Του Κων/νου Ι. Παπακωνσταντίνου
Στα χρόνια μετά την κατοχή κι όταν η χώρα μας, είχε ανάπτυξη και ευημερία, παρουσιάστηκε σαν «Μάννα εκ Θεού» ο θεσμός της «αντιπαροχής». Σε κάθε πόλη της Ελλάδας, από την Αθήνα ως τη Θεσσαλονίκη κι ως την πιο επαρχιακή πολίχνη, επικράτησε μια οικονομική ανάπτυξη βασισμένη στην αντιπαροχή. Σπίτια παλιά γεμάτα αναμνήσεις, οικοπεδάκια αλάνες και κάθε τι πρόσφορο, παραδινόταν στην αδηφάγο μπουλντόζα. Και ρίζωνε εκεί μια μικρή ή μεγάλη οικοδομή, που άλλαζε τη ζωή μας.
Με την αντιπαροχή υλοποιήθηκαν όνειρα και ελπίδες, που δεν είχαν προοπτική.
Η αντιπαροχή έκανε τους άπορους νοικοκυραίους. Δημιούργησε εισοδήματα. Πάντρεψε κορίτσια. Σπούδασε παιδιά. Δημιούργησε την τάξη των εργολάβων. Έδωσε δουλειά σε εργάτες, τεχνίτες, βιοτέχνες και εργοστάσια. Κίνησε δυναμικά την αγορά. Μπήκε για τα καλά στη ζωή μας. Ενέπνευσε τον κινηματογράφο. (Ο θυρωρός της πολυκατοικίας), το θέατρο, το τραγούδι (... το γιαπί, το πηλοφόρι, το μυστρί ...). Άλλαξε τόσο τη ζωή μας, ώστε απλώθηκε και πέρα από την οικοδομή. Επηρέασε την πολιτική, την κοινωνία.
Πρώτοι οι πολιτικοί οσφράνθηκαν τη φιλοσοφία της αντιπαροχής και την προσάρμοσαν στα άκρα ιδιοτελή τους μέτρα. Οργανώθηκαν κόμματα με βάση την αντιπαροχή. Η ψηφοθηρία και η πελατειακή σχέση, ανάμεσα κόμματος και πολίτη, τη φιλοσοφία της αντιπαροχής είχε σαν βάση. Δώσε, να σε δώσω! Κόμμα και συνδικαλισμός, ένα δίπολο της κομματικής αντιπαροχής. Ο εξαχρειωμένος εργατοπατέρας, κομματικός εγκάθετος, πουλούσε το εργατικό κίνημα, στον εκάστοτε εξουσιαστή. Κι εκείνος, ως αντιπαροχή του παρείχε μια βουλευτική έδρα.
Η ψήφος λοιπόν, ήταν το οικοδομήσιμο «οικοπεδάκι». Οι πολιτικοί της αχρειότητας και της ανικανότητας, εκμεταλλεύτηκαν το «οικοπεδάκι» σαν εργολάβοι. Και οι παρατρεχάμενοι έπαιζαν τον ρόλο του υπεργολάβου ή του μεσίτη.
Της αντιπαροχής είναι επίσης γέννημα το σύγχρονο εκπαιδευτικό μας σύστημα. Για το «οικοπεδάκι» αυτό και με ασυγχώρητο λαϊκισμό, αμοραλισμό, αλλά και επιπολαιότητα, γέμισε κάθε χωριό και πόλη, από Πανεπιστήμια και Τ.Ε.Ι. Σχολεία υπολειτουργούντα και παράγοντας αμαθείς και παράσιτα της κοινωνίας. Οργανωμένα φυτώρια της πολιτικής αντιπαροχής. Με δασκάλους κεκράκτες του κόμματος, ελλιπείς και ανίκανους να παρέξουν επιστημονικά εφόδια, αφού οι ίδιοι τα στερούνται. Κάθε «ημέτερος» έπαιρνε και λίγες ώρες διδασκαλίας, μπαλώνοντας μια χωλαίνουσα επιστημονική και τεχνική Παιδεία. Οι ιεροί ναοί παιδείας έγιναν αρένες πολιτικών αντιθέσεων, αλλά και ευτελών, διαπλοκών διδασκόντων και διδασκομένων. Αντιπαροχή εδρών και ψήφων.
Το «οικοπεδάκι» για χάρη του ένας πακτωλός χρημάτων διοχετεύθηκε σε παρασιτικούς οργανισμούς, σε πονηρές παροχές και σε δάνεια ανεκπλήρωτα. Κι όλα αυτά πληρωμένα με κόπο και αίμα του λαού.
Έτσι λοιπόν με την πολιτική φιλοσοφία της αντιπαροχής ο λαός εκμαυλίστηκε.
Κακόμαθε. Ήθελε πάντα να παίρνει. Έννοια του η παροχή και «γαία πυρί μυχθήτω».
Ο Ανδρέας πρώτος συνέλαβε το πολιτικό πνεύμα της αντιπαροχής και ως λαικιστής και αμοραλιστής, το εκμεταλλεύτηκε, προς δόξαν αυτού και εξαθλίωση του λαού. Οι ανίκανοι και μικρόνοες πολιτικάντηδες, τον ακολουθούν ως σήμερα. Για το έρμο το «οικοπεδάκι» έφθασαν να πωλήσουν όλη τη χώρα. Δόθηκε εν λευκώ η χώρα μας, σαν υποθήκη και αντιπαροχή στους εργολάβους, δηλ. στους δανειστές μας. Τους δίνουμε την εθνική μας ανεξαρτησία, το βιό μας, το αίμα μας. Και μας δίνουν την απόγνωση, τον οικονομικό στραγγαλισμό, την εξουθένωση. Αυτοί θα ρυθμίσουν ως ποιο σημείο θα μας γδύσουν. Αυτοί και αν μας επιτρέψουν στον τόπο μας να έχουμε κάτι δικό μας.
Με το πρώτο Μνημόνιο, το τόσο ατυχές, λόγω της κλασικής ανικανότητας του Γιωργάκη, μας υποβίβασαν οικονομικά και εθνικά. Με το Μεσοπρόθεσμο, θα μας καταντήσουν επαίτες. Καιρός πια ο λαός να δώσει τη λύση. Να ανθίσει και πάλι η ελπίδα. Αν πράγματι αγαπάμε τον τόπο αυτό, τη γη των προγόνων μας και δεν τον βλέπουμε σαν «οικοπεδάκι» για αντιπαροχή, καιρός πια να συναινέσουμε σε μια συλλογική προσπάθεια.
Πρώτα να διώξουμε την ευτελή σοσιαλιστική λοιμική, αλλά και όλους τους μικρόνοες πολιτικούς. Δεν είναι μόνο άχρηστοι. Είναι και επικίνδυνοι. Κι ύστερα με τη φλόγα του Ελληνισμού και της Ρωμιοσύνης, σίγουρα με θυσίες, αλλά και με ελπίδα να οικοδομήσουμε τη λαβωμένη μας Ελλάδα.
