Του Μ.Ε. Λαγκουβάρδου
Η βία προσβάλλει πρώτα τον Θεό και μετά τον ειρηνικό άνθρωπο. Η πρώτη Εντολή του Θεού είναι η αγάπη προς όλους. «Ο Ιησούς είναι ο μόνος άνθρωπος που φέρει εις πέρας το έργο το οποίο ο Θεός έχει αναθέσει σε ολόκληρη την ανθρωπότητα, ο μόνος άνθρωπος που δεν οφείλει τίποτε στη βία και στα έργα της. Ο μόνος που εκπλήρωσε την αποστολή αυτή, που είναι κλήση όλων των ανθρώπων».
Θυμάμαι τώρα την ειρηνική κωμόπολη της Δεσκάτης, με τις αυλές των σπιτιών και τους κήπους.. Ο κόσμος περίμενε ως ευλογία του Θεού τη βροχή. Το έδαφος της Δεσκάτης είναι επικλινές. Όταν βρέχει το νερό κυλάει μέσα από μεγάλα αυλάκια και ποτίζει τους κήπους. (Αυτό συνέβαινε όταν υπήρχαν κήποι και αυλές στη Δεσκάτη).
Οι κήποι που ήταν πιο ψηλά έκοβαν ένα μέρος από το αυλάκι για να ποτιστούν και το υπόλοιπο κυλούσε για να ποτιστούν οι κήποι που βρίσκονταν χαμηλότερα. Αν κανείς έκοβε όλο το νερό δεχόταν τα παράπονα των άλλων που περίμεναν να ποτίσουν. Καμιά φορά γίνονταν καβγάδες εξαιτίας του νερού.
Βλέπουμε εδώ την αλυσιδωτή εκδήλωση της βίας. Η βία εκδηλώνεται με την αυθαιρεσία του πρώτου και προσβάλλει πρώτον το δίκαιο και τη λογική και κατόπιν και τους άλλους. Αυτό σημαίνει ότι υπάρχουν κάποιοι που δεν εγκαταλείπουν τη λογική της βίας. Αυτό υποχρεώνει και τους άλλους να δεχθούν ότι πρέπει να εκχωρήσουν σε κάποιον τη βία π.χ. στην εξουσία, για να μην είναι η βία ανεξέλεγκτη. Το αποτέλεσμα είναι ότι με αυτόν τον τρόπο γινόμαστε όλοι χρεώστες της βίας. Η κωμόπολη λοιπόν για να ποτίζει τους κήπους της δέχεται ότι η εξουσία είναι υποκείμενο της βίας. Έτσι απολαμβάνει την ειρήνη η οποία στηρίζεται στη βία.
Το πρώτο και το βασικό συμπέρασμα που βγαίνει είναι ότι η αρχή είναι η λογική της μη βίας. Το νερό είναι δώρημα του Θεού και σαν δώρημα του Θεού πρέπει να το δεχόμαστε με τη λογική της μη βίας. Αυτός που χρησιμοποιεί βία, τη χρησιμοποιεί πρώτα εναντίον του Θεού και κατόπιν εναντίον των άλλων και μάλιστα αυτών που βρίσκονται πιο χαμηλά από αυτόν.
Ένα δεύτερο συμπέρασμα είναι ότι η ειρήνη δεν μπορεί να υπάρξει αν δεν αγαπούν όλοι την ειρήνη για να απεχθάνονται τη λογική της βίας. Και ένα τρίτο συμπέρασμα είναι ότι η ειρήνη με τον φόβο της βίας δεν είναι αληθινή ειρήνη. Ο Ιησούς αποκάλυψε ότι ο πολιτισμός έχει ιδρυθεί επάνω στον φόνο, ότι ο φόνος είναι ιδρυτικό στοιχείο του πολιτισμού.
Αν και τον τελευταίο λόγο, λέει ο φιλόσοφος Ρενέ Ζιράρ, τον έχει τώρα η λογική της βίας, η λογική της μη-βίας υπερέχει, γιατί εκείνη καταλαβαίνει την άλλη λογική και τον εαυτό της- κάτι το οποίο η λογική της βίας αδυνατεί να το κάνει.
Ένα άλλο παράδειγμα μας δίνει η λειτουργία της καρδιάς. Η υγιής καρδιά στέλνει το αίμα σε όλους τους ιστούς του σώματος. Το ίδιο κάνει και η υγιής κοινωνία που μοιράζει τα αγαθά και στους πιο αδύνατους, ως μητέρα προς τα τέκνα. Αυτό είναι το έργο που ανέθεσε ο Θεός στην ανθρωπότητα.
«Ο Ιησούς υπακούει μέχρι τέλους στην απαίτηση μιας αγάπης, για την οποία δηλώνει ότι προέρχεται από τον Πατέρα και απευθύνεται στην ανθρωπότητα. Δεν έχουμε κανένα λόγο να υποθέσουμε ότι ο Πατήρ έχει επινοήσει καθήκοντα για τον Υιό τα οποία δεν απαιτεί από τους άλλους ανθρώπους. ...Όλοι οι άνθρωποι καλούνται να γίνουν υιοί του Θεού. Η μόνη, αλλά αναμφισβητήτως κεφαλαιώδης διαφορά είναι ότι ο Υιός ακούει τον Λόγο του Πατρός και συμμορφώνεται προς αυτόν μέχρι τέλους, ταυτιζόμενος με τον Λόγο, ενώ οι άλλοι άνθρωποι, ακόμη κι αν τον ακούν, είναι ανίκανοι να συμμορφωθούν προς αυτόν». (Ρενέ Ζιράρ, Κεκρυμμένα από καταβολής, Εκδ.Γ.Α. Κουρής Α.Ε.).
