Από τον Αλέξανδρο Οικονόμου
Όσο και αν η χολή των ανθρώπων που μισούν την αλήθεια ποτίσει δηλητήριο τις καρδιές επερχόμενων γενεών. Όσο κι αν σαν βάλσαμο ο χρόνος για την λήθη στάξει στην ανθρώπινη ψυχή. Όσο και αν η αχλύ αυτή του χρόνου γίνει προπέτασμα στο φως. Το φως αυτό θα καταυγάζει τις ένδοξες σελίδες της Ελληνικής Ιστορίας.
Για να διδάσκεται η οικουμένη τους μεγάλους σταθμούς και τις Εθνικές Εποποιίες της. Πέρασαν 73 χρόνια από τον Οκτώβριο του 1940. Ήταν τότε η Ελλάδα μια ανυπολόγιστη περιφερειακή χώρα που πάλευε στα πελάγη της υπανάπτυξης μιας τραχείας μεσοπολεμικής εποχής, σημαδεμένης από ζημιογόνα κινήματα και πιεσμένη από πολεμικές προπαρασκευές ενός άκρατου εθνικισμού, του εθνικοσοσιαλιστικού ρατσισμού, ο οποίος υποτίμησε το ανθρώπινο ον, και το κατέστησε εκβιαστικά ένα γρανάζι της αδυσώπητης μηχανής των καταναλωτικών συμφερόντων του.
Η Ελλάδα το λαμπερό λίκνο του πολιτισμού και της Δημοκρατίας. Στο όνομα των οποίων, επί αιώνων τώρα δοξάζεται η ανθρώπινη ύπαρξη, που εδώ γεννήθηκε και ωρίμασε η έννοια της Ελευθερίας. Δεν τη σεβάστηκε ο Φασιστικός Ολοκληρωτισμός. Γιατί; Ο φασισμός και ο ολοκληρωτισμός δεν έχουν ιδανικά.
Ήταν Μεσάνυχτα!...
Τα φώτα στην Ιταλική Πρεσβεία των Αθηνών, που έδιδε δεξίωσιν με πολλούς προσκεκλημένους επισήμους της Ελλάδος και άλλων πρεσβειών ξένων κρατών, είχαν αρχίσει να τρεμοσβήνουν. Μαρτυρούντα το τέλος αυτής της δεξίωσης. Φυσικά εκ των πραγμάτων αποδείχθηκε δόλια και παραπλανητική. Στην ερημική, λόγω της προχωρημένης ώρας, Αθήνα, κάπου-κάπου, αργά και πού, μερικοί καθυστερημένοι διαβάτες των δρόμων της, γυρνούσαν από τα κέντρα διασκεδάσεως και πήγαιναν αργοπορημένοι στα σπίτια τους να κοιμηθούν. Όλος ο Λαός της πατρίδας μας ήταν βυθισμένος, όπως πάντα, εις τον βαθύ ύπνο του δικαίου! Ενώ το ρολόι των τοίχων κάθε νοικοκυριού έδειχνε το γύρισμα και αυτής της ημέρας του χρόνου κι έγραφε, 28η Οκτωβρίου 1940.
