Του Νίκου Μπέτσιου, υποστράτηγου ΕΛ.ΑΣ. ε.α.
Ανατρέχοντας στην αρχαία ελληνική ιστορία, η Ελλάδα είχε διαιρεθεί και οι Έλληνες ανήκαν είτε στην επικυριαρχία της δημοκρατικής Αθηναϊκής ηγεμονίας, είτε της ολιγαρχικής Σπάρτης, με αποκορύφωμα τον καταστρεπτικό Πελοποννησιακό πόλεμο, ο οποίος επέφερε την απαρχή της δύσης των πόλεων-κρατών. Στη συνέχεια ανεδείχθη η Μακεδονική ηγεμονία, αφού πρώτα υπέταξε το αδύναμο Αθηναϊκό Κράτος και τους συμμάχους του.
Μετά τη Ρωμαϊκή επικράτηση και στη συνέχεια μετά τους χρόνους της Βυζαντινής και Οθωμανικής αυτοκρατορίας και κατά την Ελληνική επανάσταση του 1821 κατά των Οθωμανών, το έθνος των Ελλήνων συνταράχθηκε από εσωτερικές έριδες και εμφύλιο, ενώ αμέσως μετά την απελευθέρωση η χώρα μας χωρίστηκε στους Ρωσόφιλους και Αγγλόφιλους.
Στα νεότερα χρόνια διχάσθηκε εκ νέου με τον εμφύλιο σπαραγμό, που τόσο κόστισε στην Ελλάδα, η οποία και πάλι χωρίστηκε σε αριστερούς και δεξιούς. Σήμερα, στις ημέρες του «οικονομικού Αρμαγεδδώνα», ο οποίος κατεδαφίζει οικονομικά, κοινωνικά και εθνικά τους Έλληνες, η χώρα μας και πάλι διαιρέθηκε πλέον στους «μνημονιακούς και αντιμνημονιακούς», με την αντίστοιχη ανάπτυξη των επιχειρημάτων εκ μέρους των υποστηρικτών της κάθε τάσης, με θεατή και ακροατή τον ελληνικό λαό. Οι πολίτες σε κατάσταση «έκστασης και παραζάλης» θέτουν το ερώτημα και δίλημμα του «ποιος έχει δίκαιο» και «τι δέον γενέσθαι», για τους ίδιους, τις οικογένειές τους και τη χώρα.
Ασφαλώς οι ασκήσαντες ή και ασκούντες κυβερνητικά και κρατικά καθήκοντα εξουσίας έχουν τεράστιες ευθύνες -ανάλογα κατά περίπτωση- για την κατάντια, τον διασυρμό και απίστευτο εξευτελισμό της χώρας μας και ασφαλώς θα πρέπει να αποδοθούν ευθύνες, όπως είχε γνωματεύσει προ αιώνων, ο αρχαίος ιστορικός και φιλόσοφος Διόδωρος ο Σικελιανός, «Η μομφή ανήκει εις εκείνους οίτινες διέπραξαν σφάλματα [ταύτα]».
Οι Έλληνες πολίτες στις σημερινές δύσκολες ημέρες -πέραν της δικαιολογημένης οργής, θυμού και αγανάκτησης- θα πρέπει να προσπαθήσουν να λειτουργήσουν ψύχραιμα και ώριμα, για να αποφύγουν να οδηγήσουν, εκόντες-άκοντες, τη χώρα και εμάς τους ίδιους στην ακραία περιθωριοποίηση, ολοκληρωτική απαξίωση και εσωτερική διχαστική αντιπαλότητα.
Η εγχώρια διαμορφωθείσα κατάσταση με την ακραία εγκληματικότητα, την έξαρση της ανεργίας, την κατάπτωση των αξιών, τον νεοπτωχισμό και την αφόρητη τριτοκοσμική λαθρομετανάστευση, δεν είναι καλά σημάδια. Η διεθνής κατάσταση ομοίως είναι κακή. Ο νεοοθωμανισμός εξελίσσεται ραγδαία σε οικονομικό, πολιτισμικό, πολιτικό και κοινωνικό επίπεδο σε βάρος μας, με «αθώα έκφραση».
Στην πρόσφατη αναγνώριση από τη Γαλλία της γενοκτονίας των Αρμενίων από τους νεότουρκους του Κεμάλ, ο Τούρκος κυβερνητικός εκπρόσωπος εκφραζόμενος κατά του Γάλλου προέδρου, ανέφερε ότι ο Γάλλος Πρόεδρος Σαρκοζί δεν έπρεπε να προβεί σε αυτή την ενέργεια, γιατί «γεννήθηκε σε μέρος της Οθωμανικής αυτοκρατορίας [Θεσσαλονίκη]. «...[Μήπως ήθελε να πει κάτι;...]. Πέραν αυτών εγκυμονεί σοβαρός κίνδυνος διεθνούς σύρραξης στο Ιράν, με ό,τι αυτό για τη χώρα μας συνεπάγεται, ενώ οι αλυτρωτικές διεκδικήσεις γειτόνων μας αυξάνονται, μέχρι που πρόσφατα... μας την έπεσαν... ακόμη και οι Βούλγαροι...». Δρυός πεσούσης...» και όλοι τους... μάλλον το ευχαριστιούνται που βρεθήκαμε σε αυτή την κατάσταση από κάποιους αξιωματούχους ανίκανους, ανεπαρκείς, υπόπτους και ψώνια που πρόδωσαν ιδανικά και αξίες.
Είναι ανάγκη σωστής και νηφάλιας αξιολόγησης όλης της κατάστασης. Η «σαπίλα των φαύλων» ήδη μας «αρρώστησε βαριά» και είναι επιτακτική ανάγκη άμεσα να αποτελέσει παρελθόν οριστικά. Η κοινωνία μας πρέπει να ανασυνταχθεί και να αναδημιουργηθεί με ειρηνικό και δημοκρατικό τρόπο. Δεν μας αξίζει η «χλεύη των αντιπάλων μας», δεν μας αξίζει ο εξευτελισμός, δεν μας αξίζει η «καταισχύνη», η καταθλιπτική μελαγχολία ενός χαρούμενου λαού, η απαισιοδοξία, η μαυρίλα και το σύνδρομο της αβεβαιότητας της επόμενης ημέρας.
Ένα λαϊκό γνωμικό έλεγε. «Λίγες σταγόνες δάκρυα, πολλές φορές κρύβουν μεγαλύτερη δύναμη από όλο το νερό του ωκεανού». Τα δάκρυα λοιπόν του άνεργου, του επιστήμονα που δεν βρίσκει δουλειά, του ανθρώπου του μεροκάματου, του νέου παιδιού, του ηλικιωμένου, της νοικοκυράς και τόσων άλλων νεόπτωχων, ας γίνουν δύναμη των κυμάτων του ωκεανού.
