«Εγώ, ποιητής κριτής - διπλός μου ο Θρόνος -Πρώτος, μέσα σε αδιάφορους και μόνος, στου Λόγου τον ορείχαλκο χυμένο για τους αιώνες τ' άγαλμά σου σταίνω»

 

Με αυτά τα λόγια ο μεγάλος εθνικός μας ποιητής Κωστής Παλαμάς κλείνει το ποίημα που αφιέρωσε στον ήρωα, τον μεγάλο Δάσκαλο του Γένους, τον φλογερό αγωνιστή της ανεξαρτησίας, τον συνεπή ιδεολόγο, τον πρωτοπόρο Διαφωτιστή, τον ακέραιο χαρακτήρα Θεόφιλο Καΐρη.

Ο μεγάλος αυτός Έλληνας και ιερωμένος, κυνηγημένος ανελέητα από την επίσημη Εκκλησία και Πολιτεία, άφησε την τελευταία του πνοή στις 19 Ιανουαρίου 1853 μέσα στα κρατητήρια της Σύρου, ύστερα από καταδικαστική απόφαση παρωδία του πλημμελειοδικείου του νησιού, προϊόν φανατισμού και μισαλλοδοξίας και την ίδια μέρα του τραγικού θανάτου του, πολύ αργά πλέον, στον Άρειο Πάγο δημοσιεύονταν η απαλλακτική απόφαση με την οποία τον αθώωναν.

Ο ποιητής και στιχουργός Μανώλης Ρασούλης, που πρόσφατα αποχαιρετήσαμε, σαν ταπεινή ένδειξη ευλαβικής αναφοράς επιγράμματος μνήμης προς την τραγική αυτή μορφή, τον φλογερό Επαναστάτη Θεόφιλο Καΐρη έγραψε: «Το τραγούδι αυτό, γλυκέ Καΐρη μεσ' απ' την καρδιά στο τραγουδώ, άνθος μυστικό και γω τη γύρη παίρνω ευλαβικά και στη σκορπώ».

Όλα αυτά ήρθαν στο νου μου παρακολουθώντας στην τηλεόραση την δραστηριότητα της οργάνωσης «Κύκλος Προσευχής» του Άκη Τσοχατζόπουλου και την τραγική κατάληξη του άλλοτε κραταιού αυτού πολιτικού, ενός νεοέλληνα που λίγο έλειψε να γίνει πρωθυπουργός της χώρας. Είναι βέβαιο πως δεν είναι ο μόνος που πολιτεύτηκε με τον ίδιο τρόπο και που έχωσε βαθιά το χέρι στο δημόσιο χρήμα για να πλουτίσει παράνομα ο ίδιος και η οικογένειά του. Είναι επίσης βέβαιο ότι με την εξέλιξη που πήρε δικαστικά η συγκεκριμένη υπόθεση πολλοί έχασαν τον ύπνο τους, κυρίως επειδή αποδεικνύεται διάτρητος ο περιβόητος νόμος «περί ευθύνης των υπουργών» που τόσο περίτεχνα για την προστασία τους οι ίδιοι έφτιαξαν.

Άνθρωποι από το πουθενά, με περιορισμένη «παιδεία» όπως οι αρχαίοι Έλληνες την εννοούσαν, με αμετροέπεια, υπέρμετρη φιλοδοξία, εξαπάτησαν τον λαό και διαχειρίστηκαν με εγωιστικό τρόπο την εξουσία, εφόρμησαν και καταχράστηκαν το ιερό δημόσιο χρήμα που είναι ο μόχθος του πολύπαθου Έλληνα. Εισήλθαν στην πολιτική πένητες και εξήλθαν προύχοντες, μειδιούσαν με την αφέλεια του λαού και εκμεταλλευόμενοι την υπερβολική ανοχή, τουλάχιστον όσων αντιλαμβάνονταν τι γινόταν όλα αυτά τα χρόνια από το 1974 μέχρι σήμερα, νόμισαν ότι θα χαίρονται και θα απολαμβάνουν τον παράνομο πλούτο που απέκτησαν ανενόχλητοι «στην υγεία των κορόιδων».

Το άσχημο τέλος όλων αυτών των Άκηδων, (είναι βέβαιο ότι τώρα που το κουβάρι άρχισε να ξετυλίγεται θα ακολουθήσουν πολλοί), γιατί δεν υπάρχει περισσότερο ατιμωτικό τέλος, μεγαλύτερη ντροπή και τιμωρία, να μην μπορείς να κυκλοφορήσεις ελεύθερος σαν κανονικός άνθρωπος, να σκέφτεσαι να ανεβείς στην εξέδρα των επισήμων στις παρελάσεις όπου μέχρι χθες φούσκωνες σαν παγώνι, να πας σε μία κοινωνική εκδήλωση και να αγωνιάς μήπως σε πετύχει κανένα γιαούρτι. Όσο και αν δεν μπορούσαν να το φανταστούν , όλα όσα σήμερα, που τα κορόιδα ξύπνησαν, ζουν, είναι ο καρπός των έργων τους και των πράξεων τους και κυρίως της υποκριτικής αντίληψης που είχαν για την πολιτική και τη ζωή. Δεν μπορεί να συμπεριφέρεσαι σαν «μικρός Ναπολέων», να υποτιμάς διαρκώς την κρίση και την αντίδραση των άλλων, να στήνεις συνέχεια ίντριγκες και οργανώσεις «σαν τον κύκλο προσευχής» του Άκη (άκου όνομα που βρήκαν οι αθεόφοβοι) και να εμφανίζεσαι με διαφορετικό από το πραγματικό σου πρόσωπο.

Κάποτε έρχεται η νέμεση και σήμερα που στη Δικαιοσύνη εισήλθαν πολλά νέα παιδιά, ιδιαίτερα στις εισαγγελικές και ανακριτικές θέσεις, τίποτα δεν εγγυάται πως δεν «θα πάρει κι άλλους η μπάλα». Ο πανίσχυρος πρόεδρος Ντε Γκολ είχε πει πως δεν είμαι εγώ ο πιο ισχυρός άνδρας στη Γαλλία αλλά ο ανακριτής, γιατί αυτός μπορεί να με βάλει φυλακή ενώ εγώ δεν μπορώ.

Πάντως ένα είναι βέβαιο, πως για όλους αυτούς τους φτηνούς πολιτικούς που μας έφεραν στα πρόθυρα της πτώχευσης θησαυρίζοντας οι ίδιοι, δεν θα γράψει ποτέ κανείς ό,τι έγραψαν για τον Θεόφιλο Καΐρη ο Παλαμάς και ο Ρασούλης, γιατί είναι άλλο να ζεις, να αγωνίζεσαι και να πεθαίνεις για τον λαό και άλλο να τον υποτιμάς, να τον κοροϊδεύεις και να τον εκμεταλλεύεσαι επειδή με περισσή αφέλεια σε τίμησε και σε εμπιστεύθηκε κάποια στιγμή. Στη λίστα λοιπόν του κατηφορικού δρόμου με τους Εφιάλτες και τους Πήλιους Γούσηδες θα σε κατατάξει η ιστορία γιατί αυτή τη λίστα εσύ ο ίδιος επέλεξες.

Στέλιος Κ. Τουρβάτσιος,

Δικηγόρος