Οι αποφάσεις των ηγετών των χωρών – μελών της Ευρωζώνης, υπό την αυστηρή καθοδήγηση (ποδηγέτηση) της καγκελαρίου Άνγκελα Μέρκελ, για τη «ρύθμιση» του ελληνικού χρέους, θυμίζει (τηρουμένων των αναλογιών) τη «Συμφωνία του Μονάχου», που υπέγραψαν το 1938 ο Χίτλερ, ο Μουσολίνι, ο Βρετανός Α. Τσάμπερλεν και ο Γάλλος Ε. Νταλαντιέ.

Η συμφωνία εκείνη θεωρήθηκε ως ένα αναγκαίο μέτρο, στο πλαίσιο της πολιτικής του κατευνασμού, έναντι της ναζιστικής Γερμανίας, προκειμένου να αποφευχθεί ο πόλεμος. Ο Β’ Παγκόσμιος Πόλεμος.

Αλλά ο πόλεμος δεν αποφεύχθηκε και η πολιτική κατευνασμού του «θηρίου» απέτυχε.

Σήμερα, βεβαίως, δεν ζούμε τις παραμονές ενός πολέμου με όπλα, αλλά βιώνουμε έναν αδυσώπητο οικονομικό πόλεμο, τον οποίο διεξάγει η Γερμανία, με όρους γεωοικονομίας και όχι γεωπολιτικής, μια Γερμανία, η οποία, 20 χρόνια μετά την επανένωσή της, αισθάνεται τόσο οικονομικά ισχυρή ώστε να μπορεί να επιβάλλει τις θέσεις της στους εταίρους, εντός και εκτός της Ευρώπης, μια Γερμανία την οποία (ούτε καν οι υπερχρεωμένες ΗΠΑ) ουδείς τολμά να μην αγνοήσει, μια Γερμανία η οποία, σε τελική ανάλυση, κυριαρχεί εκ νέου στον κόσμο.

Οι αποφάσεις των ηγετών της Ευρωζώνης (αποφάσεις που θυμίζουν τη «Συμφωνία του Μονάχου») όσο κι αν (υποτίθεται ότι) διευκολύνουν τη διαχείριση του ελληνικού χρέους, δεν λύνουν το ζήτημα του «πολέμου».

Κι αυτός ο «πόλεμος» είναι η κρίση χρέους στη ζώνη του ευρώ και όχι μόνο.

Ήδη, αυτή η κρίση χρέους απειλεί μεγάλες οικονομίες, όπως η αμερικανική, η βρετανική, η ιταλική και η ισπανική, εν μέσω, βεβαίως, των μεταξύ τους ενδοκαπιταλιστικών αντιθέσεων, αντιθέσεων που συνοψίζονται στον πόλεμο δολαρίου και ευρώ.

Οι Αμερικανοί βρίσκονται σε αδιέξοδο, καθώς μάλιστα η διαμάχη που έχει ξεσπάσει μεταξύ του Προέδρου Ομπάμα και των Ρεπουμπλικάνων στις ΗΠΑ αναδεικνύει τη μετατροπή της άλλοτε μοναδικής υπερδύναμης σε υπερχρεωμένη οικονομία.

Κι σε αυτή την υπερχρέωση οδηγήθηκαν οι ΗΠΑ από την περίοδο του Προέδρου Μπους, ο οποίος συνδύασε τις φοροαπαλλαγές για τα μεγάλα εισοδήματα και τα κέρδη των επιχειρήσεων, με αύξηση των δημοσίων δαπανών, ιδιαίτερα στον στρατιωτικό τομέα, με τη χρηματοδότηση δύο ιμπεριαλιστικών πολέμων στο Ιράκ και στο Αφγανιστάν. Υπερχρέωση η οποία μεγάλωσε, όταν το αμερικανικό δημόσιο δαπάνησε τρισεκατομμύρια δολάρια για να καλύψει τις «τρύπες» που άφησε η χρηματοπιστωτική κρίση του 2008.

Ο φόβος του Προέδρου Ομπάμα ότι αν δεν υπάρξει διαχείριση στην κρίση χρέους της Ελλάδος, τότε αυτή θα έχει επιπτώσεις πέραν του Ατλαντικού, τον οδήγησε (εκτός των άλλων) ως «ικέτη» στην καγκελάριο Μέρκελ, την οποία παρακάλεσε να φροντίσει την Ελλάδα.

Και η καγκελάριος το έπραξε.

Όχι φυσικά με το αζημίωτο.

