Του Νίκου Ι. Μεγαδούκα
Ο καιρός περνάει, η κοινωνία βουλιάζει, το πολιτικό σύστημα καταρρέει και οι πολιτικοί μας ταγοί, αυτοί που μας κυβερνούν, μας κυβέρνησαν και θέλουν να μας κυβερνούν, μοιάζουν σαν να παίζουν το ρόλο του πρωταγωνιστή της ταινίας (όχι τόσο ως προς το περιεχόμενό της, αλλά τουλάχιστον ως προς τον τίτλο της) των αδελφών Κοέν «Ο άνθρωπος που δεν ήταν εκεί».
...Οι άνθρωποι, λοιπόν, αυτοί, δεν βρίσκονται εδώ, βρίσκονται αλλού, δεν καταλαβαίνουν τίποτα (ή μάλλον και αυτό είναι το χειρότερο, προσποιούνται ότι δεν καταλαβαίνουν, λες και περιμένουν κάποιο θαύμα, που δεν θα ξελασπώσει την κοινωνία, αλλά τους ίδιους, ώστε να συνεχίζουν να παίζουν τα πάσης φύσεως εξουσιαστικά τους παιγνίδια) γιατί αν καταλάβαιναν όφειλαν να έχουν αντιληφθεί πως η κοινωνία δεν (τους) αντέχει πλέον.
...Η κοινωνία έχει εξαντληθεί και βράζει κι, όμως, οι πολιτικοί μας ταγοί, τουλάχιστον αυτοί που κυβέρνησαν ή θέλουν να μας κυβερνήσουν, επειδή ακριβώς «δεν είναι εκεί», δεν βρίσκονται κοντά της, αποστασιοποιούνται συνεχώς από τις ανάγκες και τα ζητούμενά της και δεν είναι τυχαίο ότι στις όποιες δηλώσεις τους, για λογαριασμό υποτίθεται των πολιτών, μιλούν σε τρίτο πρόσωπο.
...Δεν λένε ότι ως κοινωνία «δεν αντέχουμε άλλο», αλλά, δήθεν συμπονετικά, τονίζουν σε όλους τους τόνους πως η κοινωνία «δεν αντέχει».
Το ξανάλεω, δεν λένε πως «δεν αντέχουμε», αλλά λένε, σαν να μας κοροϊδεύουν, λες και δεν το ξέρουμε, λες και δεν το βιώνουμε και σαν να έχουμε ανάγκη να το ακούμε και να παρηγορούμαστε, πως οι άλλοι, δηλαδή εμείς, δηλαδή η κοινωνία δεν αντέχει.
Λες κι οι ίδιοι δεν ανήκουν στην ίδια κοινωνία, η οποία συνεχίζει να ματώνει, να βουλιάζει και να σέρνεται στην ανέχεια και την παρακμή.
Κι αυτή τους η στάση δείχνει πως, κατά βάθος, οι ίδιοι πιστεύουν ότι θα τη σκαπουλάρουν, ότι δεν θα τους συμπαρασύρουν τα μανιασμένα κύματα και ότι, σε τελική ανάλυση, θα γλιτώσουν από το ναυάγιο και τον γενικότερο χαμό.
Ίσως για κάποιους να είναι έτσι.
Να νομίζουν πως είναι έτσι.
Να πιστεύουν – όσο κι αν αυτό μοιάζει με κοινή πεποίθηση και να είναι λαϊκίστικο – πως έχουν τις εναλλακτικές τους λύσεις, τις δικές τους σωσίβιες λέμβους, στις οποίες θα επιβιβαστούν, οι ίδιοι και οι δικοί τους και ότι θα βρουν μια ξέρα, έστω ένα νησί ερημικό.
Συνεχίζουν, λοιπόν, και πολιτεύονται με τις αδιέξοδες λογικές των μονόδρομων και της τρομοκρατήσεως της κοινωνίας, τις οποίες προσπαθούν να δικαιολογήσουν, κάνοντας λόγο για «εθνικό» και για «δημόσιο συμφέρον», για να μας πείσουν ότι είναι αναγκαίο να συνεχιστεί η ίδιο βάρβαρη πολιτική και ότι αν δεν συνεχιστεί, όπως τη θέλουν και την επιβάλλουν οι τοκογλύφοι δανειστές της Ελλάδος, τότε η χώρα θα χρεοκοπήσει και θα χρεοκοπήσει ατάκτως, λες και τώρα δεν είναι ουσιαστικά χρεοκοπημένη, οικονομικά, κοινωνικά, πολιτικά και ηθικά.
...Η ΝΔ συμπολιτεύεται την κυβέρνηση, αλλά ταυτόχρονα την αντιπολιτεύεται και εμμένει στο αίτημά της για εκλογές, αν και είναι βέβαιο πως και να τις κερδίσει θα εφαρμόσει την ίδια πολιτική που σήμερα εφαρμόζεται, η Αριστερά έχει το δικό της Ευαγγέλιο και το ΠΑΣΟΚ...
...Το ΠΑΣΟΚ είναι αυτό που, όντως, βρίσκεται αλλού.
