* Του Τάσου Τσιαπλέ, προέδρου Εργατικού Κέντρου Ν. Λάρισας
Από τον Οκτώβρη εξελίσσεται στον Ασπρόπυργο ένας μεγάλος απεργιακός αγώνας. Οι απεργοί της Ελληνικής Χαλυβουργίας διδάσκουν με τον αγώνα τους το μάθημα της ταξικής αξιοπρέπειας και περηφάνιας, δείχνουν τον δρόμο του τίμιου σκληρού αγώνα απέναντι στο ενιαίο μπλοκ του κεφαλαίου και των στηριγμάτων του.
Ο αγώνας των χαλυβουργών φανερώνει τη σύγκρουση δυο ασυμφιλίωτων κόσμων. Η τρόικα, η μεγαλοεργοδοσία, η κυβέρνηση και τα κόμματα της πλουτοκρατίας, οι εργατοπατέρες, η δικαιοσύνη, η αστυνομία, η πλειοψηφία των ΜΜΕ αποτελούν ένα κοινό μέτωπο ευθυγραμμισμένο στις επιδιώξεις του βιομηχάνου Μάνεση. Κόντρα σε αυτό το μαύρο μέτωπο στέκονται περήφανα οι απεργοί χαλυβουργοί, οι εργάτες που δεν σκύβουν το κεφάλι, τα λαϊκά στρώματα που υποφέρουν.
Η απεργία των χαλυβουργών δείχνει το φόβο τους μπρος στον οργανωμένο αγώνα, την ταξική σύγκρουση και αλληλεγγύη. Φοβούνται την οργάνωση στα σωματεία, στους τόπους δουλειάς. Το ΠΑΜΕ εξαρχής στήριξε τον αγώνα των χαλυβουργών, πρωτοστάτησε στο γιγάντωμα της αλληλεγγύης, στη μετάδοση της σπίθας του αγώνα τους, σε κάθε τόπο δουλειάς.
Στη Χαλυβουργία σήμερα, κρίνεται η στάση του κάθε κόμματος, της κάθε παράταξης, με ποιον είναι. Με τον Μάνεση, την εργοδοσία ή με τους χαλυβουργούς. Απέναντι στις δυνάμεις που στηρίζουν και εκφράζουν την ταξική αλληλεγγύη τους, υπάρχει ένα άλλο μέτωπο δυνάμεων που χτυπάνε τον αγώνα των χαλυβουργών. Από το οπλοστάσιο της μαύρης προπαγάνδας τους, βγαίνουν οι πιο άθλιες συκοφαντίες. Με ανώνυμα δημοσιεύματα, αλλά και αντιδραστικές ανακοινώσεις βουλευτών και οργανώσεων, λένε πως ο αγώνας των χαλυβουργών είναι «τυφλή σύγκρουση», πως αυτός ο αγώνας «θα κλείσει το εργοστάσιο». Αποτελούν στοχευμένα επιχειρήματα για να κάμψουν την ταξική στάση των απεργών Χαλυβουργών.
Τώρα χρειάζεται διαχωρισμός των φίλων από τον αντίπαλο. Είναι η στιγμή που πρέπει ο κάθε εργάτης να επιλέξει με ποιον θα πάει και ποιον θα αφήσει. Οι ίδιοι οι χαλυβουργοί εξέθεσαν με τη δράση τους, τις ξεπουλημένες πλειοψηφίες της ΓΣΕΕ, της ΠΟΕ Μετάλλου και σειρά Ομοσπονδιών και Ε.Κ. που ενώ ο αγώνας των χαλυβουργών έφτασε τις 80 μέρες και η αλληλεγγύη διευρύνεται, οι εργοδοτικοί και κυβερνητικοί συνδικαλιστές είναι απέναντι.
Σε συνθήκες όξυνσης της ταξικής σύγκρουσης, φανερώθηκε ο βρώμικος ρόλος τους. Η πλειοψηφία του Ε.Κ. Βόλου και του Δ.Σ. του σωματείου Χαλυβουργών Βόλου, όχι μόνο απέρριψαν την πρόταση του ΠΑΜΕ για απεργία αλληλεγγύης στους απεργούς χαλυβουργούς και των εργοστασίων στον κλάδο του μετάλλου, αλλά σε ανοιχτή γραμμή με τον Μάνεση και τον τοπικό ΣΕΒ, πρωτοστάτησαν με τραμπούκους και φοβισμένους εργάτες να στήσουν απεργοσπαστικό μηχανισμό.
Αντίστοιχη θέση στο Ε.Κ. Βόλου είχε και ο ΣΥΝ/ΣΥΡΙΖΑ αρνούμενος την πρόταση για απεργία, με τη δικαιολογία ότι «οι απεργίες είναι υπέρ των εργοδοτών, ότι δεν φέρνουν αποτέλεσμα». Την ίδια στιγμή στη Χαλυβουργία Ασπροπύργου, εμφανίζεται στις κάμερες προσπαθώντας να φτιάξει ψεύτικο αγωνιστικό προφίλ, μιλώντας για αλληλεγγύη και νίκη των απεργών.
