Του Νίκου Ι. Μεγαδούκα
Η απόφαση του πρωθυπουργού Αντώνη Σαμαρά να παγώσει οριστικά τον αντιρατσιστικό νόμο, που είχε ετοιμάσει ο υπουργός της Δικαιοσύνης, παρά το γεγονός ότι του έχει δημιουργήσει προβλήματα στις σχέσεις του με τους κυβερνητικούς του εταίρους, συνιστά μια βαθύτατα ιδεολογική επιλογή, η οποία εντάσσεται στη στρατηγική για ολοκληρωτική δεξιά στροφή της ΝΔ και (ενόψει του Συνεδρίου του κόμματος) τη συγκρότηση μιας ισχυρής και συμπαγούς Δεξιάς, η οποία θα ξεκινά από την Ακροδεξιά και (ευελπιστεί ότι) θα περιλαμβάνει στους κόλπους της τα «ορφανά» του πάλαι ποτέ Κέντρου, του λεγομένου «μεσαίου χώρου», του «σημιτικού εκσυγχρονισμού» και της δεξιάς σοσιαλδημοκρατίας.
Μια παράταξη, η οποία θα αντιπαρατεθεί με τον ΣΥΡΙΖΑ, στη λογική του διπόλου «Δεξιά – Αριστερά» (και, όπως τουλάχιστον σχεδιάζει, όχι στο δίλημμα «Μνημόνιο ή Αντιμνημόνιο», που, αν μη τι άλλο, είναι άβολο για την κυβερνητική πλειοψηφία), ο οποίος ΣΥΡΙΖΑ, όμως, στην παρούσα συγκυρία, ταλανίζεται από εσωστρέφεια και απουσία αξιόπιστης εναλλακτικής προτάσεως, έναντι της πολιτικής των μονοδρόμων της λιτότητας.
Όλες, εξάλλου, οι έρευνες της κοινής γνώμης αποτυπώνουν ένα οριακό (και από πολλούς αμφισβητούμενο) προβάδισμα της ΝΔ, έναντι του ΣΥΡΙΖΑ (ο οποίος εμφανίζει στασιμότητα) πλήρη κατάρρευση του ΠΑΣΟΚ, την ίδια δε στιγμή η «Χρυσή Αυγή» εμφανίζεται με ενισχυμένα ποσοστά και ως εκ τούτου έχει αποθρασυνθεί και διατυμπανίζει, διά του Νίκου Μιχαλολιάκου, ότι δεν νοιάζεται ακόμη κι αν τεθεί εκτός νόμου.
Το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ προώθησαν δικό τους αντιρατσιστικό νόμο, η ΝΔ προσθήκες στο υφιστάμενο νομικό πλαίσιο, αλλά κατέστη σαφές ότι τα δύο κόμματα κινήθηκαν με αυτόν τον τρόπο, χωρίς φυσικά να θέτουν (για τους δικούς υπαρξιακούς λόγους) εν αμφιβόλω τη συνοχή της κυβερνήσεως, για να δείξουν, με αφετηρία ένα καθαρά ιδεολογικό ζήτημα, εμμέσως πλην σαφώς, ότι η ΝΔ φλερτάρει με την ακροδεξιά και ότι οι ίδιοι (που, ωστόσο, έχουν ψηφίσει όλα τα μνημονιακά μέτρα) είναι αμέτοχοι αυτής της ολοκληρωτικής δεξιάς στροφής.
Η άρνηση των «γαλάζιων» στο προκείμενο ζήτημα συνιστούσε άρνηση συμμορφώσεως με τα όσα οι κυβερνητικοί δεσμεύθηκαν στην κοινοτική επίτροπο Σεσίλια Μάλστρομ να προωθήσουν, δηλαδή, έναν αντιρατσιστικό νόμο, πιθανώς δε να τους δημιουργήσει πρόβλημα σε σχέση με τα όσα επιδιώκουν να «εισπράξουν» από το λεγόμενο Κέντρο, αλλά παράλληλα αποτελεί εκδήλωση της προθέσεως να επανέλθει κόμμα στη σκληρή μετεμφυλιακή δεξιά και αυτό προϋποθέτει να μείνουν ανοικτοί οι δίαυλοι επικοινωνίας της με την Ακροδεξιά και τη λαϊκίστικη Δεξιά του Πάνου Καμμένου, ενόψει της ρευστότητας στο σκηνικό και κυρίως των απρόβλεπτων εξελίξεων, που μπορεί να φτάσουν μέχρι και την κοινωνική έκρηξη.
