Του Κων/νου Τσιρονίκου
Από τότε που άρχισε η κρίση, διαρκώς, κακίζεται - και καλώς γίνεται - η πολιτική των κομμάτων που κυβέρνησαν αυτόν τον τόπο. Ελάχιστα έως και καθόλου αναφέρεται - στον βαθμό που της αναλογεί - και η διαχρονική ευθύνη της αντιπολίτευσης. Στον χώρο της οποίας περιλαμβάνονται και τα κόμματα εξουσίας που κατά καιρούς βρέθηκαν εκτός κυβέρνησης. Επομένως το κακό που προκάλεσαν στη χώρα είναι διπλό. Ένα από τη θέση της συμπολίτευσης και ένα από αυτή της αντιπολίτευσης.
Γενικότερα, θα μπορούσαμε να πούμε, ότι όλα τα κόμματα που ήσαν στην αντιπολίτευση είχαν την ίδια πολιτική απέναντι στα παρόντα και καμία στα μελλοντικά προβλήματα του τόπου. Μια πολιτική κοντόφθαλμη, ιδιοτελή, ανούσια και καταστροφική. Τα οδυνηρά και βασανιστικά αποτελέσματα της οποίας βιώνουμε σήμερα. Και κυρίως χωρίς καμία προοπτική μελλοντικής αποκατάστασης της εθνικής μας οικονομίας.
Για να δούμε όμως ποια ήταν η ευθύνη της αντιπολίτευσης στην καταστροφική πορεία της πατρίδας; Στο φτιάξιμο της σημερινής δυσώδους καταστάσεως; Της ντροπής και του αίσχους της πολιτικής πολλών δεκαετιών; Η βασικότερη ήταν η ανυπαρξία της αλήθειας στον πολιτικό της λόγο. Κυρίαρχο στοιχείο της η άκρατη παροχολογία. Διανθισμένη κάθε φορά με μια ωραιοφάνεια του κλασικού ψεύδους και της υποκρισίας του τύπου: Εμείς θα δώσουμε περισσότερα... θα μειώσουμε τις ώρες εργασίας... θα βελτιώσουμε το βιοτικό επίπεδο... θα διορίσουμε περισσότερους, θα αναγεννήσουμε τη χώρα. Θα... χωρίς να ακούσουμε ποτέ στο πως θα γίνουν αυτά. Και κυρίως από πού θα βρεθούν τα χρήματα. Θα τα βγάλουμε εμείς ή θα μας τα δώσουν άλλοι... Μ’ αυτήν λοιπόν τη θολή και ωραιοφανή ρητορική η αντιπολίτευση έσπρωχνε τους εργαζόμενους «στους καλούς καιρούς» στο να ζητάνε μόνον... Στο να αυξάνουν αδρά τις αποδοχές τους ανεξαρτήτως παραγωγικής δυναμικότητας και αντοχής της εθνικής μας οικονομίας. Και μάλιστα όχι όλοι. Αλλά ορισμένοι... πολλές φορές πολύ προκλητικά... Με ελάχιστα έως και μηδαμινά προσόντα.
Η πίεση προς την κατεύθυνση του λαμβάνειν μόνον ήταν τόσο δυνατή ώστε, όχι σπάνια υπερέβαινε και αυτά ακόμα τα συνταγματικά δικαιώματα των εργαζομένων, αφού έθεταν εκτός λειτουργίας δημόσιες υπηρεσίες, επιχειρήσεις και οργανισμούς. Κυριολεκτικά σμπαράλιαζε ολόκληρο το κράτος. Και οι κυβερνώντες τι έκαναν; Υποχωρούσαν και τα έδιναν όλα... Από τα δανεικά φυσικά που τότε έρρεαν άφθονα στα κρατικά ταμεία. Ετσι αντί αυτά να πάνε σε επενδυτικές δραστηριότητες ξοδεύονταν στην καλοπέραση...
Είναι αλήθεια, ότι προς την κατεύθυνση της ευζωίας πίεζε διαρκώς η αντιπολίτευση. Γιατί πάντοτε ήταν με το μέρος των εργαζομένων. Και καλώς έπραττε. Εκανε όμως ένα σοβαρό λάθος. Ποτέ δεν έλεγε την αλήθεια. Ποτέ δεν έλεγε από πού θα βρεθούν τα χρήματα... Και το σπουδαιότερο δεν έλεγε: Δουλέψτε... Δουλέψτε... Γιατί χωρίς δουλειά και παραγωγή προκοπή δεν έχει... Παρά μόνο οικονομική εξάρτηση και απώλεια δημοκρατίας και ελευθερίας. Και το σημαντικότερο συρρίκνωση της εθνικής μας κυριαρχίας...