...Ούτε ο σημερινός του αρχηγός, ούτε τα στελέχη του πρώτης γραμμής και αυτά που θέλουν να γίνουν χαλίφηδες στη θέση του χαλίφη, αυτοί που κατά κύριο, αν και όχι αποκλειστικό, λόγο, ευθύνονται για το σημερινό κατάντημα της χώρας, αυτοί που ευθύνονται για τη φημολογούμενη χρεοκοπία της, έχουν κάνει έστω και στοιχειώδη αυτοκριτική, για τα λάθη και τις αστοχίες τους και για το γεγονός ότι έσκυψαν το κεφάλι και πανικόβλητοι δέχθηκαν την υποδούλωση της χώρας.
...Και κάποιοι από αυτούς, επίδοξοι σωτήρες της χώρας, αν και μετείχαν στη λήψη των αποφάσεων της περασμένης διετίας, βγήκαν και - σαν ποντίκια που εγκαταλείπουν το βυθιζόμενο σκάφος- μας είπαν, με περισσή θρασύτητα, ότι «εμείς τα λέγαμε» πως αυτές οι πολιτικές είναι αδιέξοδες, αλλά προφανώς (αυτό δεν μας το είπαν) δεν τους άκουγε κανείς.
...Όλοι αυτοί παρουσιάζουν τους εαυτούς τους σαν να προήλθαν από παρθενογένεση και δηλώνουν – το έχουμε ξαναγράψει – αθώοι του αίματος και δείχνουν να μην φοβούνται πως το αίμα αυτό θα πέσει επί της κεφαλής τους.
...Κι ενώ η χώρα βουλιάζει, καιρό τώρα, κάνουν συσκέψεις επί συσκέψεων, συνεδριάσεις επί συνεδριάσεων και συμβούλια επί συμβουλίων, ανοίγουν και κλείνουν – κατά το κοινώς λεγόμενο – τα χαρτιά των προθέσεών τους, παίζουν μεταξύ τους το παιχνίδι της γάτας με το ποντίκι, για να δουν και να βρουν τον επόμενο αρχηγό τους, τον αρχηγό για το κόμμα που ίδρυσε ο πατέρας του σημερινού τους αρχηγού, για το κόμμα το οποίο, οι ίδιοι με τις πολιτικές, τη στάση και τις νοοτροπίες τους, διέλυσαν και το έχουν οδηγήσει σε εξευτελιστικά – σύμφωνα με τις δημοσκοπήσεις – ποσοστά για την ίδια την ιστορία του.
...Ο Γ. Α. Παπανδρέου δεν ξέρει τι θα κάνει, δεν ξέρει τι θέλει να κάνει και δεν ξέρει τι θέλουν κάποιοι να κάνει, οι δελφίνοι φαίνεται πως ξέρουν τι θέλουν, αλλά δεν τους βγαίνει και γι’ αυτό δεν μας το λένε και η κοινωνία τους παρακολουθεί (αν τους παρακολουθεί) εμβρόντητη, αλλά είναι κατά βάθος απούσα από τις εσωτερικές, πράσινες, διεργασίες.
Η κοινωνία δείχνει πως τα συμβαίνοντα στο ΠΑΣΟΚ δεν την αφορούν, καθώς το μείζον για αυτήν είναι ο επιούσιος, η δουλειά, τα χρέη και η ενδεχόμενη χρεοκοπία της Ελλάδος.
«Το ΠΑΣΟΚ δεν είναι εδώ, δεν ήταν εκεί (στην τελευταία συνεδρίαση του Εθνικού του Συμβουλίου) γιατί δεν υπήρξε στοιχειώδης αυτοκριτική. Έπρεπε να υπάρξει κατάθεση ψυχής και πνεύματος για το τι έχει συμβεί, ποια τα λάθη και πού χρειάζονται διαφορετικές απαντήσεις», έσπευσε να δηλώσει ο βιαστικός Μιχάλης Χρυσοχοΐδης.
Και είχε δίκιο.
Το επισήμαναν και «Τα Νέα», όταν έγραψαν πως το ΠΑΣΟΚ «ήταν αλλού», ότι «παρατείνεται το μετέωρο βήμα του ΠΑΣΟΚ, καθώς η διήμερη σύνοδος του Εθνικού Συμβουλίου απέτυχε να δημιουργήσει συνθήκες αλλαγής σελίδας του Κινήματος» και «αναλώθηκε σε συζητήσεις για πολυδαίδαλες εσωκομματικές διαδικασίες, έδειξε ότι τα περισσότερα στελέχη του Κινήματος βρίσκονται εκτός πολιτικής πραγματικότητας, ενώ χαρακτηρίστηκε από τη σχεδόν παντελή έλλειψη αυτοκριτικής για τα δύο χρόνια διακυβέρνησης, σε μία χρονική στιγμή μάλιστα που το ΠΑΣΟΚ δείχνει καθίζηση στις δημοσκοπήσεις».
Και το ερώτημα που τίθεται και ζητεί απάντηση είναι:
Υπάρχει κανείς εξ όλων αυτών, που «να είναι εδώ και όχι αλλού», που να νοιάζεται και να έχει λύσεις για τα σημερινά μας αδιέξοδα;
