Γράφει ο Α. Γιουρμετάκης
ΟΙ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ πέφτουνε, μα η αγάπη (για τις καρέκλες) μένει: το τελευταίο σαρανταοκτάωρο η ειδησεογραφία έχει σπεύσει να προαναγγείλει δύο αλλαγές σε σημαντικά πόστα του δημόσιου τομέα... Ο φίλος Αιμίλιος Λιάτσος, σύμφωνα με τα δημοσιεύματα, προοριζόταν από την κυβέρνηση ως διευθυντής ειδήσεων της ΕΡΤ, ενώ ογδόντα προσωπικότητες του πνεύματος και της τέχνης υπογράφουν επιστολή διαμαρτυρίας προς τον πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά για να προλάβουν τη φημολογούμενη αντικατάσταση του Γιώργου Λούκου από τη διεύθυνση του Φεστιβάλ Αθηνών...
ΔΕΝ έχουν σημασία τα πρόσωπα... Μπορεί ο αντικαταστάτης του κ. Λούκου να αποδειχθεί εξίσου ή και περισσότερο ικανός από αυτόν στη διεύθυνση του Φεστιβάλ... Κι ο Αιμίλιος Λιάτσος έχει την επάρκεια για να τα καταφέρει εξίσου ή και περισσότερο καλά από τον προκάτοχό του στη διεύθυνση του ενημερωτικού τομέα της κρατικής τηλεόρασης... Σημασία έχει ότι η νοοτροπία που θέλει με το που αλλάζουν οι κυβερνήσεις να αλλάζουν και οι διοικήσεις των οργανισμών τους οποίους ελέγχει το Δημόσιο, διαιωνίζεται...
ΚΑΙ δεν διαιωνίζεται βεβαίως, γιατί μετά από αξιολόγηση κρίθηκε ότι οι απερχόμενοι δεν έκαναν καλά τη δουλειά τους... Αλλά, για να βολευτούν κάποιοι ημέτεροι και να επιβεβαιωθεί ο κανόνας που θέλει κάθε κυβέρνηση μόλις εκλέγεται να θεωρεί το κράτος «μαγαζί» της...
ΘΑ ΒΡΕΘΟΥΝ κάποιοι να πουν: δεν είναι λογικό μια κυβέρνηση να έχει τον έλεγχο της κρατικής τηλεόρασης μέσω ενός έμπιστου της δημοσιογράφου; Όχι, είναι η απάντηση... Γιατί, αποστολή μιας κυβέρνησης είναι να φτιάξει μια καλή τηλεόραση, όχι μια τηλεόραση που θα διαπλέκεται μαζί της... Κι εν πάση περιπτώσει, αν δεχτούμε ότι ισχύει αυτό το επιχείρημα για την κρατική τηλεόραση, βάσει ποιας λογικής πρέπει να αλλάξει ο πρόεδρος του Φεστιβάλ Αθηνών; Είναι πολιτική η θέση του ανθρώπου που καλείται να σχεδιάσει το αν ο Κραουνάκης θα παρουσιάσει το έργο του στο Ηρώδειο ή το αν οι «Εκκλησιάζουσες» θα «ανοίξουν» τις παραστάσεις στην Επίδαυρο;
ΟΧΙ βέβαια... Η ιδιοκτησιακή αντίληψη που έχουν τα κόμματα για το κράτος και που μας έχει φτάσει ως εδώ, συνεχίζεται... Μια ιδιοκτησιακή αντίληψη που δεν αναδεικνύεται μόνο όταν αλλάζουν οι κυβερνήσεις και αλλάζουν το σύνολο της διοικητικής πυραμίδας, αλλά κι όταν το ίδιο γίνεται σε περίπτωση ανασχηματισμού: ο υπουργός που έρχεται φέρνει τους «δικούς» του κι απομακρύνει όσους είχε επιλέξει ο προκάτοχός του...
ΤΟ ΕΚΠΛΗΚΤΙΚΟ είναι ότι σε ορισμένες περιπτώσεις οι αλλαγές συνεπάγονται απίστευτα μεγάλες αποζημιώσεις για όσους αποχωρούν (ειδικά στην ΕΡΤ, οι εκπεσόντες πρόεδροι κατά το παρελθόν εισέπρατταν περιουσίες ολόκληρες ως αποζημιώσεις)... Που σημαίνει ότι η βλάβη είναι διπλή: από τη μία η ιδιοκτησιακή αντίληψη για το κράτος ακυρώνει κάθε διακήρυξη περί αξιοκρατίας και αξιολόγησης και από την άλλη πλήττει ακόμη περισσότερο τη χειμαζόμενη ελληνική οικονομία...
Υ.Γ. Τελικά, η πρόσληψη Λιάτσου δεν έγινε διότι διαφώνησε στην επιλογή του το Διοικητικό Συμβούλιο της ΕΡΤ. Ακόμα χειρότερα δηλαδή, γιατί η ένσταση δεν αφορούσε στην αναγκαιότητα της αλλαγής, αλλά το ποιος θα είναι ο εκλεκτός...
