Του Φίλιππου Ζάχαρη (phil.zaharis@gmail.com)
Από τις πλατείες στις διακαναλικές συνεντεύξεις και από κει στα τηλεοπτικά πάνελ και τις συζητήσεις γύρω από το ποιο κόμμα θα συγκεντρώσει την πλειοψηφία, αυτή τη φορά με διαφορά στήθους απ΄ ό,τι λένε και οι τελευταίες κρυφές δημοσκοπήσεις. Η μάχη ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ παίρνει απρόβλεπτες διαστάσεις, ειδικά στην περίπτωση που από αυτή διατείνονται πως θα κριθεί η παραμονή ή όχι της χώρας μας στο ευρώ. Την ίδια στιγμή, το ΠΑΣΟΚ του Βενιζέλου κάνει την ύστατη προσπάθεια να κρατηθεί στο παιχνίδι, με μια συγκέντρωση στον Κορυδαλλό που θύμισε άλλες εποχές και μια φρασεολογία που στοχεύει να επανασυσπειρώσει τους ψηφοφόρους του κινήματος. «Καλούμε τους δικούς μας ανθρώπους να γυρίσουν στο σπίτι τους, να γυρίσουν στο ΠΑΣΟΚ. Τους περιμένουμε. Τους θέλουμε. Τους θέλουμε πάντα μαζί μας. Θέλουμε να μας ακούσουν, να μας κρίνουν, να μας στηρίξουν και πάλι. Αλλά δεν θέλουμε εκείνους τους καιροσκόπους που αφού οδήγησαν το ΠΑΣΟΚ σε προεκλογικά λάθη το 2009, αφού οικοδόμησαν επί 10ετίες μια πολιτική στον κρατισμό και στο συντεχνιασμό, αλλάζουν τώρα καιροσκοπικά στέκι αναζητώντας άλλους τρόπους για να συνεχίσουν τις ίδιες καταδικασμένες πρακτικές. Αυτά τα βαρίδια ας μείνουν στη νέα τους στέγη». Τι βλέπουμε από αυτές τις δηλώσεις; Μια προσπάθεια απαγκίστρωσης από το αμαρτωλό παρελθόν και μια απόπειρα απογαλακτισμού από τις αγκυλώσεις του χθες. «Επιστροφή στις εστίες σας», λοιπόν, εκλιπαρεί ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ, αναθεματίζοντας το χθες, λες και δεν συμμετείχε ο ίδιος ποτέ στις διαδικασίες, λες και δεν ήταν ένας από αυτούς που επί δεκαετίες οικοδόμησαν την πολιτική του κρατισμού και του συντεχνιασμού. Η υπερπήδηση με συνοπτικές διαδικασίες του παρελθόντος, νομίζουν κάποιοι πως μπορεί να επιφέρει το ποθητό εκλογικό αποτέλεσμα. Πλανώνται οικτρά. Ο κόσμος έχει βγάλει τα συμπεράσματά του και αποφασίσει τον νέο πολιτικό του προσανατολισμό. Αυτό δεν σημαίνει ότι πέφτει ανήξερος στα δίχτυα του οποιουδήποτε του τάζει λαγούς με πετραχήλια ούτε ότι εκτιμά ως αληθοφανή τη ρήση Σαμαρά ότι δεν μπορεί να υποσχεθεί λεφτά που -σε αντιδιαστολή με τον Γιώργο Παπανδρέου - λέει πως δεν υπάρχουν. Αυτού του είδους οι πολιτικές τον αφήνουν επιεικώς αδιάφορο, καθώς έχει προ πολλού ωριμάσει από τις εκάστοτε προεκλογικές τακτικές. Λέω πως ο ελληνικός λαός, στην πλειοψηφία του, έχει καταλάβει τι παίζεται και δεν καταπίνει την κάθε υπόσχεση αμάσητη. Την επεξεργάζεται, τη σκέπτεται