμπεριφέρθηκε στη χώρα μας όπως ένας ... χασάπης και όχι ως χειρούργος! Αυτό θυμάμαι κάθε φορά που βλέπω τον γείτονα με τη χατζάρα. Μήπως, τι λιγότερο από τον κρεοπώλη της γειτονιάς έκαναν στον ελληνικό πληθυσμό οι διεθνείς δανειστές μας; Πόσα κεφάλια έπεσαν και πόσα νοικοκυριά καρατομήθηκαν κάτω από τον μπαλτά της πρωτοφανούς οικονομικής κρίσης; Πόσες επιχειρήσεις έκλεισαν σαν κι αυτή του γείτονα, σκορπίζοντας στα καφέ και στα παγκάκια των πάρκων ενάμισι εκατομμύριο ανέργους; Ποιος συμπεριφέρθηκε σαν χασάπης στους συνταξιούχους μιας χώρας και στους μισθωτούς, στους νέους επιστήμονες, στους αγρότες και στους αναπήρους; Ένα απέραντο Δίστομο την έκαναν την Ελλάδα τέσσερα χρόνια τώρα και μέχρι στιγμής τον λογαριασμό δεν τον πλήρωσε κανείς...