Του Φίλιππου Ζάχαρη (phil.zaharis@gmail.com)
Όλο και κάτι αξιώνει η τρόικα μέχρι να κλειδώσουν τα μέτρα και να παρουσιαστεί στον ελληνικό λαό ο νέος δεκάλογος. Κάθε συζήτηση και κάτι καινούργιο, όπως με διαβεβαίωσαν από την κυβέρνηση και τα συμμετέχοντα σε αυτήν κόμματα. Το πρόβλημα αυτή τη στιγμή δεν είναι τόσο οι διαμαρτυρίες, αφού από την κυβέρνηση πιστεύουν ότι η πλειοψηφία των πολιτών δεν διαδηλώνει, αλλά το ότι η τρόικα θυμάται ολοένα και κάτι για να προσθέσει εις ό,τι αφορά την αλλαγή στις εργασιακές σχέσεις. Ζητώντας περισσότερες απολύσεις στο Δημόσιο εδώ και τώρα, αξιώνοντας περαιτέρω περικοπές σε μισθούς και συντάξεις, πιέζει αφόρητα στις διαπραγματεύσεις, δυσκολεύοντας σε μεγάλο βαθμό το έργο της κυβέρνησης.
Μια κυβέρνηση η οποία αναμετράται καθημερινά με την κοινωνική αντοχή, θέλοντας παράλληλα να διαδραματίζει σημαντικό ρόλο εις ό,τι αφορά την αλλαγή του τοπίου στη χώρα. Στο πλαίσιο αυτά, ο πρωθυπουργός δήλωσε μετά την επίσκεψη Μέρκελ, ότι η κυβέρνησή του έχει αλλάξει την εικόνα της χώρας στο εξωτερικό και τα αρνητικά δεδομένα έχουν ανατραπεί. Στην ουσία πάντως, μόνο το καταλάγιασμα των έξωθεν αντιδράσεων έχει συμβεί και η επίσκεψη του μεγάλου αφεντικού της ευρωζώνης που έγινε και που θα ήταν μάλλον ατόπημα να μιλούν για συντελεσθείσα πρόοδο.
Πρόοδος σημαίνει άνοδος του βιοτικού επιπέδου, εδραίωση του συστήματος παιδείας και εκπαίδευσης ως αρχή των πάντων, τόνωση της αγοράς, άνοδος του οικονομικού συντελεστή που καθορίζει τη φορολόγηση των εχόντων και κατεχόντων, απαλλαγή και ανακούφιση των φτωχών νοικοκυριών από φόρους και χαράτσια, χαμηλότερες τιμές και επενδύσεις σε ανθρώπινο δυναμικό, μείωση των απολύσεων, αύξηση του βασικού μισθού, και πολλά άλλα που όχι απλά δεν υφίστανται αλλά καταστρατηγούνται καθημερινά. Η κυβέρνηση αυτή βέβαια κληρονόμησε μια ήδη επιβαρημένη κατάσταση, όταν ο Γιώργος Παπανδρέου είδε ως μονόδρομο την υπογραφή των μνημονίων, και κατ’ αυτή την έννοια δεν ευθύνεται για το τωρινό κατάντημα.
Σε ό,τι αφορά όμως τη συνέχεια, οι ευθύνες την βαραίνουν αποκλειστικά. Σε πολλά η κυβέρνηση αυτή δεν επιδεικνύει τη δέουσα συνοχή, υπό την έννοια ότι άλλο θεωρεί ο πρωθυπουργός και η ΝΔ αναφορικά με τις οριζόντιες περικοπές, και άλλο η ΔΗΜΑΡ και το ΠΑΣΟΚ. Βέβαια ο στόχος είναι η κοινή γραμμή πλεύσης, όμως αυτό δυσκολεύεται και από τις αξιώσεις της τρόικα. Στην περίπτωση αυτή, για παράδειγμα, η ΔΗΜΑΡ αντιστέκεται και εκφράζει τις ενστάσεις της εις ό,τι αφορά περαιτέρω μειώσεις και περικοπές. Και οι ενστάσεις αυτές συνήθως είναι κατά τη γνώμη μου σημαντικές καθώς φρενάρουν λίγο και την ευκολία που ο πρωθυπουργός θα δεχόταν να υποχωρήσει. Μπορεί για τον κ. Σαμαρά να είναι αρκετό που ήρθε στην Ελλάδα η Γερμανίδα καγκελάριος, όμως για τον μέσο πολίτη αυτό δεν σημαίνει τίποτε άλλο παρά «γερμανική κατοχή», όπως ισχυρίζεται η αντιπολίτευση. Και δεν χρειάζεται τίποτε άλλο παρά μια απλή δημοσκόπηση για την αρνητική απήχηση της Μέρκελ στην Ελλάδα, μια Μέρκελ την οποία επικαλείται ο πρωθυπουργός για να καταδείξει τις νίκες που έχει καταγράψει σε διπλωματικό επίπεδο.