Είναι προφανές ότι ο περί τον πρωθυπουργό σκληρός δεξιός πυρήνας φρονεί ότι μπορεί να συνεχίζει να «παίζει» (σε ιδεολογικό επίπεδο) με το δίλημμα «Δεξιά ή Αριστερά», να μην καταδικάζει τις αντιαριστερές και αντικομμουνιστικές εκρήξεις της ναζιστικής «Χρυσής Αυγής», ταυτόχρονα δε να καθιστά ολοένα και περισσότερο αυταρχικούς τους κρατικούς μηχανισμούς και τη νομοθεσία (όπως με τον περιορισμό στο δικαίωμα των διαδηλώσεων) για να τιθασεύσει μία πιθανότατη λαϊκή έκρηξη και φυσικά να συνεχίζει τη «θεωρία των δύο άκρων», δηλαδή την εξίσωση της ναζιστικής «Χρυσής Αυγής» με το κόμμα της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως.
Πάντως, υπό την πίεση των πραγμάτων, αλλά κυρίως ενόχληση τόσο της κυβερνήσεως του Ισραήλ όσο και του Παγκοσμίου Εβραϊκού Συνεδρίου, οι «γαλάζιοι» επεχείρησαν να ξεπεράσουν την κρίση με το αντιρατσιστικό νομοσχέδιο και προώθησαν πρόταση νόμου για τα ναζιστικά εγκλήματα.
«Ο ΝΕΟΣ ΠΑΠΑΓΟΣ»
Ο εκδότης Σταύρος Ψυχάρης σε άρθρο του με τον τίτλο «Τι Παπάγος, τι Ανδρέας», έγραψε ότι το ΠΑΣΟΚ, κατά τα φαινόμενα, διαλύεται εις τα εξ ων συνετέθη, οπαδοί και, κυρίως, στελέχη του μετακινούνται προς τη ΔΗΜΑΡ, η οποία με τη σειρά της αδυνατεί να τείνει τη χείρα προς τις ορφανές κεντρώες δυνάμεις και «αυτές τις κεντρώες δυνάμεις προφανώς ετοιμάζεται να προσκαλέσει ο κ. Σαμαράς, που ατενίζει προς τον θρύλο του Παπάγου, την ώρα που ο κ. Τσίπρας θέλει να γίνει Ανδρέας Π.». Άλλωστε, προσθέτει, «η διάλυση του Κέντρου δίνει χώρο για ανάπτυξη δύο μεγάλων κομμάτων, προς τα δεξιά και τα αριστερά».
Ωστόσο, το διαφαινόμενο σχέδιο του Αντώνη Σαμαρά για γίνει «ο νέος Παπάγος» σημαίνει αναβίωση του μετεμφυλιακού κράτους, με όσα αυτό συνεπάγεται για τη δημοκρατία και τους θεσμούς, δεν είναι δε τυχαίο ότι στην ιστοσελίδα «Antinews» (που απηχεί τις απόψεις των σκληρών της γαλάζιας παρατάξεως) επικρίνεται η ΝΔ ότι «έχει εγκαταλείψει τη Δεξιά πλευρά του πολιτικού συστήματος, με ταυτόχρονη μετακίνησή της εντός «του αριστερού τόξου»», διαφωνεί με τον «αποκλεισμό – απαγόρευση» της «Χρυσής Αυγής» και καλεί τη ΝΔ «να σοβαρευτεί λιγάκι και να εγκαταλείψει το δήθεν «συνταγματικό», αλλά στην πραγματικότητα αριστερό τόξο και να επιστρέψει, μέσω Κυβερνητικών Πράξεων, στη φυσική της θέση»...
Στο κείμενο δεν αναφέρεται (αν και υπονοείται) ποια είναι η «φυσική» θέση της ΝΔ, ούτε προσδιορίζονται οι «Κυβερνητικές Πράξεις» (σ.σ. τα κεφαλαία στις δύο λέξεις ανήκουν στον αρθρογράφο) με τις οποίες αυτό θα συμβεί, ενώ δεν είναι λίγοι εκείνοι οι οποίοι, σε τέτοιες «Κυβερνητικές Πράξεις», συμπεριλαμβάνουν όλες τις κινήσεις και ενέργειες της κυβερνήσεως, που καταδεικνύουν τη συνεχιζόμενη διολίσθησή της σε αυταρχικές (ακροδεξιές) μεθοδεύσεις σε όλα τα επίπεδα του δημοσίου βίου.
