* Του Γεωργίου Ντόβα
Επί σειρά ετών με τις παντός είδους επιλογές, μεθόδους και συμπεριφορές μας στήναμε παγίδες με πρόθεση να παγιδεύσουμε τους άλλους και τελικά παγιδευτήκαμε όλοι μας. Κλείναμε τα μάτια μας και βουλώναμε τ’ αυτιά μας στις προειδοποιήσεις για τα δεινά που νομοτελειακά θα έρχονταν και συνεχίζαμε να τρεφόμαστε με φρούδες ελπίδες. Τελικά βρεθήκαμε στον Λαβύρινθο των αδιεξόδων και δεν θέλουμε, ούτε μπορούμε να βγούμε από αυτόν. Η όποια προσπάθεια γίνεται είναι μάταιη γιατί δεν βρήκαμε το μίτο της Αριάδνης που θα τον ονομάσω «Εργασία».
Καθημερινά ακούμε και βλέπουμε στα διάφορα γκάλοπ για τη διόγκωση της ανεργίας που αγγίζει τα όρια της κοινωνικής έκρηξης, χωρίς ωστόσο να γίνονται αξιόλογες προσπάθειες αντιμετώπισής της. Λαμβάνονται κάποια προσωρινά μέτρα μείωσής της, μάλλον για κοινωνικούς λόγους και πολιτικές σκοπιμότητες και όχι για παραγωγικούς σκοπούς. Τα μέτρα μόνιμου χαρακτήρα κινούνται ακριβώς προς την αντίθετη κατεύθυνση. Η χαμηλή και απαράδεκτη μείωση της αμοιβής την απαξιώνει πλήρως και δημιουργεί αποστροφή και απέχθεια αυξάνοντας την ανεργία και την αεργία που αποτελεί τη χειρότερη μορφή απασχόλησης και ποτέ δεν έχει καταμετρηθεί.
Η εργασία από τη φύση της δεν είναι ευχάριστη διότι παράγει κάματο δηλαδή κατανάλωση σωματικών και πνευματικών δυνάμεων. Ευχάριστη είναι μόνο για τους λίγους ταλαντούχους οι οποίοι απολαμβάνουν τη δόξα των επιτυχιών τους αλλά και υψηλές αμοιβές. Στις πρώην χώρες του υπαρκτού σοσιαλισμού θέλησαν να χρυσώσουν το «χάπι» δίνοντας στην εργασία μεταφυσικές ιδιότητες λέγοντας ότι ενώνει τους εργαζόμενους, προάγει τις κοινωνικές σχέσεις και ενισχύει την αρμονική συμβίωση. Εκείνο που απαλύνει σε μεγάλο βαθμό το στρες της εργασίας και την καθιστά επιθυμητή είναι η προσδοκία του κέρδους και η δυνατότητα που αυτό δίνει στην ικανοποίηση των αναγκών και την απόλαυση των αγαθών που η ίδια η εργασία παράγει. Επομένως το κέρδος δεν αποτελεί κίνητρο μόνο για τον επιχειρηματία αλλά και τον εργαζόμενο. Η εξισορρόπηση και δίκαιη κατανομή του παραγόμενου από την εργασία πλούτου παραμένει το ζητούμενο σε όλα τα οικονομικά συστήματα. Οι σημερινές αμοιβές δεν ανταποκρίνονται στις συνθήκες ελευθερίας και δημοκρατίας αλλά σε συνθήκες δουλείας και τυραννίας. Η εργασία λέγεται και δουλειά γιατί ήταν «προνόμιο» των δούλων.
Δυστυχώς η αντίληψη αυτή επικρατεί ακόμη και σήμερα και επιβεβαιώνεται από τα τραγικά γεγονότα της Μανωλάδας. Δούλοι μετανάστες, άστεγοι και ανασφάλιστοι, συλλέκτες της φράουλας με μεροκάματα πείνας, έγιναν θύματα αδίστακτων γαιοκτημόνων επειδή ζήτησαν τα μεροκάματα έξι μηνών. Δεν ήξεραν τα αφεντικά τους ότι νηστικό αρκούδι δεν χορεύει; Οι Ελληνες «εργαζόμενοι» απαξιώνουν την εργασία συλλογής φράουλας και άλλων προϊόντων στα δικά τους κτήματα. Οι νεαροί αγρότες- αγρότισσες αράζουν στις καφετέριες και απολαμβάνουν τον καφέ και το τσιγάρο τους ή σπουδάζουν χρόνια για μια αργομισθία στο δημόσιο. Τελείωσε εσύ παιδί μου και κάπου θα σε «χώσω». Να όμως που οι τρύπες για τους περισσότερους έκλεισαν αντί ν’ ανοίξουν!.
Η κοινωνική απαξίωση της εργασίας και της αμοιβής της αποτελούν τα κύρια αίτια της ανεργίας. Γι’ αυτά ούτε φωνή ούτε λαλιά. Γιατί άραγε; Απλά είναι αλήθειες που πονάνε όλους αυτούς που με τη δημαγωγία και τον λαϊκισμό τους οδήγησαν την κοινωνία και την οικονομία στα όρια της εξαθλίωσης.
Πώς βρίσκουν δουλειά ένα εκατομμύριο μετανάστες ως επί το πλείστον παράνομοι κρυπτόμενοι από τους ίδιους τους εργοδότες και «αόρατοι» από τα κρατικά όργανα; Πώς και από ποιους κατασκευάστηκαν στην πρωτεύουσα τα ολυμπιακά έργα, αλλά και οι επαύλεις και τα πολυτελή διαμερίσματα; Ή μήπως αμφιβάλλει κανείς ότι οι εθνικοί οδοί που κατασκευάστηκαν και θα κατασκευασθούν δεν απασχόλησαν και θα απασχολήσουν χαμηλόμισθους και ανασφάλιστους μετανάστες; Δεν είμαι εναντίον των συνανθρώπων μας μεταναστών που προσφέρουν ιδρώτα και αίμα σε παραγωγικές δραστηριότητες. Πιστεύω όμως ότι νόμιμους μετανάστες με όλα τα δικαιώματα χρειάζονται χώρες με μεγάλη ανάπτυξη και έλλειψη εργατικών χειρών. Στη χώρα μας δεν συμβαίνει κανένα από τα δύο.
Οι κυβερνώντες αρκούνται σε γενικές θεωρητικές επισημάνσεις, όπως σταθεροποίηση, επενδύσεις, ανάπτυξη κ.ά. Δεν νοιάζονται ή δεν θέλουν να πείσουν τον λαό ότι μόνο με την παραγωγική εργασία και τη σωστή διαχείριση θα καταφέρει η χώρα να ξεπεράσει την κρίση. Αν δεν βγούμε από τις παγίδες της υποκρισίας, της φυγοπονίας και της εν γένει νοσηρής νοοτροπίας δεν πρόκειται να δούμε Κυρίου πρόσωπο έστω κι αν γιορτάζουμε την Ανάστασή του. Ανάσταση χωρίς σταυρό δεν γίνεται όσο κι αν την περιμένουμε. Δεν χρειάζεται να σηκώσει ο καθένας μας ολόκληρο σταυρό. Μια ακίδα του φτάνει. Όμως ούτε γι’ αυτό είμαστε διατιθέμενοι, το αφήνουμε για τους άλλους.
Λάρισα 9-5-2013
