ΤΟΝ φίλο μου τον Κώστα, δεν τον πίστεψα ποτέ. Ούτε και όταν πριν καμιά εικοσαριά χρόνια, ψάχνοντας για τσάι στο βουνό, στάθηκε σε ένα βράχο, (σαν τον... Ξέρξη που παρατηρούσε τη ναυμαχία), άπλωσε το χέρι του πάνω από μια χαράδρα και μου έδειξε, όλος περηφάνια για τον παππού του που ήταν και καπετάνιος, την ακίνητη περιουσία που ο πρόγονός του άφησε:
«Βλέπεις αυτή την πλαγιά φίλε; Είναι όλη δικιά μου!». Ήταν τότε που ο καθένας στα χωριά (και όλοι μαζί σε μια περίεργη συνεννόηση ενοχής) οριοθετούσαν την πατρική περιουσία τους. Τα κομμάτια γης των παππούδων τους, απίθανα «φιλέτα» ακαλλιέργητα και εντυπωσιακά έρημα, στο πουθενά...
Η ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΑ της οριοθέτησης των κτημάτων, γινόταν ανάλογα με τις δηλώσεις μαρτύρων συγχωριανών, κυρίως ηλικιωμένων, που βρίσκονται στη ζωή. Ο ένας μαρτυρούσε για τον άλλον και ο άλλος για τον έναν. Στο παιχνίδι συνέπραττε σχεδόν πάντα και ο αγροφύλαξ! Εξουσία με πηλίκιο στρατηγού, εκείνη την εποχή.
«Έχεις μαρτύρους;» ρωτούσε κάθε φορά που τον ζητούσαν να βεβαιώσει στην υπηρεσία... Έτσι μοιράζονταν τα βουνά, πλαγιές ολόκληρες και χαράδρες την εποχή που ανέκαμπτε από τον μαρασμό τις κακουχίες και τους πολέμους η χώρα. Τότε που φτωχοί άνθρωποι οριοθετούσαν περιουσίες εκμεταλλευόμενοι τις ξεχαρβαλωμένες κρατικές υπηρεσίες...
ΤΟ ΚΑΚΟ για τον φίλο μου τον Κώστα, δεν ήταν που «οριοθέτησε» αυτή τη γη. Και που πάλευε να πείσει και τον εαυτό του τον ίδιο, ότι όντως, αυτή η έκταση είναι κατάδική του! Το κακό γι’ αυτόν ήταν που πήγε και την κατοχύρωσε κιόλας. Με κάθε επισημότητα. Δηλώνοντάς την και στην εφορία. Δηλαδή στο Ε-9! Όπως έκαναν όλοι την εποχή εκείνη, μην χάσουν κάποια μέρα τις πλαγιές και τις χαράδρες!
«Πού ξέρεις» - έλεγαν αναμεταξύ τους όσοι λιγουρεύονταν έτσι εκτάσεις... «κάποια μέρα θα σταματήσουν τα δασαρχεία να τις διεκδικούν έχουμε και μερικά δέντρα μέσα, θα τους πιάσουμε σε τίποτα εκλογές, θα τις νομιμοποιήσουμε...».
ΘΥΜΗΘΗΚΑ προχθές αυτό το «εθνικό σπορ» της εποχής, με το που συνάντησα τον Κώστα και ήθελα να τον ρωτήσω. «Είδες από πού πάει να βγάλει λεφτά τώρα ο Στουρνάρας. Από τα ακίνητα. Αλήθεια, εσύ θα έχεις μεγάλο πρόβλημα φίλε. Τότε που δήλωσες τα 10 στρέμματα στην πλαγιά... θυμάσαι που μου τα έδειχνες;»... Αλλά ο Κώστας, δεν τα πάει καλά με τη μνήμη του σήμερα. «Σιγά μωρέ τα στρέμματα... Δάσος είναι... Επειδή ο παππούς μου έβαλε πριν εκατό χρόνια καναδυό καρυδιές εκεί; Ας έρθει τώρα να τα πληρώσει...».
ΑΝΟΗΤΩΣ, το παράδειγμα του φίλου μου, βρίσκει πιστή εφαρμογή σε πολλές χιλιάδες περιπτώσεις παρόμοιων «κληρονόμων της υπαίθρου». Όπως ακριβώς «ο λαγός την φτέρη κούναγε...», έτσι την πάτησαν χάριν της ματαιοδοξίας και της κουτοπονηριάς τους οι περισσότεροι από δαύτους. Πού να ήξεραν οι άμοιροι ότι σχεδόν μισό αιώνα μετά, από τότε που μάχονταν για τις αποδείξεις κληρονομιάς, θα έρχονταν μια κυβέρνηση και ένας υπουργός, ονόματι Στουρνάρας και θα φορολογούσε τα πάντα και τους πάντες αδιακρίτως...Πού να φαντάζονταν οι καημένοι ότι θα έρχονταν μια μέρα που θα αναθεμάτιζαν τους προγόνους τους, επειδή τους άφησαν περιουσία πάνω στην οποία θα έπεφτε ο πέλεκυς της φορολογίας; Πού να ήξεραν...
Χρήστος Τσαντήλας
