Του Φίλιππου Ζάχαρη (phil.zaharis@gmail.com)
Δύσκολα τα πράγματα με την καταβολή της δόσης αλλά τελικά, απ’ ό,τι φαίνεται, οι τακτικισμοί από την πλευρά των Ευρωπαίων εταίρων θα λάβουν σύντομα τέλος. Πρόκειται απλά για κινήσεις εντυπωσιασμού σε ό,τι αφορά την καθυστέρηση της καταβολής και του εικαζόμενου τέλους των ταμειακών αποθεμάτων, για ένα ακόμη αλισβερίσι στις πολιτικές κινήσεις όλων όσων εμπλέκονται με την καταβολή της δανειακής δόσης.
Οι πληροφορίες κάνουν λόγο για έγκριση της δόσης περί τα τέλη Νοεμβρίου, αν δεν μεσολαβήσει κάτι έκτακτο. Η ανησυχία για το θέμα καλλιεργήθηκε και από κύκλους των Βρυξελλών, καθώς από εκεί εκπορεύονται πολλά και κυκλοφορούν τα εκάστοτε σενάρια.
Το μεγάλο πρόβλημα όμως τελικά δεν είναι η ίδια η δόση αλλά ο πόλεμος νεύρων με την αντοχή των πολιτών, που από τη μια στιγμή στην άλλη πληροφορήθηκαν για την καθυστέρησή της λίγο μετά την ψήφιση των σκληρών μέτρων στη Βουλή. Και είναι πραγματικά απορίας άξιον πώς τώρα καθυστερεί η έκθεση της τρόικας που εκνεύρισε μέχρι και τον πρόεδρο του Eurogroup, Ζαν Κλοντ Γιούνκερ, πώς ξαφνικά το ΔΝΤ γίνεται υπέρμαχος του κουρέματος του χρέους, αλλά και πώς πολλοί ξεστομίζουν ακόμη και για πιθανή στάση πληρωμών, προκαλώντας πανικό στους πολίτες.
Στάση πληρωμών δύσκολα θα συμβεί το αμέσως επόμενο χρονικό διάστημα, ειδικά την περίοδο όπου ο απόηχος των ελληνικών αντιδράσεων συνολικά για το είδος αλλά και την επιβάρυνση των μέτρων δεν έχει ακόμη καταλαγιάσει. Παρόλα αυτά, οι κήρυκες της καταστροφής έσπευσαν αμέσως να κάνουν αισθητή την παρουσία τους από αυτήν ακριβώς την ανεύθυνη στάση των Ευρωπαίων εταίρων που διαμηνύουν από τις Βρυξέλλες ότι δεν είναι στην ατζέντα τους η άμεση καταβολή της δόσης, παίζοντας με τα νεύρα ολόκληρου του ελληνικού λαού με το που κάνουν λόγο για καθυστέρηση και μετάθεση της ημερομηνίας. Ξέρουν όμως πολύ καλά ότι τη δεδομένη χρονική στιγμή δεν συμφέρει κανέναν η επίσημη πτώχευση της Ελλάδας – που θεωρητικά βέβαια για κάποιους έχει ήδη συμβεί – ακόμη και αυτούς που ενδεχομένως ποντάρουν σε αυτή.
Ας έχουμε όμως ηρεμία. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι καταπίνουμε την τροφή αμάσητη, ας περιμένουμε γιατί τα παιχνίδια εντυπωσιασμού των Βρυξελλών είναι απρόβλεπτα. Η δόση όμως θα εκταμιευθεί και το όλο ζήτημα με τον πόλεμο νεύρων θα λάβει σύντομα τέλος. Πόλεμος ξέσπασε και στην ελληνική Βουλή για το θέμα της καθυστέρησης –όπως ήταν φυσικό– οι αλληλοκατηγορίες όμως έκαναν κράτει ενόψει της ψήφισης του προϋπολογισμού. Στην εισήγησή του στην Ολομέλεια της Βουλής, στο πλαίσιο της συζήτησης για τον Προϋπολογισμό 2013, ο υπουργός Οικονομικών, Γιάννης Στουρνάρας τόνισε ότι «ο προϋπολογισμός του 2013 σηματοδοτεί τη μεγάλη προσπάθεια, που καταβάλλουν οι Έλληνες πολίτες με σκοπό να ξεπεράσουμε τη δύσκολη οικονομική κατάσταση και να ανοίξει ο δρόμος για μια βιώσιμη αναπτυξιακή πορεία, μακριά από τον κίνδυνο άτακτης χρεωκοπίας και περιθωριοποίησης».
