* Από τον Δημήτρη Δραγανιδάκη
Η ελληνική Σημαία έχει πέντε λωρίδες μπλε και τέσσερις λευκές, ενώ στην κορυφή έχει το σταυρό. Οι μπλε αντιστοιχούν με τις συλλαβές Ε-ΛΕΥ-ΘΕ-ΡΙ-Α, και οι λευκές με τις συλλαβές Η-ΘΑ-ΝΑ-ΤΟΣ. Ο σταυρός συμβολίζει το «ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ» του Μεγάλου Κωνσταντίνου. Το σύμβολο με το οποίο κερδίσαμε την ελευθερία και την σωτηρία μας. Κάποιοι τη θεωρούν σύμβολο ενός «παρωχημένου» κράτους και την καίνε δημοσίως, θεωρώντας ότι χτυπούν το κατεστημένο. Άλλοι την προσπερνούν δίχως να δίνουν και πολύ σημασία. Κάποιοι άλλοι πάλι αισθάνονται άβολα για το ποιά στάση θα κρατήσουν όταν κινείται με ηχητική υπόκρουση. Θα μείνουν ακίνητοι; Ή το αντίθετο; Κάποιοι πολιτικοί ορκίστηκαν να την προστατεύσουν αλλά όταν ήρθαν τα ζόρια παρακαλούσανε να την παρασύρει ο άνεμος παίρνοντας την από τις βραχονησίδες. Κάποιοι όμως απλοί άνθρωποι δώσανε την ζωή τους για αυτήν, θεωρώντας ότι δεν είναι ένα απλό σύμβολο του κράτους μας, αλλά πάνω απ’ όλα σύμβολο της ψυχής μας και της Ελευθερίας μας. Ως ελάχιστη τιμή σ’ αυτούς τους Έλληνες,(υπάρχουν και άλλοι τόσοι) παραθέτω τις ιστορίες τους με χρονολογική σειρά:
- Ιερός Λόχος, Δραγατσάνι 7 Ιουνίου 1821
Εκείνη τη βροχερή μέρα, στις 7 Ιουνίου του 1821 στο Δραγατσάνι, νεαροί Έλληνες, φοιτητές της διασποράς, αυτοί που δεν γνώριζαν έως τότε την πραγματική φωτιά του πολέμου, αντί να τρέξουν να σωθούν, στάθηκαν αγέρωχοι μπροστά στο θάνατο. Στην άνιση μάχη, έμειναν αμετακίνητοι στις θέσεις τους και θερίστηκαν από τα πυκνά πυρά και τις απανωτές επελάσεις του τουρκικού ιππικού. Γλύτωσαν ελάχιστοι ιερολοχίτες προστατεύοντας και τη σημαία του Λόχου από το σημείο που είχε πέσει ο σημαιοφόρος Ξενοφών.
- Σπύρος Καγιαλές, Ακρωτήρι Χανίων, 3 Φεβρουαρίου 1897
1897 Ακρωτήρι Χανίων. Το Ελληνικό στρατόπεδο βομβαρδίζεται από τον στόλο των μεγάλων Δυνάμεων. Ένα βλήμα σπάει τον ιστό της σημαίας που πέφτει. Ο Σπύρος Καγιαλές με κίνδυνο της ζωής του αρπάζει τον ιστό, αναδιπλώνει την τεράστια Σημαία γύρω από τον ώμο του, ξαναστήνει τον ιστό και απλώνει την Σημαία που κυματίζει και πάλι περήφανη, μέσα σε κύμα ενθουσιασμού των επαναστατών. Νέα οβίδα καταρρίπτει και πάλι τον ιστό. Και πάλι ο Σπύρος Καγιαλές πετάγεται και τον ξαναστήνει όπως πριν, ενώ το στρατόπεδο «σείεται από ζητωκραυγές». Πριν προλάβουν όμως να καταλαγιάσουν οι ζητωκραυγές, τρίτη οβίδα θρυμματίζει τον ιστό και ρίχνει κάτω την Σημαία. Τότε συνέβη κάτι το απίστευτο! Ο Σπύρος Καγιαλές, αρπάζει την σημαία, κάνει το σώμα του ιστό, και ανυψώνει με τα χέρια του τη Σημαία, που συνεχίζει να κυματίζει περήφανη απέναντι από τα κανόνια και τα πληρώματα του ξένου στόλου που εμβρόντητα σταματούν πλέον να κανονιοβολούν.
