Του Μ.Ε. Λαγκουβάρδου
Γένοιτο, Κύριε, το έλεός σου εφ’ ημάς
Αγαλλιάσθε, δίκαιοι, εν Κυρίω
(Ψαλμός ΛΒ’)
Το πρωί πήγα στην εκκλησία του Αγίου Θωμά. Είναι ίσως το μόνο μέρος της Λάρισας που είναι μακριά απ’ το τσιμέντο και τις πολυκατοικίες. Τα σπίτια είναι χτισμένα μέσα σε αυλές και σε κήπους. Είναι επίσης το τελευταίο μέρος από όπου μπορείς να δεις τον Όλυμπο, χωρίς να παρεμβάλλονται σπίτια ή οποιαδήποτε άλλη παρουσία του ανθρώπου.
Όταν σχόλασε η εκκλησία περίμενα και έφυγαν οι πιστοί. Έμεινα μόνος και θαύμαζα τα σπίτια με τους κήπους. Δεν ήθελα να φύγω.
Μ’ αρέσει η εκκλησία του Αγίου Θωμά όχι για αισθητικούς ή άλλους λόγους, αλλά γιατί διακρίνεται για την απλότητα, τόσον η ίδια όσο και το εκκλησίασμα. Τίποτε δεν προσπαθεί να δείξει διαφορετικό από αυτό που όντως είναι. Κανείς δεν διανοείται να βάλει τον εαυτό του πάνω απ’ τους άλλους.
Ο Άγιος Θωμάς από ό,τι ξέρω είναι η εκκλησία στην οποία εκκλησιάζονται τόσα πολλά παιδιά. Σχεδόν κάθε πιστός και κάθε πιστή έχει μαζί του κάποιο παιδί.
Πώς να μην μου είναι αγαπητή η εκκλησία με τα πολλά παιδιά. Τα πολλά παιδιά είναι υγεία. Μαζί τους κι οι ενήλικοι νιώθουν σιγουριά, γιατί μαζί με τα παιδιά ο Θεός φυλάει κι αυτούς από κάθε κακό.
Η ενότητα γέροι, ενήλικες, παιδιά δεν έχει διασπαστεί σε τόσο μεγάλο βαθμό, όπως έγινε στο κέντρο της πόλης. Χαίρεσαι να βλέπεις την οικογένεια ενωμένη! Η ενότητα στην Ελλάδα είναι δημιουργία του ωραίου. Το ωραίο, λέει ο Άγιος Διονύσιος ο Αρεοπαγίτης, δημιουργεί τις ενώσεις.
Το σπουδαιότερο που λαμβάνουμε πηγαίνοντας στην εκκλησία είναι η ευλογία, που ως άκτιστο φως εισέρχεται στην ψυχή μας και την αναπαύει. Νιώθουμε όλοι ενωμένοι σαν μια ψυχή. Δεν μπορείς να το περιγράψεις, γιατί δεν λέγεται με λόγια. Είναι αυτό που ονομάζει ο Απόστολος άρρητα ρήματα.
Αυτά τα άρρητα ρήματα δέχεται η ψυχή μας. Δεν έχουμε ανάγκη να απομνημονεύσουμε τα ιερά λόγια που ακούγονται στην εκκλησία, ούτε να εξηγήσουμε ακριβώς το νόημά τους. Σε κάποιον που είδε το φως το αληθινόν, η λογική δεν έχει να του προσφέρει τίποτε.
Είδομεν το φως το αληθινόν.
Ελάβομεν πνεύμα επουράνιον.
Εύρομεν πίστιν αληθή
αδιαίρετον Τριάδα προσκυνούντες.
Αύτη γαρ ημάς έσωσεν!
Το Ευαγγέλιο μιλούσε για την κλήση των πρώτων μαθητών. Ήταν αλιείς. Ελάτε, τους είπε ο Ιησούς, θα σας κάνω αλιείς ανθρώπων. Παράτησαν τα δίχτυα και τον πατέρα τους και Τον ακολούθησαν.
Ο Απόστολος ήταν από την επιστολή του Παύλου προς τους Ρωμαίους. Δόξα, τιμή και ειρήνη παντί τω εργαζομένω το αγαθόν, Ιουδαίω τε και Έλληνι. Ου γαρ έστι προσωποληψία παρά τω Θεώ. Αυτή η ενότητα των πιστών, ότι για χάρη του Ιησού εργάζονται το αγαθόν!
Επίσης ο Απόστολος επειδή θα μπορούσαν να αναρωτηθούν οι Ρωμαίοι, πώς θα γνωρίζουν ότι εργάζονται το αγαθόν, λέει πως θα έχουν μάρτυρα τη συνείδησή τους.
Η δική μας συνείδηση τι μαρτυρεί; Νιώθουμε τη χαρά της Αναστάσεως ή νιώθουμε πικρία για το χωρισμό μας από τον Άγιο Θεό;
Η μετάνοια είναι ο δρόμος που μας φέρνει κοντά στο Θεό. Δεν υπάρχει οδύνη μεγαλυτέρα της επιγνώσεως ότι είμαστε χείριστοι πάντων. Πάσαι αι επίγειοι εμπειρίαι είναι πρόσκαιροι, ενώ οι σχέσεις ημών μετά του Θεού εξέρχονται του χρόνου; (Σωφρόνιος Σαχάρωφ).