Η ΑΥΓΗ έγραψε πως «συνδικαλισμός χωρίς ευελιξία και τακτικές υποχωρήσεις δεν υπάρχει, όταν πολύ περισσότερο οι συνθήκες της ύφεσης σαρώνουν τον τομέα της μεταποίησης». Χωρίς τσίπα μας λένε ότι επειδή ο Μάνεσης πιέζεται από την κρίση, σημειωτέον έχει μεγάλα κέρδη εδώ και πολλά χρόνια, πρέπει και οι εργάτες να πληρώσουν τις συνέπειες της κρίσης που δε δημιούργησαν.
Το ΠΑΜΕ καλεί τους εργαζόμενους να συνεχίσουμε με νέα δύναμη τη στήριξη του αγώνα των χαλυβουργών σε κάθε κλάδο και να δυναμώσουμε την επαγρύπνησή μας. Να απομονώσουν τις φωνές που συκοφαντούν το ΠΑΜΕ, το ταξικό κίνημα και τους αγώνες. Αυτούς που στις μεγάλες απεργίες ως μηχανισμοί του κράτους, επιτίθενται στο ΠΑΜΕ, αξιοποιούνται για το χτύπημα απεργιακών συγκεντρώσεων και του κινήματος. Αυτούς που μιλούν για αλληλεγγύη στους χαλυβουργούς κάνοντας «πασαρέλα» έξω από το εργοστάσιο, την ίδια στιγμή που στους χώρους δουλειάς κάνουν την «πάπια» και έξω απ’ αυτούς με θρασύτητα μιλούν για εξεγέρσεις, για να δικαιολογήσουν την απεργοσπασία και την υποταγή τους.
Μέτωπο ενάντια σε εκείνες τις δυνάμεις που δηλητηριάζουν με ιδεολογήματα και μίσος τις γραμμές της εργατικής τάξης. Τους εχθρούς των αγώνων και υπερασπιστές του συστήματος της εκμετάλλευσης, που σπέρνουν ηττοπάθεια, μισούν την ταξική πάλη, διαμαρτύρονται για τα χαμένα κεφάλαια των επιχειρηματιών και συκοφαντούν τους αγώνες ότι δήθεν κλείνουν τα εργοστάσια. Σ’ αυτούς που μας καλούν να ρίξουμε πιο κάτω τον πήχη των αναγκών μας.
Δεκάδες ύποπτα sites στο διαδίκτυο, στρατευμένα στον πόλεμο που έχει κηρύξει η πλουτοκρατία, αξιοποιούνται απέναντι σε κάθε ταξική φωνή και αγώνα. Ειδικευμένα στη συκοφάντηση, κάτω από την ανωνυμία, πλασάρουν ψεύτικες ειδήσεις, δυσφημούν αγώνες και το ταξικό κίνημα. Αγώνες δεν οργανώνονται στα sites της εικονικής πραγματικότητας και της μπουρδολογίας. Είναι χώρος και μέσο που αξιοποιούν απεργοσπάστες, συμβιβασμένοι και προβοκάτορες.
Ο νέος διάλογος παγίδα της ΓΣΕΕ με εργοδοτικές οργανώσεις, αποτελεί αφετηρία μιας ακόμα προδιαγεγραμμένης χασούρας για την εργατική τάξη. Σήμερα γίνεται πιο φανερό ότι ο αγώνας των χαλυβουργών είναι αγώνας όλης της εργατικής τάξης. Τώρα όλοι μαζί, εργοδοσία, κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ και τρόικα, θέλουν να περάσουν παντού, αυτά που προσπάθησε να περάσει ο Μάνεσης στη Χαλυβουργία, για να εξασφαλίζουν στα μονοπώλια φθηνά εργατικά χέρια.
Επιβάλλεται ταξική σύγκρουση με την εργοδοσία και τους μηχανισμούς της σε κάθε τόπο δουλειάς. Να πάρουν το μήνυμα ότι κάθε μέρα σε κάθε τόπο δουλειάς θα γεννιέται και θα δυναμώνει ένα κομμάτι εργατών, το οποίο δεν θα μπορούν να το βάλουν στο χέρι. Είναι χρέος του κάθε εργάτη να ξεμπερδεύει με τις δυνάμεις του κυβερνητικού και εργοδοτικού συνδικαλισμού, από την ιδεολογία του κεφαλαίου. Δεν αρκεί να κάνουμε διαδηλώσεις. Τον κύριο ρόλο έχει η κατεύθυνση του κινήματος, οι συμμαχίες που πραγματοποιούνται, η κοινή στόχευση στον πραγματικό αντίπαλο, η εναλλαγή και η κλιμάκωση των μορφών πάλης που θα επιλεγεί το κίνημα μακριά από τις παγίδες του ταξικού αντιπάλου.
Η απομόνωση αυτών των δυνάμεων θα τραυματίσει το κεφάλαιο και τις κυβερνήσεις του. Η ενίσχυση του ΠΑΜΕ, το δυνάμωμα της γραμμής της ταξικής σύγκρουσης, δημιουργεί τους όρους για την ανασυγκρότηση του εργατικού κινήματος που δεν θα θέτει απλά εμπόδια στην αντιλαϊκή πολιτική, αλλά θα διαμορφώνει τις συνθήκες ανατροπής της εξουσίας των μονοπωλίων.
