Μ.Ε.Λαγκουβάρδου

Θυμάμαι το χωριό μου, την αγαπημένη μου Δεσκάτη, την απομακρυσμένη κωμόπολη, πάνω στα Καμβούνια όρη, όπου πέρασα τα παιδικά μου χρόνια. Τώρα η Δεσκάτη είναι μια μικρή πόλη. Έτσι την ήθελαν οι κάτοικοί της. Τη δεκαετία του 40 ήταν μια κωμόπολη, «μακρινή και μόνη» σαν την Κόρδοβα. Ο θάνατος παραμόνευε τους επιβάτες στις χαράδρες από όπου περνούσε ο δρόμος. Ο σωφέρ που κατόρθωνε να οδηγήσει το μοναδικό λεωφορείο (ένα φορτηγό με καθίσματα), στον στενό ορεινό δρόμο, ήταν ένας ήρωας!

Το μοναδικό λεωφορείο που έκανε τη συγκοινωνία Ελασσόνας - Δεσκάτης το υποδέχονταν οι κάτοικοι σαν να ήταν κάτι που ερχόταν από κάπου μακριά, από άγνωστους τόπους κι από άλλα μέρη. Συγκεντρώνονταν γύρω του, το περιεργάζονταν, κοιτούσαν με θαυμασμό τον οδηγό και τον βοηθό του, που ανεβασμένος στην οροφή κατέβαζε τα πράγματα των επιβατών. Συγγενείς και φίλοι ή και απλοί γνωστοί υποδέχονταν χαρούμενοι τους επιβάτες, τους ρωτούσαν πότε ήρθαν, πότε θα φύγουν, αν θα μείνουν πολλές μέρες, αν έχουν άλλα νέα...

Τώρα στη Δεσκάτη, αντί ένα αυτοκίνητο το εικοσιτετράωρο, πηγαίνουν δέκα την ώρα. Ο δρόμος που περνούσε από βουνά και χαράδρες εγκαταλείφθηκε. Στον καινούριο δρόμο δεν κινδυνεύει κανείς. Οι επιβάτες δεν έχουν τίποτε να φοβηθούν εκτός από τον εαυτό τους, μήπως πάθουν ξαφνικά κανένα έμφραγμα ή κανένα εγκεφαλικό.

Το κακό εκείνη την εποχή βρισκόταν έξω από τον άνθρωπο. Έτσι ήξερε να φυλάγεται ο κόσμος από τη βροχή, τον κεραυνό, το χιόνι, τους λύκους, το κρύο ή τη φωτιά. Ακόμα και τις αρρώστιες τις απέδιδαν σε εξωτερικές αιτίες.

Οι άνθρωποι πίστευαν πως ο Θεός που δημιούργησε τον κόσμο προνόησε και γι΄ αυτούς. Δεν φοβούνταν την οικονομική κρίση. Οικονομική κρίση δεν υπήρχε όσο βρέχει ο Θεός. Οι άνθρωποι ως μέρος της Δημιουργίας, ως πλάσματα του Θεού, ένιωθαν ότι ο Θεός οικονόμησε τη ζωή τους, γιατί ανήκαν στον Θεό. Αυτή είναι η διδασκαλία της Εκκλησίας: είτε ζούμε , είτε πεθαίνουνε ανήκουμε στον Θεό. «Δεν ξέρετε ότι είστε ναός του Θεού, και ότι το πνεύμα του Θεού κατοικεί μέσα σας;».

Θυμάμαι τη Δεσκάτη, όπως ήταν γιατί τώρα δεν είναι η κωμόπολη όπου έζησα τα παιδικά μου χρόνια. Δεν πηγαίνω τώρα συχνά εκεί. Η συγκίνησή μου διαρκεί όσο βρίσκομαι ακόμα στα βουνά, πριν φτάσω στη Δεσκάτη, επειδή τα βουνά είναι όπως ήταν. Δεν ξέρω αν ακόμα είναι η ίδια η βλάστηση, αν θα βρω ακόμα τον «κουρέτσιαντο», το πανέμορφο λουλούδι, που μόνο εκεί φυτρώνει, που το άρωμά του δεν το έχω ξαναμυρίσει ποτέ. Ο κόσμος τώρα έχει όλες τις ανέσεις, αλλά δεν είναι κανείς ευχαριστημένος, γιατί μαζί με τον τεχνικό πολιτισμό και με την ατμόσφαιρα της πόλης ήρθαν κι οι εκφυλιστικές ασθένειες που τη συνοδεύουν. Ποιος θα πείσει έναν κόσμο, που έχει τη φύση δίπλα του, στα καλά βουνά, στα Καμβούνια να πετάξει την τηλεόραση; Ή ποιος θα πείσει τον πατριώτη να πετάξει τον δέκτη της τηλεόρασης, όσο ακόμα μπορεί;

Θυμάμαι το χωριό μου!