Από τη Μαρίνα Αποστολοπούλου
«Δεν βλέπω τον λόγο να αλλάξω πολιτική» δήλωσε η Ανγκελα Μέρκελ μετά την... περηφανή νίκη που πέτυχε στις εκλογές της περασμένη Κυριακής.
Και βεβαίως, ποιο λόγο να δει; Οι Γερμανοί ψηφοφόροι την επανεξέλεξαν πανηγυρικά στην τρίτη θητεία της στην Καγκελαρία
και μάλιστα, με ένα ποσοστό το οποίο χαρακτηρίστηκε «ιστορικό», καθώς είναι το μεγαλύτερο που σημειώθηκε μετά την επανένωση των δυο Γερμανιών και κατά 7 μονάδες και πλέον πάνω από το ποσοστό της προηγούμενης εκλογής της. Δηλαδή, ενέκριναν με τον πλέον σαφή τρόπο την πολιτική λιτότητας που έχει με εξαιρετική συνέπεια –«μονομανία» θα την έλεγε κανείς-επιβάλλει στην Ευρώπη του Νότου και πρωτίστως στο «πειραματόζωο», Ελλάδα. Με δυο λόγια την πολιτική του«μαστίγιου και του καρότου», όπου το «μαστίγιο» είναι πολύ περισσότερο από το «καρότο». Και βεβαίως, ενέκριναν την πολιτική που εφαρμόζει στο εσωτερικό της χώρας καθώς, ως φαίνεται αισθάνονται ότι τόσο έξω όσο και μέσα η Μέρκελ, διασφαλίζει τα συμφέροντά τους.
Διότι βεβαίως, μπορεί ως σήμερα έχουν τα πράγματα, οι Γερμανοί ψηφοφόροι, είτε το αντιλαμβάνονται είτε όχι, να ρυθμίζουν με την ψήφο τους και τις τύχες της ίδιας της Ευρώπης, αλλά... Αλλά, ο γνώμονας με τον οποίο ψηφίζουν, όπως είναι φυσικό, είναι οι εθνικές τους ανάγκες όπως αυτές διαμορφώνονται από την καθημερινότητά τους και όπως προβάλλονται ή αντανακλώνται στην Ευρώπη.
Υπό την έννοια αυτή, η επιλογή της Μέρκελ, ως κυρίαρχης του παιχνιδιού, αλλά όχι ως απολυτής «κυρίας», δίνει και το στίγμα των αντιλήψεων της γερμανικής κοινωνίας σήμερα, στον ίδιο ή ανάλογο βαθμό, με το γεγονός ότι οι μέχρι πρότινος κυβερνητικοί «εταίροι» έμειναν εκτός Βουλής, όπως εκτός Βουλής έμεινε και το νεοσύστατο κόμμα κατά του ευρώ. Το οποίο πάντως, σημείωσε εντυπωσιακό ποσοστό στην πρώτη εμφάνισή του επίσημα στην πολιτική σκηνή της Γερμανίας και λίγο έλειψε να πάρει θέση και στα έδρανα της Βουλής.
Η πραγματικότητα είναι ότι έχουμε περάσει σε μία «Μερκελοκρατορία» στην Ευρώπη, αφού η «μονοκρατορία» της Γερμανίας σε αυτή, τα τελευταία χρόνια, έχει πλέον και ονοματεπώνυμο, με τον πλέον ξεκάθαρο τρόπο. Είναι σαφές ότι ο περίφημος «γαλλογερμανικός» άξονας, πάνω στον οποίο βασίστηκε η δημιουργία του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, δεν υπάρχει πια. Έχει σπάσει και δεν επιδέχεται επιδιόρθωσης. Η Γερμανία, μέσα από την κρίση αναδείχθηκε σε κυρίαρχο του παιχνιδιού, με τη Γαλλία να σπεύδει ασθμαίνουσα, να προλάβει και να παίξει έναν ρόλο, αναπολώντας... μεγαλεία άλλων εποχών και αντιμετωπίζοντας και η ίδια κρίσιμα οικονομικά προβλήματα. Με δυο λόγια, η Ευρώπη έχασε τον ένα πυλώνα της, άρα την ισορροπία της και αυτό σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να είναι καλό.