και την αναλύει από όλες τις πλευρές. Είναι ώριμος πια από πολιτική άποψη ο Έλληνας, ανεξαρτήτου τι θα επιλέξει την Κυριακή. Βρέθηκε για καιρό στους δρόμους ακηδεμόνευτος κομματικά, προσπάθησε να πείσει τους πολιτικούς – ακόμη και αυτούς που λένε πως δεν είναι ίδιοι με τους άλλους – ότι δεν αναμασά ούτε αναπαράγει πλέον τα ξεπερασμένα συνθήματα του παρελθόντος που έφεραν τη χώρα στο σημερινό σημείο. Υποψιασμένος όμως είναι και ο κόσμος απέναντι στην πολιτική των Ευρωπαίων εταίρων, απέναντι στις κατακτητικές στοχεύσεις του ΔΝΤ και της ΕΚΤ. Και αυτό δεν οφείλεται στο ότι κάποιοι τον εκγύμνασαν αντιμνημονιακά, αλλά στο ότι μαζί με τους υπόλοιπους λαούς της Ευρώπης έχει αντιληφθεί το παζάρι που εξελίσσεται αναφορικά με τις μειώσεις μισθών, τις περικοπές, τα δημοσιονομικά ελλείμματα και την ανεργία, που πριμοδοτούν με τις πολιτικές τους οι ολιγαρχικές κάστες εργοδοτών και πολιτικών. Οι δε πολυεθνικές και τράπεζες είναι αυτές που καρπώνονται μεγάλο μέρος των κερδών, αφού έχουν τη δυνατότητα να ελίσσονται και να προβαίνουν σε δήθεν διευκολύνσεις προς τον πολίτη, με απώτερο στόχο τη μεγιστοποίηση των κερδών. Οι πολίτες λοιπόν έχουν καταλάβει και εμπεδώσει το πολιτικό παιχνίδι. Περιμένουν βέβαια την Κυριακή για να εκφράσουν τη δυσαρέσκειά τους, ακόμη και αν εμπιστευθούν την τύχη τους σε ΝΔ ή ΣΥΡΙΖΑ για τη διακυβέρνηση της χώρας. Θα έλεγε κανείς πως σύρονται για άλλη μια φορά σε καταναγκαστική ψήφο από την πόλωση και τη διχαστική φρασεολογία του νέου δίπολου εξουσίας; Μπορεί. Όμως και τα υπόλοιπα κόμματα δεν τους πρόσφεραν τις λύσεις σερβιρισμένες στο πιάτο. Τουναντίον, δεν υπόσχονταν τίποτε περισσότερο πέραν των συνήθων επιμέρους καινοτομιών, περισσότερο για τον φόβο των Ιουδαίων. Οι πολίτες, λοιπόν, ξέρουν και έχουν ήδη κάνει πολλά. Η Κυριακή δεν θα είναι η πραγματική τους διέξοδος – το γνωρίζουν πολύ καλά – απλά θέλουν να κυβερνηθεί ο τόπος. Και για αυτό κανείς δεν μπορεί να τους εγκαλέσει, άλλα ούτε και να τους ψέξει για πολιτικό αμοραλισμό. Θέλει ο κόσμος ένα καλύτερο αύριο και ηθελημένα πολλές φορές υιοθετεί το επιχείρημα «ας δοκιμάσουμε και κάποιον άλλο», ασχέτως αν αυτός ο «άλλος» δεν διαφέρει σε πολλά από τον παλιό. Αυτοοργανώνονται όμως παράλληλα οι πολίτες σιγά – σιγά, αποζητούν άλλες μορφές κοινωνικής παρέμβασης από τις γειτονιές, τους δήμους, τα χωριά και τις πόλεις. Αυτό είναι το καινούργιο στοιχείο, η νέα εποχή, το νέο κάλεσμα. Και κατ΄αυτήν την έννοια, κανείς, κ. Βενιζέλο, δεν θα επιστρέψει σπίτι του διότι πολύ απλά το έχει ξεχάσει.