Επίσης σημείωσε, ανάμεσα στα άλλα, ότι «η χώρα, επί 35 συναπτά έτη δαπανούσε ετησίως 5% έως 10% περίπου περισσότερα απ’ ό,τι παρήγαγε, κυρίως μέσω της αλόγιστης επέκτασης ενός αναποτελεσματικού και εντόνως ελλειμματικού κράτους, το οποίο αύξανε διαρκώς τις δαπάνες του, που δεν μπορούσε όμως να καλύψει από τα φορολογικά του έσοδα». Και διερωτάται κανείς: το σπάταλο κράτος ο πολίτης θα ξεχρεώσει; Ή μήπως κανείς από όσους κυβέρνησαν την χώρα δεν ήξερε την κατάσταση; Τότε, για παράδειγμα, πως μιλά ακόμη ο κ. Βενιζέλος όταν επί πολλά συναπτά έτη διετέλεσε υπουργός των κυβερνήσεων ΠΑΣΟΚ; Πως ο ίδιος ο πρωθυπουργός, που βρέθηκε επίσης πολλάκις σε υπουργικές θέσεις στο παρελθόν αναφέρεται στην τιτάνια προσπάθεια που καταβάλει ο ίδιος και το κόμμα του για την εξασφάλιση της δόσης;
Οι απορίες είναι εύλογες απ’ όπου και αν προέρχονται. Και όλες οι αμαρτίες του παρελθόντος θα συνεχίσουν να ξεπληρώνονται στο μέλλον από τις καταδικασμένες νέες γενιές. Και όμως το παιχνίδι δεν λέει να σταματήσει. Έχει που έχει τα προβλήματά του ο Έλληνας, έχει και τους εκβιασμούς για τη στάση πληρωμών. Όλα δείχνουν σαν κακόβουλο αστείο ή μια ακόμη κοροϊδία στις πλάτες των πολιτών. Θα έλεγε κανείς ότι ξεκινούν εκ Βρυξελλών από την τραγικοποίηση της κατάστασης, συνεχίζουν με τους εναλλασσόμενους ρόλους του «καλού» και του «κακού» (βλ. Σόιμπλε, Ρομπάι, Γιούνκερ, Μέρκελ, Ολάντ), οι δε οικονομικοί αναλυτές εμμένουν στην καταδίκη του ελληνικού παρελθόντος και – σημειώστε το αυτό – αξιώνουν και άλλα μέτρα! Τι παιχνίδι είναι αυτό αν όχι η οικονομική αφαίμαξη των πολιτών; Όμως η συζήτηση είναι μεγάλη.
Προς το παρόν, πάρτε τη δόση, λένε, αλλά με κόπο και βάσανα. Και πάντα με την απειλή των νέων μέτρων, που κατά τον κ. Βενιζέλο δεν θα υπάρξουν στο μέλλον. Κοντός ψαλμός αλληλούια. Γιατί έπεται και συνέχεια. Γιατί το παιχνίδι πέρα από άσεμνο είναι και επικίνδυνο. Γιατί πάνω απ’ όλα υπάρχει το κέρδος και η πολιτική πορεία του κάθε Ευρωπαίου ηγέτη ξεχωριστά. Γιατί σε εγχώρια βάση, αυτό που επιλέγεται είναι ο μη εφησυχασμός των πολιτών πως η νέα λιτότητα θα είναι και η τελευταία. Γιατί και αυτό κάνει καλό τελικά στη σταδιοδρομία κάποιων πολιτικών, που από τη μια στιγμή στην άλλη από καταδικασμένοι στη συνείδηση των πολιτών, γίνονται σωτήρες του έθνους, αντιμετωπίζοντας με επιτυχία τους τακτικισμούς των Βρυξελλών.
