Του κ. Αχιλλέα Παπαγεωργίου Δ/ντή του «ΡΑΔΙΟ 89 FM»
Ήταν ένα μελαγχολικό λαρισινό σούρουπο, όταν συνάντησα τον μεγάλο αδελφό των αδελφών Τζεζαϊρλίδη τον Κώστα, στον πεζόδρομο της Πατρόκλου.
Είπαμε μερικά μελαγχολικά και φεύγοντας μου είπε: «Τι ωραία που ήμασταν παλιά!».
Ενώ τον παρακολουθούσα που απομακρυνόταν, έκανα μια φευγαλέα αναδρομή και στο πρόσφατο αλλά και στο μακρινό παρελθόν. Ο κυρ-Μιχάλης, ο πατέρας των παιδιών, ένας ψηλός, ρωμαλέος άνδρας, ξεριζωμένος από τις μακρινές πατρίδες της Μικράς Ασίας, με σταθερό ανδροπρεπές βήμα, με βλέμμα διεισδυτικό που πρόδινε εύστροφο επιχειρηματία, αλλά με καλοσύνη και ευαισθησία μικρού παιδιού.
Η κυρία Βικτωρία, η μητέρα των παιδιών, του Κώστα, του Γιώργου και του Χρήστου, που ο Κώστας τον αποκαλούσε «ο μικρός», εκδηλώνοντας με αυτό τον τρόπο την αγάπη που είχε για τον μικρό του αδελφό.
Η κυρία Βικτωρία, κόρη μιας μεγάλης και σοβαρής λαρισαϊκής οικογένειας των Κεχαγιόγλου, ήταν ο θεμέλιος λίθος της οικογένειας. Γλυκιά, με περισσή ευγένεια και τον καλό λόγο, αγαπούσε όλους τους φίλους των παιδιών της όπως τα δικά της παιδιά.
Όταν φύγουν από τη ζωή οι άνθρωποι, τους λένε μακαρίτες, «αείμνηστους» και λοιπά. Εγώ ποτέ δεν αποκάλεσα την κυρία Βικτωρία έτσι, από μεγάλο σεβασμό στην προσωπικότητά της και την τεράστια ευαισθησία της ανθρωπιάς της. Είχα, θέλω να πιστεύω, μια ξεχωριστή συμπάθεια στην οικογένεια του κυρ-Μιχάλη. Όχι μόνο γιατί είμαστε φίλοι και με τα τρία αδέλφια, αλλά γιατί όταν υπηρετούσα τη θητεία μου στο ΕΑΤ/ΕΣΑ στην Αθήνα, δεν ήθελαν τα παιδιά να μένω στο στρατόπεδο και μου έδωσαν το κλειδί και έμενα στη βίλα τους στην Εκάλη. Τα παιδιά έρχονταν συχνά γιατί ήταν η δουλειά τους με τις κινηματογραφικές εταιρίες.
Όταν ερχόταν ο κυρ-Μιχάλης πήγαινε στον μπακάλη της Εκάλης και του έδινε την εντολή να ‘ρχεται και να γεμίζει το ψυγείο από διάφορα τρόφιμα, ώστε να ‘χω να τρώω. Είχα ακούσει ότι το Πάσχα στη Λάρισα έπαιρνε αρκετά αρνιά και τα άφηνε στην πόρτα των φτωχών οικογενειών με παιδιά, χωρίς να γνωρίζει κανείς ποιος τα άφησε!
Έτσι ήταν ο κυρ-Μιχάλης, αυστηρός αλλά με μεγάλη ευαισθησία και περισσή ανθρωπιά. Συμβούλευσε τα παιδιά του να μην προκαλούν τους συμπολίτες τους με την επίδειξη του χρήματος. «Πηγαίνετε εκτός Λαρίσης και διασκεδάστε, όχι όμως μέσα στην πόλη!». Δεν είδε κανείς ένα από τα τρία αδέλφια να πάει στα «μπουζούκια» ή να «σπάει» πιάτα όπως έκαναν πολλοί νεόπλουτοι! Μόνο μια φορά ο Χρήστος έσπασε μια πιατέλα με ομελέτα στο σπίτι, όταν μπλέχτηκε το πόδι του με το πόδι της καρέκλας!