Και φυσικά νίκη δεν είναι ούτε ο ερχομός της Μέρκελ, ούτε να κατορθώνεις να φιμώνεις για λίγες ημέρες τον Σόιμπλε. Νίκη θα ήταν αφενός να παραδεχθούν στην Ευρωζώνη ότι το πρόβλημα της Ελλάδας είναι πρόβλημα του ευρώ και αφετέρου να μην εκβιάζουν για την καταβολή της δανειακής δόσης με απολύσεις και περικοπές. Κοινώς, να προσφερθούν όλοι να ενσκήψουν στο πρόβλημα της χώρας, ένα πρόβλημα που αντιμετωπίζουν ήδη και οι υπόλοιπες χώρες του ευρωπαϊκού νότου. Και σε τελευταία ανάλυση – πέρα από οποιεσδήποτε αντιπολιτευτικές πρακτικές – δεν είναι κουτοί και αδαείς όσοι διαδηλώνουν στις χώρες αυτές ενάντια στα μέτρα λιτότητας, αξιώνοντας κατοχύρωση των εργασιακών τους δικαιωμάτων.
Αυτό λοιπόν που θα ήταν πραγματικά πρόοδος, δεν θα ήταν τίποτε περισσότερο ή λιγότερο από μια παραδοχή των αφεντικών της Ευρωζώνης ότι ο ευρωπαϊκός νότος συμπιέστηκε από το ευρώ και πως σε αυτή την περίπτωση είναι απαραίτητη η παροχή βοήθειας όχι με αντάλλαγμα την εργασιακή τιμωρία, αλλά τα προγράμματα τόνωσης του κοινωνικοοικονομικού ιστού. Στην περίπτωσή μας δυστυχώς, οι Βρυξέλλες έρχονται ως τιμωροί και οι Γερμανοί ως το μεγάλο αφεντικό με το μαστίγιο. Είναι δίκαιες λοιπόν οι αντιδράσεις των πολιτών και στην Ελλάδα ακόμη περισσότερο που η κατάσταση έχει πιάσει πάτο.
Οι πανηγυρισμοί λοιπόν του Σαμαρά εις ό,τι αφορά τον ερχομό της Μέρκελ αντισταθμίζονται από τις ανελλιπώς ζητούμενες περικοπές και απολύσεις. Ακόμη και η Γερμανίδα καγκελάριος απέφυγε τεχνηέντως να εμπλακεί στο έργο της τρόικα, λέγοντας ότι αυτή ξέρει πώς να κάνει την δουλειά της. Πόντιος Πιλάτος, λοιπόν, η σιδηρά κυρία, νίπτει για ακόμα μια φορά τας χείρας της. Και οι αξιώσεις της τρόικα συνεχίζονται. Και κανείς δεν πιστεύει ότι εδώ τελειώσαμε. Και πως όλα θα λήξουν με την καταβολή της δόσης τον επόμενο μήνα που τα ταμειακά αποθέματα δεν επαρκούν και επίκειται στάση πληρωμών.
Κοινώς, πως έρχονται και άλλα μνημόνια, νέες περικοπές και στερήσεις. Και ο επιζών από τα κάθε λογής χαράτσια θα τείνει να είναι απλά η εξαίρεση στον κανόνα του κοινωνικοοικονομικού τέλματος.
