(Από τη Συλλογή Ιατρικών Ενθυμημάτων του Φαίδωνα Σκαρίμπα «Για γέλια και για κλάματα»)
Κατακαλόκαιρο 1978, στην αίθουσα τοκετών. Εφτά παρά τέταρτο. Πιάναμε βάρδια στις εφτά. Πίναμε το πρωινό καφεδάκι, ενώ η νυκτερινή «βάρδια» ετοιμαζόταν να φύγει [δουλεύαμε σε ρυθμούς εργοστασιακούς, εφτά-τρεις-έντεκα, λόγω υπερβολικής δουλειάς. Σε κάθε βάρδια γίνονταν κατά μέσον όρο εικοσιπέντε τοκετοί].
Ξαφνικά από την παραλαβή ακούστηκε το στρίγκλισμα του φορείου. Ήταν κατακαίνουργιο. Από «ιδρύσεως του Νοσοκομείου», στις αρχές της δεκαετίας του πενήντα. «Τι συμβαίνει προϊσταμένη;». « Μία νέα γυναίκα με πρόωρο τοκετό». Σ' αυτές τις περιπτώσεις, σήμαινε συναγερμός. Μαιευτήρες, νεογνολόγοι, αναισθησιολόγοι σε «θέση μάχης». Η εγκυμοσύνη ήταν στην αρχή του όγδοου μήνα.
Η μαία που πήρε τα στοιχεία της επιτόκου είδε ότι δεν ήταν παντρεμένη. Έβαλε στην κορυφή του ιστορικού της το κεφαλαίο Ε. Σ' αυτή τη σκληρή εποχή, σήμαινε «εξώγαμο». Ο επιμελητής, ο πιο πεπειραμένος γιατρός, μας είπε ότι έβλεπε «κάτι παράξενο» στο παιδί. « Πιθανόν να έχει κάποια ανωμαλία». Αρχίσαμε να την παρακολουθούμε στενά. Ο τοκετός προχωρούσε αργά. Τα μαμάκια [οι μαθήτριες της Σχολής Μαιών του «Αλεξάνδρα»] της αίθουσας, άρχισαν να συζητούν με την επίτοκο.
«Γιατί δεν παντρεύτηκες. Μήπως δεν σε θέλει;» «Όχι. Αγαπιόμαστε, αλλά έχουμε οικονομικές δυσκολίες». Αχ, αυτές οι δυσκολίες. Σ' όλες τις εποχές ίδιες! Σε λίγο κατέφτασε ο καλός της από το μηχανουργείο. Ένα συμπαθέστατο παιδί. Με τη φόρμα του, τα λάδια ακόμη στα χέρια του. Ήταν σαστισμένος και πολύ ανήσυχος για την περίπτωση.
«Πώς πάει η Μίνα, το παιδί;». Του είπαμε ότι η Μίνα ήταν καλά. Για το παιδί, του τονίσαμε ότι ήταν πρόωρο, χωρίς να του πούμε για τις υποψίες που είχαμε για πιθανή ανωμαλία. Άλλωστε, δεν είμαστε και σίγουροι. Τον βάλαμε στην αίθουσα να δει τη Μίνα. Την παρακολούθηση την είχα αναλάβει εγώ. Η Μίνα ήταν συμπαθέστατη, αλλά είχε μια έρρινη, πολύ ψιλή φωνή. Βοήθησε απίστευτα. Δεν έβγαλε «άχνα» προσπαθώντας να βοηθήσει τη γέννηση του παιδιού της.
Οι αρχαίοι Έλληνες έλεγαν ότι ο οίνος είναι ο καθρέφτης του νου, του χαρακτήρα. Εμείς οι μαιευτήρες λέμε ότι ο καθρέφτης της γυναίκας είναι ο τοκετός. Τα μαμάκια άρχισαν να «πλαγιοκοπούν» τον νέο, προσπαθώντας να τον πείσουν να την παντρευτεί «εδώ και τώρα». «Να μην βγει το παιδί σαν εξώγαμο. Αμαρτία είναι, αφού αγαπιόσαστε».
Με τα πολλά τον «έψησαν». Κάλεσαν και τον παπά απ' το παρεκκλήσι του Νοσοκομείου. Έφτιαξαν στέφανα από τα φυτά της αυλής και ο γάμος ξεκίνησε. Ήταν ο πιο σύντομος γάμος που είχα παρακολουθήσει. Δυο φορές μου 'ρθε να πω στον μέλλοντα σύζυγο να φύγει, μια και με την ώρα που περνούσε γινόμαστε όλο και περισσότερο βέβαιοι ότι το παιδί είχε σοβαρή ανωμαλία «μη συμβατή με τη ζωή». Τι παντρειά ήταν αυτή με ένα σύζυγο σε σύγχυση! Και τι σπίτι θα άνοιγαν κάτω απ' αυτές τις συνθήκες! Αντί για «ους ο Θεός συνέζευξε, άνθρωπος μη χωριζέτω». Και ανάμεσα στο «έχοις ευγονίαν κοιλίας» διακοπές από τις ωδίνες του τοκετού.
Ο παπα-Γιώργης μαζεύοντας το πετραχήλι του έκανε τον σταυρό του, ψιθυρίζοντας « Ήμαρτον Θεέ μου, δεν ήταν αυτό μυστήριο. Δεν θα το ξανακάνω». Τέλειωσε η σεμνή τελετή με τον γαμπρό να δέχεται συχαρίκια με τις σαγιονάρες του. Τα μαμάκια περήφανα για το καλό τους έργο. Σταμάτησα τον παπα Γιώργη.
«Παπα Γιώργη, πώς τους πάντρεψες; Δεν υπογράφουν κάποια χαρτιά; Κι αν είναι ξαναπαντρεμένοι τι γίνεται;». Τα μάτια του παπα Γιώργη γέμισαν με ερωτηματικά, σαν στα κόμικς. Την άλλη μέρα ο αγαθός ιερέας μου είπε ότι πήγε ο ίδιος στο Ληξιαρχείο. «Όλα είναι εντάξει. Δεν θα έχουμε πρόβλημα».
Το παιδί γεννήθηκε. Δυστυχώς οι γιατροί είχαν δίκιο. Πέθανε μετά εφτά-οκτώ ώρες. Σκεφτόμουν και το παιδί που χάθηκε και τον γάμο, για τον οποίο ήμουν σίγουρος ότι δεν θα είχε μέλλον. Πέρασε ένας χρόνος. Και ένα μεσημέρι που μπήκα να παραλάβω την αίθουσα τοκετών, άκουσα από τη μεριά που ήταν οι λεχώνες μια έρρινη, πολύ ψιλή φωνή.
«Γιατρέ με θυμάστε;». Τη θυμόμουν τη Μίνα. Πανέμορφη. Και ο σύζυγός της, μες στα καλογυαλισμένα του σκαρπίνια, φεγγοβόλαγε από ευτυχία.