- Ποδοσφαιρική ομάδα «ΠΟΝΤΟΣ», Αμάσεια 12 Φεβρουαρίου 1921.
Οι ήρωες, της ομάδας «Πόντος», ήταν παιδιά του Πόντου. Καθηγητές, μαθητές και απόφοιτοι του κολεγίου Ανατολία της Μερζιφούντας. Δεν έπαιξαν πότε σε μεγάλες οργανώσεις. Για να εκδηλώσουν την εθνική τους υπερηφάνεια, αποφάσισαν να τιμήσουν τη φανέλα τους και γι αυτό, παρά την τρομοκρατία και τις απειλές των Κεμαλικών, αγωνίστηκαν με εμφάνιση που να θυμίζει τη γαλανόλευκη (άσπρες και γαλάζιες ρίγες) και στη μέση το γράμμα Π. Αυτό θα αποτελέσει τη βασική κατηγορία των Κεμαλικών, οι οποίοι θα οδηγήσουν τους Έλληνες αθλητές στο «δικαστήριο» με την κατηγορία της εσχάτης προδοσίας στις 12 Φεβρουαρίου του 1921 και τον Ιούνιο του ίδιου χρόνου θα απαγχονιστούν στην Αμάσεια.
- Κωνσταντίνος Κουκίδης, Ακρόπολη Αθηνών, 27 Απριλίου 1941
27 Απριλίου 1941. Οι Γερμανοί έχουν μπει στην Αθήνα. Φρουρός στην Ακρόπολη είναι ο στρατιώτης Κωνσταντίνος Κουκίδης. Του ζητείται να κατεβάσει την Ελληνική σημαία, για να αντικατασταθεί από τη ναζιστική. Δεν πρόδωσε τον όρκο του. Απλά αρνήθηκε! «ΟΧΙ»! Αυτό μονάχα πρόφερε και τίποτε άλλο. Μια λέξη απλή, δύο συλλαβές, που αντικατοπτρίζει την ελληνική αρετή σε όλο της το μεγαλείο. Ο λοχαγός Γιάκομπ διατάζει έναν Γερμανό στρατιώτη να το πράξει. Ο στρατιώτης την κατέβασε κι αφού τη δίπλωσε με τη βοήθεια ενός συναδέλφου του την παρέδωσε στα χέρια του Έλληνα φρουρού. Ο εύζωνας, χωρίς καν να στρέψει το βλέμμα του προς αυτούς, μη θέλοντας να παραστεί μάρτυρας τού θλιβερού θεάματος της έπαρσης της ναζιστικής σημαίας, σφίγγει την σημαία στο στήθος του και προχωρά προς τις επάλξεις και τσακίζεται από τον βράχο της Ακρόπολης μαζί της,
- Δέσποινα Αχλαδιώτη, Καστελόριζο, από το 1943 έως 13 Μαΐου 1982.
Καθημερινώς, έως τον θάνατό της, μένοντας μόνη της στο νησάκι Ρώ, δίπλα στο Καστελόριζο, υψώνει την Ελληνική σημαία, για να είναι ορατή από απέναντι, στέλνοντας το κατάλληλο μήνυμα στους γείτονες μας. Θάβεται στο νησάκι, μαζί με το σύμβολο που επί 40 έτη υπηρέτησε.
Σε όλους αυτούς οφείλουμε ένα μεγάλο ευχαριστώ, γιατί στην υποθήκη που μας άφησαν υπάρχει χαραγμένη η αγάπη τους για την ελευθερία ενώ το πνεύμα τους μας τρέφει με την ελπίδα ότι, εάν χρειαστεί κάποτε να επιδείξουμε το δικό τους θάρρος και τη δική τους αυτοθυσία, ίσως και να καταφέρουμε να φανούμε αντάξιοί τους.
* Ο Δημήτρης Σ. Δραγανιδάκης είναι δάσκαλος και πρόεδρος της Λ.Ε.Κ. Λάρισας.