Το αποτέλεσμα των γερμανικών εκλογών της Κυριακής καλώς ή κακώς-κακώς, «παγιώνει» τη Μέρκελ όχι μόνον στη Γερμανία αλλά και στην Ευρώπη συνολικά και επιπλέον «δικαιώνει» μία πολιτική που «δεν βλέπει τον λόγο να την αλλάξει», όπως η ίδια δήλωσε. Αν και οι πέραν του Ατλαντικού, έσπευσαν σε διάφορους πρωτοσέλιδους τίτλους των εφημερίδων να σχολιάσουν ότι η Μέρκελ έχει αποδείξει ότι είναι μία μεγάλη Γερμανίδα πολιτικός και τώρα καλείται να αποδείξει ότι είναι και μία μεγάλη Ευρωπαία πολιτικός. Ωστόσο η «μεγάλη Ευρωπαία πολιτικός» στα δείγματα γραφής που έχει δώσει μέχρι σήμερα έχει σαφώς δείξει ότι η «Γερμανίδα πολιτικός» υπερβαίνει κατά πολύ την «Ευρωπαία». Άλλωστε, κλήθηκε να διαχειριστεί, ή αυτοαναγορεύτηκε σε «διαχειριστή» μίας κρίσης, μέσα από την ανικανότητα (για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους) του συνόλου του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, όχι μόνον να διαχειριστεί την κρίση αλλά έστω να αντιδράσει έγκαιρα σε αυτή, υπογραμμίζοντας έτσι όλες τις παθογένειες που έχει η Ε.Ε. και κυρίως η Ευρωζώνη και την επισφαλή οντότητά της.
Τώρα, σε ό,τι αφορά στην Ελλάδα, γιατί αυτό είναι που μας «καίει», είναι προφανές-ηταν και από πριν-ότι δεν μπορούμε να περιμένουμε «θεαματικές» αλλαγές. Βεβαίως, θα εκλείψει η προεκλογική ρητορική περί Ελλάδας που είχε ως αποδέκτες τους Γερμανούς ψηφοφόρους. Αλλά δεν θα εκλείψει μόνον για τη Μέρκελ και το κόμμα της. Θα εκλείψει και για τους σοσιαλδημοκράτες, οι οποίοι φέρονται να είναι και οι πιθανότεροι κυβερνητικοί της εταίροι. Οι οποίοι, προεκλογικά, μπορεί να υποστήριζαν ότι η Ελλάδα χρειάζεται ένα νέο σχέδιο Μάρσαλ και «χαλάρωση» των όρων λιτότητας, αλλά μετεκλογικά και όντας κυβερνητικοί «συνέταιροι» με τη Μέρκελ και αν ακόμη διατηρήσουν την ίδια ρητορική, δεν μπορούν να την εφαρμόσουν. Μπορούν ενδεχομένως να συμβάλουν σε μία «εξισορρόπηση», όχι πάντως εντυπωσιακή.
Συνεπώς, η πολιτική σφιχτής λιτότητας θα συνεχιστεί για την Ελλάδα, με πιθανή επιμήκυνση του χρόνου αποπληρωμής των θαλασσοδανείων που έχουμε πάρει, με πιθανή μείωση των επιτοκίων και με πιθανό (στο βάθος όμως) νέο «κούρεμα», αν το χρέος εξακολουθήσει να μην είναι βιώσιμο, όπερ και το πλέον πιθανότερο. Όλα αυτά όμως, σε βάθος χρόνου. Προς το παρόν, αυτό που φαντάζει όλο και πιο... βέβαιο είναι ένα νέο «πακέτο» με το ό,τι αυτό συνεπάγεται.
«Με το μαστίγιο και το καρότο» θα συνεχίσουμε να πορευόμαστε είναι ξεκάθαρο, οπότε ας μην τρέφουμε φρούδες ή και... φλούδες, ελπίδες.