Η δε ιδεολογική αποστασιοποίηση την οποία επιχειρούν, εκ των υστέρων και εξαιτίας της δημοσκοπικής τους κατρακύλας, το ΠΑΣΟΚ και η ΔΗΜΑΡ, δεν τους απαλλάσσουν από τις ευθύνες τους για το σημερινό αδιέξοδο, στο οποίο έχει περιέλθει ο τόπος, ούτε είναι ικανή για να βγάλουν από τους ώμους τους την ενοχή ότι συμβάλλουν, ως δεκανίκια της γαλάζιας παρατάξεως, στην αυταρχικοποίηση του δημοσίου βίου, εκτιμούν πολιτικοί αναλυτές.
«ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΠΡΟΣΕΓΓΙΣΗ ΤΗΣ ΔΙΑΦΩΝΙΑΣ»
Εξάλλου, δεν είναι τυχαίο ότι το κυβερνητικό επιτελείο (με την αρωγή των κυρίαρχων ΜΜΕ) παίζει συνεχώς το χαρτί της εξισώσεως των «άκρων» και του αυταρχισμού, αυτά δε καταδεικνύουν έλλειψη ουσιαστικών επιχειρημάτων και αδυναμία συμμετοχής σε, επί της ουσίας, ιδεολογική πάλη και αντιπαράθεση. Επίσης, το γεγονός ότι οι «γαλάζιοι» μιλούν για ιδεολογική κυριαρχία της Αριστεράς (και όχι μόνον) στη μεταπολιτευτική Δημοκρατία, είναι δηλωτικό της δικής τους ιδεολογικής πενίας, αλλά και της δικής τους ενοχής για τα όσα συνέβησαν στη χώρα μετεμφυλιακά και κατά τη Δικτατορία.
Και σήμερα, μετά την πτώση του λεγομένου υπαρκτού σοσιαλισμού, την κυριαρχία του νεοφιλελευθερισμού και την υποχώρηση του λαϊκού κινήματος, οι, εγχώριοι και μη, σκληροί νεοφιλελεύθεροι έχουν, κατά το κοινώς λεγόμενο, «ξεσαλώσει».
Κινούνται δε με τον ίδιο τρόπο, τον οποίο εγκαινίασε, μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001 και το τρομοκρατικό χτύπημα στους «Δίδυμους Πύργους», ο πρόεδρος Τζωρτζ Μπους, ο οποίος έλεγε ότι όποιος δεν καταδικάζει την τρομοκρατία είναι τρομοκράτης. Και «παίζουν» με τη θεολογική ρήση «ο μην ων μετ’ εμού, κατ’ εμού εστί και ο μη συνάγων μετ’ εμού σκορπίζει» (Κατά Λουκά ια’ 23), δηλαδή προσεγγίζουν με θεολογικούς όρους την πολιτική διαφωνία, την οποία ορίζουν πια ως πολιτική εχθρότητα.
Στο πλαίσιο δε αυτής της θεολογικής προσεγγίσεως του πολιτικού αντιπάλου, αλλά και της λογικής των μονοδρόμων (και υπό τον φόβο μήπως ανατραπούν οι νεοφιλελεύθερες συνταγές) επιδιώκεται συνεχώς η πλήρης απομόνωση της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως, η γελοιοποίηση ή και η αποδόμησή της, ενώ είναι ιστορικά αξιοσημείωτο το γεγονός ότι δεν υπάρχουν ούτε καν στοιχειώδεις δίαυλοι επικοινωνίας μεταξύ κυβερνήσεως και μείζονος αντιπολιτεύσεως, της οποίας δεν αναγνωρίζουν ούτε καν το θεσμικό ρόλο, καθώς δεν την ενημερώνουν, ο πρωθυπουργός αποφεύγει να απαντήσει στη Βουλή σε ερωτήσεις του Αλέξη Τσίπρα στην «Ώρα του πρωθυπουργού», οι δε απαντήσεις στον αρχηγό της αντιπολιτεύσεως εκδίδονται πρωτίστως από την ΝΔ και δευτερευόντως από τον κυβερνητικό εκπρόσωπο.
«Ο ΕΣΩΤΕΡΙΚΟΣ ΕΧΘΡΟΣ»
Τη συγκεκριμένη στρατηγική κατά της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως προωθούν επικοινωνιακό επίπεδο, η περιβόητη «Ομάδα αλήθειας της ΝΔ» και ορισμένες ιστοσελίδες που απηχούν τις απόψεις των σκληρών, που αποδελτιώνουν τα όσα λένε οι εκπρόσωποι του ΣΥΡΙΖΑ και οι φιλικά του προσκείμενοι και τα αξιοποιούν, με στόχο το κόμμα, το οποίο αντιμετωπίζεται ως ο «εσωτερικός εχθρός», επί τη βάσει του γνωστού μετεμφυλιακού στερεότυπου.