Ο Γιώργος ο σκηνοθέτης, σπούδασε στην Αμερική. Ο κυρ-Μιχάλης του ‘στελνε τόσα χρήματα ώστε να ζει συντηρητικά. Για να μπορεί να πιει ένα ποτήρι με την παρέα του ή να φορέσει ένα καινούριο ρούχο, όπως μου έλεγε, δούλευε σαν σκουπιδιάρης, γιατί ήταν η πιο ανθυγιεινή δουλειά και πληρωνόταν καλά. Όταν γύρισε από την Αμερική, έγραψε ένα σενάριο, «Τον ζητιάνο», του Καρκαβίτσα. Ήταν ένα καταπληκτικό σενάριο για κινηματογραφική ταινία. Σκεφτόμασταν, ποιον ηθοποιό Έλληνα να δώσουμε να ερμηνεύσει τον «ζητιάνο». Εγώ επηρεασμένος από τις πολλές ταινίες που έβλεπα στους κινηματογράφους της οικογένειας Τζεζαϊρλίδη, του πρότεινα τον Κερκ Ντάγκλας, σαν ιδανικό ηθοποιό γι’ αυτό τον ρόλο. Έβαλε τα γέλια ο Γιώργος, λέγοντάς μου, «αυτός θέλει πιο πολλά λεφτά από το κόστος της παραγωγής». Έτσι έμεινε το σενάριο «αγύριστο» και θα βρίσκεται σε κανά μπαούλο των παιδιών του Γιώργου στην Αθήνα.
Ο Κώστας ο μεγάλος να’ ναι πάντα γερός, είχε πολλές γνώσεις με τη φωτογραφία, ειδικά την έγχρωμη. Αλλά και τα ραδιοκύματα καθ’ ότι ραδιοερασιτέχνης από τους πρωτοπόρους στην Ελλάδα. Πολλές φορές, συνομιλούσε με τον βασιλιά της Ιορδανίας για πολλές ώρες και για πολλά διεθνή θέματα. Πάντα ωραίος ο Κώστας. Στην ευγένεια, στο χιούμορ, στην ανθρωπιά. Σπάνιος άνθρωπος.
Για τον «μικρό», τον Χρήστο, τι να πρωτοθυμηθείς! Εύστροφος, χιουμορίστας, πνευματώδης... απέδειξε με το ταλέντο του σκιτσογράφου της «ΕΛΕΥΘΕΡΙΑΣ» για πολλά χρόνια, το επίπεδο του χαρίσματος.
Τον θυμάμαι που έρχονταν στο σπίτι μου με έναν τεράστιο σκύλο τον Βολφ, που όταν σηκωνόταν στα πίσω πόδια, το κεφάλι του μας περνούσε άλλο ένα κεφάλι. Έτσι και πέρναγε καμιά γάτα, έπρεπε ο Χρήστος να του έχει δώσει να φάει ώστε να τον συγκρατήσει. Θηρίο το λυκόσκυλο ο Βολφ.
Ο κυρ-Μιχάλης με τα τρία αγόρια του, πολλά προσέφεραν στην πόλη μας και τους Λαρισαίους. Οι ταινίες που επέλεγαν για τους κινηματογράφους, όχι μόνο στη Λάρισα, αλλά και στον Βόλο με το «Αχίλλειο», στον Τύρναβο με το «ΜΑΧΙΜ», ήταν όλες διαλεγμένες. Μια κακή ταινία με πορνό και τέτοια, ποτέ δεν είδαμε. Με τις ωραίες αίθουσες των κινηματογράφων που δίνονταν σε θιάσους για θεατρικές παραστάσεις, για διαλέξεις πολιτισμού, για συναυλίες συλλόγων και φιλαρμονικές, ήταν μια προσφορά πολιτισμού.
Ήταν και είναι, με τους διαδόχους της, μια οικογένεια, που εμείς που γεννηθήκαμε στη Λάρισα, τρέφουμε και σεβασμό και ωραίες αναμνήσεις από τα παιδικά μας χρόνια.