Γιατί κύριοι της αντιπολίτευσης δεν λέγατε την αλήθεια στον λαό; Γιατί κάνατε το ίδιο σκόπιμο λάθος, της απόκρυψης και της υποκρισίας, μ΄ αυτό της συμπολίτευσης; Γιατί δεν μας λέγατε τότε που υπήρχε δουλειά - γιατί σήμερα δεν υπάρχει - ότι πρέπει να δουλεύουμε; Ότι η εργασία και η παραγωγή αποτελούν τη βασική προϋπόθεση ευημερίας και προόδου; Και μετά, βεβαίως, από τις χρήσιμες αυτές συμβουλές θα μπορούσατε να μας λέτε ότι όταν έρθετε στην εξουσία θα τ΄ αλλάξετε όλα. Ανατρέποντας όλο το διεφθαρμένο οικοδόμημα του σημερινού κράτους. Θεσμοθετώντας δίκαιους κανόνες και νομοθετήματα, που θα φέρουν τα πάνω κάτω στον δημόσιο και ιδιωτικό βίο της χώρας. Κάνοντας έτσι την κοινωνία μας πιο δίκαιη, όμορφη και προοδευτική. Και το σημαντικότερο διαρκώς έπρεπε να μας τονίζετε ότι όλα αυτά για να γίνουν πρέπει να δουλεύουμε. Γιατί αν σταματήσει αυτή η ευλογημένη αξία της εργασίας, τότε πολύ γρήγορα θα γίνουμε δούλοι των ξένων. Όπως πράγματι γεννήκαμε σήμερα. Γιατί στα λόγια των εκάστοτε αντιπολιτευομένων κομμάτων τον «καλό καιρό» δεν ακούγαμε τίποτε άλλο παρά μόνον το «δώστε κι άλλα...», μειώστε τις ώρες δουλειάς. Διορίστε κι άλλους.
Και σ΄ αυτές τις ακραίες απαιτήσεις και πιέσεις υποτασσόταν κάθε φορά η αδύναμη και διεφθαρμένη εξουσία. Κέρδος της η διατήρηση στον κυβερνητικό θώκο των αλήστου μνήμης κομμάτων εξουσίας με όλα τα νόμιμα και κυρίως τα παράνομα ωφελήματα. Σ΄ αυτήν τη σταδιακή λειτουργιακή και η οικονομική καταστροφή της χώρας, στο μέγεθος που της αναλογεί, συμμετείχε και η αντιπολίτευση. Και επαναλαμβάνουμε γιατί: Διότι όλοι μαζί αυτοί οι κύριοι πωλούσαν άκοπη ευημερία στον λαό. Βασιζόμενη όχι στους δικούς μας κόπους, αλλά στον άκρατο δανεισμό. Ο οποίος μας έκανε «πλούσιους» και δημιουργούς ενός «υψηλού» βιοτικού επιπέδου χωρίς παραγωγή και δικά μας χρήματα. Πρωτάκουστον και άξιον απορίας για ολόκληρη την οικουμένη: Το πώς οι Ελληνες έγιναν λεφτάδες. Με δύο και τρία αυτοκίνητα, βίλες και φουσκωτά... Μπράβο τους!!!
Ολη αυτή την ψεύτικη και δυσάρεστα εξελισσόμενη κατάσταση τη γνώριζαν καλά τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Αλλά δυστυχώς στον βωμό της αυξήσεως των δυνάμεών τους θυσίαζαν την αλήθεια. Αυτή που αποτελεί τον πρωταρχικό παράγοντα διόρθωσης και προόδου. Είναι λυπηρό, αλλά την απέκρυπταν σκόπιμα. Μη λέγοντας στο λαό το αυτονόητο. Το πατριωτικό: Ότι πρέπει να δουλεύουμε και να παράγουμε... Ανεξαρτήτως κόμματος εξουσίας και πολιτικού συστήματος. Αυτό δεν το έκανε τότε η αντιπολίτευση. Ας το κάνει τώρα. Αν πραγματικά κόπτεται για τη σωτηρία και την ευημερία της πατρίδας.