Ταυτόχρονα, για ευνόητους λόγους, καθώς τα κόμματα αυτά μπορούν να «πάρουν» ψηφοφόρους από τον ΣΥΡΙΖΑ, το γαλάζιο επικοινωνιακό επιτελείο αφήνει στο απυρόβλητο το ΚΚΕ (έστω κι αν το κόμμα επιδιώκει την ανατροπή του αστικού κράτους, έστω κι αν θέλει την έξοδο από την Ε.Ε.) εσχάτως δε προβάλλει τον Αλέκο Αλαβάνο («Σχέδιο Β’») ο οποίος ζητεί επιστροφή στη δραχμή (καθώς στη ΝΔ θεωρούν ότι μπορεί να πάρει ψήφους από τα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ) αλλά και διαφόρους δήθεν μετανοήσαντες σκληρούς μνημονιακούς, όπως τον Ανδρέα Λοβέρδο και την Άννα Διαμαντοπούλου, που, ως δεκανίκια του συστήματος, προσκαλούνται συνεχώς από τα κυρίαρχα ΜΜΕ, στις δε δημοσκοπήσεις εμφανίζονται να έχουν απήχηση στην κοινωνία...
Η προαναφερθείσα «Ομάδα αληθείας» με αποσπασματική (ή κατά το δοκούν) χρήση δηλώσεων στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ, καταλογίζουν στην αξιωματική αντιπολίτευση σχεδόν αντεθνική δράση, την ταυτίζουν με τη «Χρυσή Αυγή» και στη συνέχεια ζητούν «δηλώσεις μετανοίας»... Αν δε τα στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ ή η ηγεσία του δεν... μετανοήσουν, τότε, οι «γαλάζιοι» επεμβαίνουν ανοιχτά στα εσωτερικά τους και ζητούν διαγραφές, όπως έχει γίνει με δηλώσεις των κ. Λαφαζάνη, Παπαδημούλη, Θεοδωρίδη, Στρατούλη και Καραγιαννίδη, που δεν ήταν αρεστές στην «Ομάδα αληθείας»!
Επίσης «φορτώνουν» στον ΣΥΡΙΖΑ κάθε «πικραμένο», όπως τον Σλοβένο διανοητή Σλάβοϊ Ζίζεκ, αλλά και κάθε ολοκληρωτικό καθεστώς (όπως της Βόρειας Κορέας) απαιτώντας την αποκήρυξή τους...
Παλαιότερα αξιοποιούσαν τον Αλέκο Αλαβάνο (που διαφωνούσε με τον Αλέξη Τσίπρα) και τον αποκαλούσαν μέντορα του αρχηγού του ΣΥΡΙΖΑ, τώρα δε αξιοποίησαν μια βλακώδη αποστροφή του Σλάβοϊ Ζίζεκ (περί γκουλάγκ) για να τον αποκαλέσουν και αυτόν μέντορα του αρχηγού της αντιπολιτεύσεως, με παράλληλο στόχο να τονίσουν (και άρα να τον υποτιμήσουν) το νεαρόν της ηλικίας του Α. Τσίπρα και ότι έχει ανάγκη από μέντορες...
Αξιοπρόσεκτη και δείγμα κακού χιούμορ (αν υποτεθεί ότι υπήρχε χιούμορ) ήταν και η απάντηση της ΝΔ στον κ. Τσίπρα, όταν κάλεσε σε αντιπαράθεση τον κ. Σαμαρά για τα πεπραγμένα της κυβερνήσεως: «Πρώτη φορά βλέπω αρνί να βιάζεται τόσο πολύ να ‘ρθει το Πάσχα», ήταν η ...πολιτική απάντηση της «γαλάζιας» εκπροσώπου!
Ωστόσο, παλαιός και έμπειρος κοινοβουλευτικός άνδρας εξέφρασε την απορία, γιατί το «γαλάζιο» επιτελείο δεν θυμάται και τον Ευάγγελο Αβέρωφ, πολιτικό μέντορα του Αντώνη Σαμαρά και τις περιβόητες δηλώσεις του για τα «σταγονίδια της χούντας», τις «γέφυρες» με τη Δικτατορία και άλλες συναφείς περί «αριστεροχουντισμού» επισημάνσεις του μετά τη Μεταπολίτευση...
