* Του Απόστολου Β. Ρούντου, Δασκάλου

Τα σχολεία ξανανοίγουν και εκατοντάδες χιλιάδες μαθητές - όλων των βαθμίδων - ξανασμίγουν πάλι στις σχολικές αίθουσες. Ο τρόπος που θα αντιμετωπιστούν από τους εκπαιδευτικούς είναι καθοριστικός για τη μετέπειτα σχολική τους ζωή, ειδικά για τα «πρωτάκια» μαθητές που θ' αλλάξουν περιβάλλον από το οικογενειακό στα σχολικά και γι΄ αυτό θα πρέπει να «πέσουν στα μαλακά»!

Ως γνωστό το σχολείο έρχεται να οργανώσει την ανοργάνωτη εκπαίδευση, την οικογενειακή και να της προσαρμόσει στην οργανωμένη και συστηματική εκπαίδευση. Εδώ ο μαθητής ικανοποιεί τη γνωστική του περιέργεια και εξελίσσει τις δεξιότητές του και αποκτάει πνευματική θωράκιση!

Οι μεγάλοι πάλι μαθητές στα σχολεία «μαθαίνουν» συνήθως γιατί τους το ζητούν οι άλλοι για να μάθει και όχι επειδή συνήθως το θέλουν οι ίδιοι. Ενώ ο μαθητής στο σχολείο πρέπει να «μάθει» ως να μαθαίνει». Τώρα τι τον ενδιαφέρει τον κάθε μαθητή και ποια θα ήθελε να μάθει, όλα αυτά είναι ψηλά γράμματα». Σημασία έχει για τον μαθητή - να ανταποκριθεί πλήρως στα σχολικά καθήκοντα του και να επιδιώξει έναν πολύ καλό βαθμό «ανταγωνιζόμενος» τους συμμαθητές του και αυτό είναι όλο. Έχει «πετύχει» το σκοπό αφού είναι «άριστος» μαθητής και ζώντας με τον φόβο πιθανής μελλοντικής αποτυχίας.

Έτσι το σχολείο είναι ένας συνεχής αγώνας «μετ' εμποδίων» και ένας καθημερινός «γολγοθάς» των μαθητών, όπου ο πιο αργός μαθητής πρέπει να καλύψει απόσταση πιο μεγάλη. Αλλά με «έπαθλα» με «βραβεία» και άλλα «παιδαγωγικά μέσα», δεν κάνουμε τα παιδιά ν' αγαπήσουν το σχολείο, ούτε και κεντρίζουμε τα ενδιαφέροντα τους. Αυτό το μείζον πρόβλημα της μη ίσης μεταχείρισης των μαθητών στα σχολεία, είναι αναγκαίο να εξαλειφθεί, έτσι ώστε τα σχολεία (τα δημόσια περισσότερο), να αποκτήσουν το χαμένο κύρος και γόητρό τους! Παράλληλα επισημαίνουμε πως τα σχολεία (όλων των βαθμίδων), τότε θα αποκτήσουν την εμπιστοσύνη των νέων μας όταν οι αίθουσες διδασκαλίας ξαναγεμίζουν από χαρούμενα πρόσωπα μαθητών με την κεφάτη και γεμάτη μεράκι διδασκαλία των εκπαιδευτικών, χωρίς τους αυτοσχεδιασμούς και «ερασιτεχνισμούς», έτσι ώστε το σχολείο να καταστεί χώρος δημιουργικής εργασίας , της προώθησης του διαλόγου και της ολόπλευρης ολοκλήρωσης των μαθητών, για να γίνουν ευτυχισμένες προσωπικότητες.

Ύστερα η εφαρμοζόμενη δήθεν «σύγχρονος» μέθοδος μετάδοσης γνώσεων που λειτουργεί - λένε - ως «ιμάντας» μετάδοσης γνώσεων, με τον κατακερματισμό της όλης πληροφόρησης, (βλέπε διαδικτυακή γνώση, πολυπολιτισμική και παγκοσμιοποιημένη), βαθαίνει ακόμα περισσότερη την κρίση της παρεχόμενης εκπαίδευσης στους νέους μας. Όλοι μας εκπαιδευτικοί και γονείς, επιβάλλεται να δώσουμε επιτέλους στα παιδιά την ευκαιρία να διαπιστώσουν μόνοι τους τα λάθη, να διδαχτούν από αυτά και να προσπαθήσουν να τα εξαλείψουν. Τότε μόνο μπορούμε να πούμε πως συμβάλουμε στη διάπλαση ελεύθερων και δημοκρατικών προσωπικοτήτων και όχι μαθητών «ανδρείκελων» και «ρομπότ», που βγαίνοντας στον στίβο της ζωής άλλο τίποτα δεν κάνουν παρά να κινούνται μηχανικά!

Γονείς αλλά και εκπαιδευτικοί πρέπει να το «χωνέψουν» καλά πως το παιδί δεν είναι «ιδιοκτησία» τους για να το συμπεριφέρονται όπως τους «καπνίσει» (βλέπε που ο πιτσιρικάς Γκρέκορυ στη Φλόριντα των ΗΠΑ μήνυσε τους γονείς τους για αντιγονεϊκή συμπεριφορά)! Η διάγνωση της αρρώστιας του ασθενή - λένε οι γιατροί - δεν συνεπάγεται οπωσδήποτε και τον θάνατο του. Αντίθετα με τη διάγνωση απαιτούνται προσπάθειες για την επαναπόκτηση της υγείας και όχι να ισχύει το γνωστό: «Η εγχείριση πέτυχε αλλά ο ασθενής απεβίωσε»! Το ίδιο μπορούμε ότι συμβαίνει και με την Ελληνική Παιδεία μας, που δυστυχώς είναι ο «μεγάλος ασθενής». Με τα γλίσχρα μέσα του προϋπολογισμού για την παιδεία μας με τα μικρότερα κονδύλια απ' όλα τα Κράτη της Ε.Ε. και με τους εξευτελιστικούς «μισθούς» των εκπαιδευτικών δεν «στήνεται» συγχρονισμένη παιδεία και εκπαίδευση, προσαρμοσμένη στη σύγχρονη παγκόσμια πραγματικότητα, όπου οι νέοι μας θα κεντριστούν για να «εντρυφήσουν» από τα «θέλγητρά» της. Τέλος για να ξαναγίνουμε εμείς οι μεγάλοι πάλι παιδιά, αυτό είναι ακατόρθωτο. Μπορούμε όμως να εμποδίσουμε τους νέους να πάψουν να «ψάχνονται» και να μην γίνουν σας κι εμάς! Έτσι για να ζήσουν σ' ένα κόσμο της τρίτης χιλιετίας που εμείς δεν θα γνωρίσουμε και ούτε που φανταζόμαστε πως θα είναι. Αυτόν λοιπόν τον μελλοντικό κόσμο ας φροντίσουμε να τον εξασφαλίσουμε χωρίς δυστυχία για τα παιδιά μας.