Του Χρήστου Τσαντήλα
ΠΑΝΤΑ πίστευα πως, οι πιο αξιόπιστοι μετρητές της πραγματικής κατάστασης που επέφερε η οικονομική κρίση στη χώρα μας, βρίσκονται στα πλέον απλά πράγματα, στα καθημερινά, δίπλα μας και ποτέ στα γραφεία των υπηρεσιών της Στατιστικής. Το μέτρημα της κρίσης, δεν βρίσκεται ούτε καν στα υπουργεία. Μέσα στους κάδους απορριμμάτων βρίσκεται! Στις εισόδους των πολυκατοικιών βρίσκεται. Όπου οι λογαριασμοί και τα χαράτσια έγιναν «βουνό» μέσα κι έξω από τα γραμματοκιβώτια. Στα διαμερίσματα βρίσκεται, στα σπίτια, όπου δεν ακούγεται πλέον μουσική όπως παλιά. Στις εισόδους των κατοικιών, όπου σταμάτησαν να ανοιγοκλείνουν με την ίδια συχνότητα στους «ντελιβεράδες», σε τέτοια άλλα πολλά, μικρά, καθημερινά, αλλά τόσο σημαντικά πράγματα...
ΤΟΥΣ ρακοσυλλέκτες ασφαλώς και τους γνωρίζετε. Τους έχετε δει να «αλωνίζουν» τα απορρίμματα και στη γειτονιά σας. Στη δική μου για παράδειγμα, ένας τέτοιος "εξερευνητής των κάδων", είχε... νοικιάσει για καιρό τον σκουπιδοτενεκέ απέναντι, τον ίδιο που χρησιμοποιούν και δύο άλλες διπλανές πολυκατοικίες. Τον έβλεπες να περνά δύο και τρεις φορές την ημέρα, πριν περάσει τη νύχτα η «σκουπιδιάρα», να ανοίγει κάθε τόσο το καπάκι και να χώνει το κεφάλι και τα χέρια μέσα! Αναζητώντας στα απορρίμματα ό,τι φαγώσιμο και χρήσιμο...
Η ΑΠΟΚΡΟΥΣΤΙΚΗ αυτή εικόνα, άλλους στη γειτονιά τους σκορπούσε θλίψη και άλλους ανησυχία και αγωνία, για το κατάντημα της χώρας, που έφτασε αυτούς τους δυστυχείς ανθρώπους στην απελπισία και στην κατάπτωση... Από τα μπαλκόνια βλέπαμε αυτές τις «ψυχές της εξαθλίωσης», να πολλαπλασιάζονται μέρα με τη μέρα, να... βουτούν στα δικά μας απορρίμματα, να πληθαίνουν, όπως ακριβώς έγινε και με τους ζητιάνους στα πεζοδρόμια και στις γωνίες του κέντρου...
ΟΛΑ ΑΥΤΑ, απλώς τα παρατηρούσαμε. Εκείνο που δεν προσέξαμε είναι ότι, όσο περνά ο καιρός και μπαίνουμε πιο βαθιά στην οικονομική κρίση, με τα νέα μέτρα να έχουν εξαθλιώσει τις λαϊκές τάξεις, οι... εξερευνητές των κάδων, δεν γίνονται περισσότεροι πια, αντίθετα ραγδαία λιγοστεύουν. Σχεδόν εξαφανίζονται! Και βέβαια δεν είναι επειδή κάποιος μερίμνησε γι’ αυτούς, επειδή η πολιτεία βρήκε λύσεις για την κατηγορία αυτή των ανθρώπων. Την απάντηση στο «γιατί» μπορεί να τη δώσει, σε όποιον την επιζητά, μια απλή βόλτα στους κεντρικούς δρόμους της πόλης.
Τα απορρίμματα (της καταναλωτικής κοινωνίας) μειώθηκαν στο ελάχιστο. Έγινε παρελθόν η υπερκατανάλωση σε όλα τα επίπεδα. Δεν βρίσκεις πλέον κάδους – τίγκα στο σκουπίδι. Στην καλύτερη περίπτωση άντε να είναι μισογεμάτοι, ή μισοάδειοι...
ΟΙ ΡΑΚΟΣΥΛΛΕΚΤΕΣ πλέον, (όσοι απέμειναν), δυσκολεύονται να... αλιεύσουν τρόφιμα και χρήσιμα υλικά. Εκείνος που κάπου κάπου εμφανίζεται στη γειτονιά, δεν ψάχνει πλέον όρθιος η και λίγο σκυφτός στον κάδο. Βουτάει, ολόκληρος σχεδόν, μέσα! Επειδή, πλέον δεν τα φτάνει! Βρίσκονται στον πάτο! Όπως και η ψυχολογία των περισσότερων Ελλήνων...
