Του Κων. Ι. Παπακωνσταντίνου

Όσοι δεν είχαν παιδιά, που έδωσαν εξετάσεις, για να περάσουν σε κάποια Σχολή, δεν είναι δυνατόν να νιώσουν το άγχος και την αγωνία, που περνούν τις μέρες αυτές οι υποψήφιοι και οι οικογένειές τους.

Σε λίγο θα εγκαταλείψουν τα θρανία και θα μπουν από την τρικυμιώδη εφηβεία, στην αρχή της ενηλικίωσης. Από τον κόσμο του ονείρου, στον κόσμο της ανάγκης και της πάλης. Από την ανεμελιά, στην ευθύνη. Από τη χαρά της ξέφρενης νιότης, στη σκληρή πραγματικότητα. Οι Πανελλαδικές εξετάσεις, θα αποτελέσουν ένα καταλυτικό και καθοριστικό πέρασμα της ζωής των. Θα κυνηγήσουν τα επιθυμητά μόρια, για μια θολή θέση σ’ ένα θαμπό μέλλον. Είναι οι πιο δύσκολες ώρες των παιδιών μας.

Αλλά και οι γονείς κέρβεροι. Να μην λείψει τίποτα από τα παιδιά. Η διατροφή τους επιμελημένη. Η ψυχική τους ηρεμία, πρώτιστο μέλημά τους. Όλοι αναπνέουν στον ρυθμό των Πανελληνίων εξετάσεων. Ένταση και κόπωση. Νευρικότητα και ανασφάλεια. Ένα αίολο παιγνίδι σ’ ένα θολό τοπίο.

Τα παιδιά κατέχονται από μια ανορεξία. Μια ατονία, άγχος και αγωνία. Πιέζονται αφόρητα. Πώς θ’ ανταποκριθούν στα θέματα; Θα έχει αντίκρισμα ο κόπος τους, ή θα πάει χαμένος; Και όχι μόνο. Πολλά αποτυγχάνουν κάτω από τη βαριά αυτή ψυχολογία των Πανελλαδικών. Κι ακόμα κάθε χρόνο κάποιο παιδί χάνει τη ζωή του, οδηγημένο στην αυτοκτονία, καθώς δεν μπορεί ν’ αποδεχθεί την αποτυχία του στις σκληρές του προσπάθειες. Αυτή είναι η Ελληνική παιδεία. Ο Κρόνος που τρώει τα παιδιά του.

Τα παιδιά πασχίζουν να παραβιάσουν την πόρτα κάποιας Σχολής. Με όποιο αντίτιμο. Να πάρουν το πολυπόθητο πτυχίο. Το κλειδί της ευτυχίας. Ότι μια τέτοια επιτυχία είναι τόσο θολή όσο και το μέλλον, που τους περιμένει, οι νέοι δεν μπορούν να το καταλάβουν. Δεν μπορούν να το φαντασθούν, πως κάποτε, όταν θα γίνουν πτυχιούχοι με διδακτορικά και μεταπτυχιακά, θα μπουν στην ανώνυμη αράδα, προ των πυλών του Α.Σ.Ε.Π. ή σε μια λίστα ατελέσφορης αναμονής. Έτσι είναι. Οι νέοι δεν έχουν τους δικούς μας ορθολογισμούς. Έχουν όνειρα και προσδοκίες. Η ψυχή τους φτερουγίζει. Το μυαλό τους δουλεύει σ’ άλλους ρυθμούς. Στην καρδούλα τους δεν χωράνε μαύρες σκέψεις για το αύριο.

Δυστυχώς αυτές είναι οι παρενέργειες, του σαθρού μας εκπαιδευτικού συστήματος. Τα Πανεπιστήμιά μας, δεν προσφέρουν ανθρωπιστική μόρφωση. Δεν παρέχουν επαγγελματική εξασφάλιση. Δεν καταξιώνουν κοινωνικά. Ένας νέος για να σταθεί στην αγορά, ξοδεύει τη μισή ζωή του. Χιλιάδες Ελληνόπουλα με δύο και τρία πτυχία στην τσέπη τους, αλλά και με τσακισμένα όνειρα, πυκνώνουν τις στρατιές των ανέργων. Οι πόρτες δύσκολες. Οι δίαυλοι στενοί και αναποτελεσματικοί.

Εμείς οι μεγάλοι, στα χρόνια μας δεν είχαμε τέτοια προβλήματα. Το πτυχίο μας ακόμα και το απολυτήριο του Γυμνασίου, εξασφάλιζε άνετα την επαγγελματική μας αποκατάσταση. Μάλιστα σήμαινε και κοινωνική καταξίωση. Το πτυχίο βάραινε στην αγορά. Και οι σπουδές τότε είχαν άλλο νόημα, άλλη βαρύτητα. Μαρτυρούσαν βαθιά γνώση. Κριτική σκέψη. Ανθρωπιστικό περιεχόμενο.

Σήμερα όλα είναι ελλιπή. Και γι’ αυτό το καχεκτικό πτυχίο σήμερα, πρέπει να συνοδεύεται με σπουδές στο εξωτερικό. Τα δικά μας πανεπιστημιακά ιδρύματα μετατράπηκαν από ναοί γνώσης σε παραγωγή τενεκέδων, σε κρησφύγετα κοινωνικών περιτριμμάτων και σε καλοπληρωμένους θώκους καθηγητάδων, ανεπαρκών στην επιστήμη τους, αλλά επαρκών πολιτικών μαριονέτων.

Γι’ αυτά τα αχαρακτήριστα Πανεπιστήμια, όπου ανεμίζουν μπαϊράκια κομματικά αγωνίζονται σήμερα τα παιδιά μας. Με τούτες τις Πανελλαδικές εξετάσεις, τα παιδιά μας γεμάτα δίψα για γνώση, αλλά και αγνά όνειρα, καταθλίβονται να περάσουν, χωρίς να ξέρουν, πως στο μύλο αυτόν, θα κουρελιαστούν όνειρα κι ελπίδες.

Τι να πούμε; Καλή επιτυχία παιδιά. Και βάλτε το πετραδάκι σας, για μια καλύτερη κοινωνία.