Ο πρωθυπουργός της Ελληνικής Κυβέρνησης προαισθανόταν κάποιο κακό, και ανήσυχος στριφογύριζε στο κρεβάτι του, πασχίζοντας μάταια να κοιμηθεί! Λες και κάτι τον περίμενε αυτή τη νύχτα της νεκρικής σιωπής, την οποίαν μόνο μερικές κουκουβάγιες και το ούρλιασμα γατιών στις στέγες των κεραμοσκεπών παλιών σπιτιών τη διέκοπταν. Αναπάντεχα ξέσπασε ο κεραυνός εν αιθρία. Καθώς οι δείκτες του ρολογιού έδειχναν περασμένα μεσάνυχτα! Και στον ουρανό το αστέρι, η Πούλια είχε αρχίσει να κατηφορίζει για να συναντηθεί με τον Αυγερινό, που ακόμη δεν είχε ξεπροβάλει κι αυτό στον ορίζοντα. Τότε ο Ιταλός πρεσβευτής στην Αθήνα Γκράτσι, μέσα στο βαθύ σκοτάδι, που ταίριαζε για τη σκοταδιστική αποστολή του, χτυπούσε το κουδούνι του σπιτιού του πρωθυπουργού της Ελλάδος, και μεθυσμένος ακόμη από το γλέντι στην Πρεσβεία επέδιδε το ιταλικό τελεσίγραφο! το οποίον πρόσταζε την Ελλάδα να παραδοθεί! Ο Ντούτσε ζητούσε την παράδοσιν της Ελλάδος εις τα εισβάλλοντα εκείνη τη στιγμή στα ηπειρωτικά σύνορά της, στρατεύματά του, που παραβίαζαν για το πέρασμά τους ανεμπόδιστοι, προς τη Μέση Ανατολή. Ζητούσε ο Ντούτσε την άνευ όρων υποταγήν της Ελλάδος! Ο Μουσολίνι, μεθυσμένος από τον φασισμό του, ήθελε να κάνει έναν περίπατο, όπως έλεγε, στην Ελλάδα για την υποταγή της στα κατακτητικά σχέδιά του! Στην ιταμή πρόκλησιν αυτού του τελεσιγράφου ο Πρωθυπουργός εξ ονόματος του ελληνικού λαού και συνεχιστής αξίας κληρονομιάς των προγόνων μας και των διδαγμάτων, των αρετών της φυλής μας, με το μόλων λάβε, με το τάν η επί τας, έδιδε την ιδίαν μονολεκτικήν απάντησιν: Όχι! Όχι είπε στον Γκράτσι βγαλμένο μέσα από τις ελληνικές καρδιές των Ελλήνων. Και αυτό το όχι έγινε εθνικός παιάνας, έγινε εθνικός θρύλος, έγινε τύμβος εθνικής θυσίας και αυταπαρνήσεως για την Ελλάδα, έγινε έπος και δίδαγμα των λαών της γης για την Ελευθερία, για την Πατρίδα, για τα ανθρώπινα ιδανικά και ιδεώδη. Έτσι άρχισε ο πόλεμος που απροειδοποίητα, είχε προσβάλει τα ελληνικά φυλάκια στην Ήπειρο και στην υπεράσπισή τους έπεφτε μαχόμενος ο πρώτος νεκρός του πολέμου ηρωικός υπολοχαγός Διάκος!
Και ο Ελληνικός Λαός ξεχυνόμενος στους δρόμους φώναζε: Ζήτω ο πόλεμος! Και ο πόλεμος εδόξασεν στην ανθρώπινη οικουμένη την Ελλάδα. Για να πουν οι Μεγάλοι Ηγέται ότι «Οι ήρωες πολεμούν σαν Έλληνες!». Αλλά τα ανθρώπινα κορμιά που χάθηκαν, η ανθρωποθυσία και το αγνό ελληνικό αίμα που χύθηκε, δυστυχώς δεν βρήκαν δικαίωσιν, και όχι μόνον, οι Σύμμαχοι και η ΕΣΣΔ μεθόδευσαν την εμπλοκή της πατρίδας μας σε νέες εθνικές περιπέτειες για να μην καθίσει στο τέλος, εκείνου του πολέμου η Ελλάς ως Νικήτρια Δύναμις στο τραπέζι των Νικητριών Δυνάμεων για τα Εθνικά δίκαιά της που οι Σύμμαχοι της υπέσχοντο! Το Έθνος μας από την ιστορία του, έμαθε ν' αγωνίζεται για να ζήσει, ενώ βρικόλακες, επίορκοι, αρουραίοι, ψεύται, κάπηλοι ιερών και οσίων, γεννώνται, ακαταπαύστως σ' αυτόν τον τόπο. Δυστυχώς προδόται φυτρώνουν σαν τ' αγκάθια σ' αυτήν τη γη. Και αυτά πρέπει κάποτε να εκριζωθούν! Όμως με εθνική τόλμη, με εθνικό χρέος, με εθνικό καθήκον και συνείδησιν. Τότε η Ελλάς ευγνωμονούσα θα σας δοξάζει.
* Ο Αλέξανδρος Οικονόμου είναι πρόεδρος του Συνδέσμου Αγωνιστών Εθνικής Αντίστασης ΕΟΕΑ - ΕΔΕΣ ν. Λάρισας
