Γράφει ο Α. Γιουρμετάκης
«ΑΥΤΕΣ τις ημέρες ο Σάμι Ούτσε περιμένει το τελευταίο του ταξίδι. Φοράει γραβάτα, κοστούμι και καινούργια παπούτσια που του δώρισαν Μεσσήνιοι καταστηματάρχες. Το φέρετρό του, προσφορά και αυτό γραφείου τελετών της Καλαμάτας, έχει τοποθετηθεί μέσα σε ένα μεταλλικό κουτί και εκείνο μέσα σε ένα ξύλινο για να πετάξει με ασφάλεια στη Νιγηρία, την πατρίδα του. Γνωστοί και φίλοι κάλυψαν και τα έξοδα της μεταφοράς. Κάποιοι μπορεί να μην του είχαν μιλήσει ποτέ. Θυμούνται όμως το χαμογελαστό πρόσωπό του. Ο Ούτσε ήταν 53 ετών, διαβητικός και πλανόδιος πωλητής CD στη μεσσηνιακή πρωτεύουσα...
...ΠΡΕΠΕΙ να έφτασε στην Καλαμάτα το 1999. Στη Νιγηρία ήταν πεντηκοστιανός πάστορας, παντρεμένος και πατέρας πέντε παιδιών. Ζούσε στην Ελλάδα νόμιμα και ταξίδευε τακτικά στη χώρα του για να βλέπει την οικογένειά του. Στην Καλαμάτα έμενε μόνος, για κάποιο διάστημα και σε ένα υπόγειο. Κουβαλούσε και ένα χρόνιο πρόβλημα υγείας. Γιατροί τον έβλεπαν δωρεάν, καθώς δεν ήταν ασφαλισμένος. Στην τοπική κοινωνία οι περισσότεροι τον φώναζαν «Μανώλη», από την ομοιότητά του με τον πρώην ποδοσφαιριστή του Παναθηναϊκού Εμάνουελ Ολιζαντέμπε. Ο Ούτσε πέθανε στις αρχές της εβδομάδας από ανακοπή καρδιάς...
...ΗΤΑΝ πολύ αγαπητός σε όλα τα νεανικά στέκια της πόλης. Τον θεωρούσαν Καλαματιανό, λένε όσοι τον γνώρισαν...
...ΜΕ το που κυκλοφόρησε η είδηση του θανάτου του ξεκίνησε και η προσπάθεια συγκέντρωσης χρημάτων για τη μεταφορά της σορού του στη Νιγηρία. Τα συνολικά έξοδα υπολογίζονται σε 4.000 ευρώ. Το ποσό μαζεύτηκε μέσα σε λίγες ημέρες, η σορός έφτασε το βράδυ της Τετάρτης σε γραφείο τελετών της Αθήνας. Όσα χρήματα περισσέψουν θα σταλούν στην οικογένεια του Ούτσε».
Η ΕΙΔΗΣΗ δημοσιεύθηκε χθες στον αθηναϊκό Τύπο...Μιλάει για μια Ελλάδα που διατηρεί την ανθρωπιά της...Που δεν «χωράει» στους ψυχροπολεμικούς «δεκάρικους» των πολιτευομένων...Ούτε εντάσσεται στις πολιτικές διαχείρισης του «μεταναστευτικού»...
Η ΕΙΚΟΝΑ του «μέσου» Έλληνα είναι μάλλον «θολή» όταν φιλοτεχνείται από τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης...Ο «μέσος» Έλληνας δεν είναι ούτε ο «χρυσαυγίτης» του Αγίου Παντελεήμονα που δέρνει μετανάστες, ούτε ο δήθεν φιλεύσπλαχνος συριζαίος που αντιδράει με αδιαλλαξία σε κάθε απόπειρα διαχείρισης ενός υπαρκτού προβλήματος, όπως το «μεταναστευτικό», που συνδέεται και με την εγκληματικότητα και με την ανεργία...Ο «μέσος» Έλληνας ζει στη Λάρισα, την Καλαμάτα, τη Φλώρινα, την Αθήνα και τη Θεσσαλονίκη και ρυθμίζει τη συμπεριφορά του κατά περίπτωση και χωρίς να τον χειραγωγούν «ιδεολογικά δεσμά»...
Ο ΚΑΛΑΜΑΤΙΑΝΟΣ αριστερός, δεξιός ή οτιδήποτε άλλο που «στάθηκε» στον «Μανώλη» τόσο όσο ζούσε, όσο και μετά θάνατον, είναι ο «μέσος» Έλληνας...Οι πράξεις του υπερβαίνουν τα τείχη που δημιουργούν οι χαρακτηρισμοί...Κι έτσι, πέφτει μάλλον στο κενό ο αφορισμός του βραβευμένου με το βραβείο Ειρήνης, Βραζιλιάνου θεολόγου Χέλντερ Καμάρα, που περιέγραψε με ελάχιστες λέξεις την απόσταση που δημιουργούν οι ιδεοληψίες: «Όταν δίνω φαγητό στους φτωχούς με λένε άγιο. Και όταν ρωτάω γιατί οι φτωχοί δεν έχουν φαγητό με λένε κομμουνιστή!»...
