Γράφει ο Α. Γιουρμετάκης
ΟΤΑΝ ξαφνικά το περασμένο Σάββατο, μπήκα στο δωμάτιο και είδα στην ανοιχτή τηλεόραση τους συνέδρους του ΠΑΣΟΚ να υποδέχονται τον Γιώργο Παπανδρέου με το σύνθημα «νάτος – νάτος ο πρωθυπουργός», πίστεψα προς στιγμήν, ότι η εκπομπή «Σαν σήμερα...» έκανε αναδρομή στο παρελθόν... Πλην όμως, δεν ήταν εικόνα αρχείου αυτό που έβλεπα... Η φωνή του ρεπόρτερ που συνόδευε την εικόνα ήταν σαφής: παπανδρεϊκοί σύνεδροι είχαν ετοιμάσει θριαμβευτική υποδοχή στον πρώην πρωθυπουργό και πέραν του «νάτος – νάτος ο πρωθυπουργός», του ζητούσαν να γυρίσει πίσω!...
ΑΒΥΣΣΟΣ η ψυχή του ανθρώπου; Προφανώς... Κάποιοι νοστάλγησαν κιόλας τη διετία του Γιώργου, επειδή, όπως είπε και ο σύνεδρος Γερουλάνος «το ΠΑΣΟΚ του Γιώργου έδωσε όραμα και προοπτική!»... Αν προσθέσεις σ’ αυτούς κι εκείνους που περιμένουν να γυρίσει ο Κώστας Καραμανλής στην ενεργό πολιτική, μπορείς να καταλάβεις γιατί ο δείκτης απαισιοδοξίας του μέσου Ελληνα συνεχώς ανεβαίνει: προφανώς γιατί ο μέσος Ελληνας δεν έχει εμπιστοσύνη ούτε στον εαυτό του!... Ξέρει, ότι, παρά τους αφορισμούς που εξαπολύει εναντίον όσων μας έφτασαν ως εδώ, θάρθει και πάλι η στιγμή που θα αναζητήσει τις δοκιμασμένες συνταγές στο πρόσωπο ενός Παπανδρέου ή ενός Καραμανλή!...
ΜΑΣ ΑΔΙΚΩ, θα πείτε... Γιατί, είναι ελάχιστοι αυτοί που εξακολουθούν να ηδονίζονται στη θέα ενός Παπανδρέου ή ενός Καραμανλή... Δεν είναι συνεπώς, ο μέσος Ελληνας αυτοί... Είναι η εξαίρεση... Οι υπόλοιποι είμαστε απέναντί τους... Έκπληκτοι που υπάρχουν ακόμη ανάμεσά μας άνθρωποι που νοσταλγούν τον Γιώργο και τον Καραμανλή... Οι υπόλοιποι, θέλουμε ν’ απαλλαγούμε από το παρελθόν που μας έφθασε ως εδώ, είτε τη σφραγίδα των επιγόνων φέρει, είτε τη σφραγίδα των γόνων τους...
ΕΙΜΑΣΤΕ ειλικρινείς όμως; Γιατί, αν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς, οφείλουμε να αναζητήσουμε τι τελικά αφορίζουμε: τα πρόσωπα ή τις πολιτικές τους; Τι εκπροσωπούν ο Παπανδρέου κι ο Καραμανλής το ξέρουμε... Ένα πελατειακό κράτος που δεν θέλησε ποτέ να μας χαλάσει χατίρι... Που, δανειζόταν για ν’ ανεβάζει με διορισμούς, επιδόματα, μισθούς και κάθε είδους παροχές το βιοτικό μας επίπεδο, ώστε να του επιστρέψουμε την ευαρέσκεια μας σε ψήφους...
ΠΟΙΟΥΣ ενισχύουμε στις εκλογές και τις δημοσκοπήσεις σήμερα; Αυτούς που κάνουν ακριβώς το ίδιο: που μας δίνουν δίκαιο όταν δυσανασχετούμε γιατί οι άλλοτε εκλεκτοί μας παίρνουν πίσω τα «δώρα» του πελατειακού κράτους και μας υπόσχονται ότι μ’ ένα άρθρο ή μια αναδιαπραγμάτευση μπορεί να μας τα επιστρέψουν... Τι ακριβώς υπόσχονται; Να μας ξαναγυρίσουν στην εποχή του Γιώργου και του Κώστα! Πως; Δεν έχει σημασία... Η αναγνώριση και μόνο του «δίκαιου του πελάτη» είναι επιβραβεύσιμη... Και βέβαια, συνιστά μια ανατροφοδότηση της λογικής του πελατειακού συστήματος που υποτίθεται ότι αφορίζουμε!...
ΔΕΝ ΞΕΡΩ αν πρόκειται για τον περίφημο «φαύλο κύκλο»... Αλλά φρονώ, πως, είτε τον Γιώργο Παπανδρέου (ή τον Κώστα Καραμανλή) νοσταλγείς, είτε μια παράταξη πρόθυμη να σου δώσει δίκαιο σε ό,τι κι αν διεκδικείς, το ίδιο πράγμα είναι... Στο κάτω – κάτω, στην εποχή των δημοσκοπήσεων ζούμε κι ο πολιτικός που τις παραγγέλλει έχει τη δυνατότητα να γνωρίζει ανά πάσα στιγμή τι ευχαριστεί και τι δυσαρεστεί τους αποδέκτες της πολιτικής του... Είναι δυνατόν να μην προσαρμόζεται στις απαιτήσεις της κοινωνίας;
ΕΙΝΑΙ, θα πείτε... Οι παλαιάς κοπής ηγέτες (σαν το πρεσβύτερο Καραμανλή) ενίοτε πήγαιναν και κόντρα στο ρεύμα, αν θεωρούσαν ότι αυτό ήταν προς όφελος του λαού, όπως λ.χ. η ένταξη της χώρας στην ΕΟΚ... Οι παλαιάς κοπής ηγέτες όμως, απευθύνονταν και σε παλαιάς κοπής κοινωνίες που δεν είχαν τη δυνατότητα μιας διαρκούς αμφίδρομης (μέσω των δημοσκοπήσεων) επικοινωνίας μαζί τους... Στη σύγχρονη πραγματικότητα, το διαδίκτυο είναι ο καθημερινός δείκτης του «ρεύματος» κι οι δημοσκοπήσεις η πυξίδα της πολιτικής πορείας του καθενός... Και μοιραία, η διαχείριση των κοινών έγινε συνδιαχείριση... Με τους πολίτες συνδιαχειριστές... Αν κάποιοι θιγόμαστε λοιπόν, που μερικοί νοσταλγούν Γιώργους και Κώστηδες δεν αρκεί η δυσφορία μας για να τους αποφύγουμε... Θα τους βρούμε μπροστά μας, επειδή, θα τους έχουμε κλωνοποιήσει...