Ταυτόχρονα, όμως, γίνεται διαστρέβλωση ακόμη και των προθέσεων του αρχηγού της αξιωματικής αντιπολιτεύσεως.
Ο κ. Τσίπρας μιλώντας στο συνέδριο του ΣΕΒ θύμισε ότι ο Λένιν είχε πει για την ανοικοδόμηση της τότε κατεστραμμένης χώρας του: «Σοσιαλισμός ίσον σοβιέτ συν εξηλεκτρισμός».
«Αυτό αναφέρεται σε μια παρωχημένη βέβαια εποχή. Τηρουμένων, όμως, των ιστορικών αναλογιών και με μια δόση αυθαιρεσίας, μπορούμε να πούμε: Ανάπτυξη ίσον δημοκρατία συν επενδύσεις. Ελευθερίες, κοινωνικά δικαιώματα, δίκαιη αμοιβή, συμμετοχή των εργαζομένων. Συν επιχειρηματικότητα, καινοτομία, σχεδιασμένη επένδυση πόρων και ανθρώπινου δυναμικού σε τομείς που ωθούν την οικονομία και τη χώρα προς τα μπρος», πρόσθεσε ο κ. Τσίπρας.
Κι όμως, αυτή η σαφής θέση, έλαβε την εξής απάντηση από τον πρωθυπουργό, απάντηση προσαρμοσμένη στην επιθετική κατά του ΣΥΡΙΖΑ λογική: «Αν θέλουν να φέρουν επενδύσεις, επικαλούμενοι τον Λένιν του 1920 τι να πω;».
Τη δε φράση του Σλάβοϊ Ζίζεκ περί γκουλάγκ, η ΝΔ την ενέταξε στον «όψιμο ανταγωνισμό των δύο άκρων στη χώρα μας», που «οδηγεί τον κ. Τσίπρα σε αποδοχή φρικωδών, εμφυλιοπολεμικών, ρατσιστικών παραληρημάτων και απειλών προς τους Έλληνες πολίτες»...
Είναι, όμως, εμφανές ότι προωθείται το παιχνίδι της αντιαριστερής και της αντικομουνιστικής προπαγάνδας, επί τη βάσει της αναθεωρητικής προσεγγίσεως της Ιστορίας, προσέγγιση η οποία εξισώνει φασισμό με τον κομμουνισμό, σε χώρες δε, όπως τις Βαλτικές, έχουν φτάσει στο σημείο να ανεγείρονται μέχρι και αγάλματα συνεργατών των Ναζί. Στη δε Ελλάδα επιχειρείται ενοχοποίηση της Αριστεράς για τα κακά της Μεταπολιτεύσεως και, έτσι, επιδιώκεται να «αθωωθούν» (!) οι εγχώριες ελίτ για το σημερινό κατάντημα της χώρας, την ταπείνωση της κοινωνίας και την απαξίωση της όποιας εθνικής υπερηφάνειας.
Επισημαίνεται, παρά ταύτα, ότι στελέχη της ΝΔ, όπως η επικεφαλής των ευρωβουλευτών της Μαριέττα Γιαννάκου, διαφωνούν με τη θεωρία των δύο άκρων, ο δε υπουργός Δημοσίας Τάξεως Νίκος Δένδιας ενοχλήθηκε όταν ο αρχηγός του ΣΥΡΙΖΑ κατήγγειλε την ύπαρξη «ακροδεξιού περιβάλλοντος του κ. Σαμαρά».
«Δεν πρόκειται απλώς για διαστρέβλωση, αλλά για επικίνδυνο για τη δημοκρατία συλλογισμό, καθώς εξισώνει και νομιμοποιεί στη συνείδηση των πολιτών ένα μεγάλο κοινοβουλευτικό κόμμα, με πρωταγωνιστικό ρόλο στην εμπέδωση των δημοκρατικών θεσμών στη χώρα μας, με ένα κόμμα που αμφισβητεί με τη δράση του το πολίτευμα και την ομαλότητα», είπε ο Νίκος Δένδιας.
Το δε ερώτημα που αναδεικνύεται είναι: Δεν είναι, άραγε το ίδιο επικίνδυνο, το να εξισώνεται η αξιωματική αντιπολίτευση, με ένα κόμμα που αμφισβητεί με τη δράση του το πολίτευμα και την ομαλότητα;
(Το δεύτερος μέρος του άρθρου στην Επιφυλλίδα της Δευτέρας)