Άπαντες οι (υποτιθέμενοι) ηγέτες της Ευρωζώνης υποτάχθηκαν στην γραμμή και τις απαιτήσεις της καγκελαρίου Μέρκελ (απαιτήσεις, πιέσεις και εκβιασμοί – γιατί υπήρξαν και εκβιασμοί – για τους οποίους αξιοποιήθηκαν και διάφοροι δορυφόροι του κραταιού Βερολίνου, όπως οι Φινλανδοί) ακόμη και ο δευτεραγωνιστής Πρόεδρος Σαρκοζί της Γαλλίας.

Και παραδόθηκαν.

Η εξέλιξη καταδεικνύει, κατ’ αρχάς, πως η μεγάλη αγορά που λέγεται Ευρώπη, η αγορά την οποία «βλέπει» ανταγωνιστικά ο αμερικανικός παράγων, συνεχίζει να μην έχει συνεκτική και υπερεθνική γραμμή, αλλά υποτάχθηκε στον εθνικισμό του Βερολίνου, το οποίο καθυπόταξε τους πάντες και τώρα πλέον «κοιτάζει», στην πίσω αυλή της (Κεντρική Ευρώπη) προς την Κίνα, τη Ρωσία και την Αφρική, ως τις υποσχόμενες αγορές για τα γερμανικά προϊόντα.

Σύμφωνα με στοιχεία της Ομοσπονδιακής Κεντρικής Τραπέζης (Βundesbank) που δημοσίευσε το «Βήμα», το 2010 το μερίδιο των γερμανικών εξαγωγών που κατευθυνόταν στην ευρωζώνη ήταν 41% από 43% το 2008, το δε αντίστοιχο μερίδιο για την Ασία αυξήθηκε από 12% σε 16%.

Η Κίνα αποτελεί τη μεγαλύτερη αγορά για τη Volkswagen και σε λίγο για τη Μercedes και την ΒΜW – άλλωστε, από τις αρχές του 2009 ως τα μέσα του 2010 οι γερμανικές εξαγωγές στην Κίνα αυξήθηκαν περίπου κατά 70%.

Στενότατες είναι οι οικονομικές σχέσεις με τη Ρωσία: από το 2006 ως το 2009 οι γερμανικές επενδύσεις στον τομέα της βιομηχανίας και των κατασκευών αυξήθηκαν κατά περίπου 132%, ενώ προ ημερών ο Πρόεδρος Ντμίτρι Μεντβιέντεφ της Ρωσίας συζήτησε για τη συνεργασία του γερμανικού ενεργειακού κολοσσού RWΕ με τη ρωσική Gazprom, για την κατασκευή σταθμών ενέργειας με φυσικό αέριο στην Ευρώπη.

Η καγκελάριος Μέρκελ δεν συναίνεσε στη διευκόλυνση της Ελλάδος τσάμπα.

Θέλει τα ελληνικά «ασημικά».

Θέλει τα «φιλέτα» του ελληνικού δημοσίου.

Θέλει να περάσουν στα χέρια των γερμανικών επιχειρήσεων ελληνικές δημόσιες επιχειρήσεις.

Κι έτσι το Βερολίνο θα καταστεί ο υπ’ αριθμόν ένα κερδισμένος από την ελληνική κρίση χρέους.

Ήδη οι σχετικές συζητήσεις Βερολίνου – Αθηνών έχουν γίνει.

Και προχωρεί ταχέως η υλοποίηση των διαμειφθέντων.

Υπάρχει μάλιστα ένα γερμανικό σχέδιο 16 σημείων ώστε το ευρωπαϊκό «σχέδιο Μάρσαλ» για την Ελλάδα να έχει τη σφραγίδα της Γερμανίας.

Το εν λόγω σχέδιο αφορά επενδυτικές ευκαιρίες, για λογαριασμό του γερμανικού κεφαλαίου, σε τομείς όπου ανέκαθεν υπήρχαν μεγάλες δυνατότητες αναπτύξεως επί ελληνικού εδάφους (τουρισμός, μεταφορές), καθώς και σε τομείς όπου η Ελλάδα παρουσιάζει αναπτυξιακό έλλειμμα σε σχέση με τις δυνατότητες και τις ανάγκες της (ενέργεια, νέες τεχνολογίες, διαχείριση απορριμμάτων και υγρών αποβλήτων).

Ειδικά για τον τομέα της ενέργειας, το γερμανικό ενδιαφέρον έχει εκφραστεί δημοσίως εδώ και πολύ καιρό διά στόματος του υπουργού Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ο οποίος ανέπτυξε προσφάτως στον Ευάγγελο Βενιζέλο και στον υπουργό Αναπτύξεως Μιχάλη Χρυσοχοΐδη τη σημασία ενός σχεδίου αξιοποιήσεως Ανανεώσιμων Πηγών Ενέργειας στην Ελλάδα για την κάλυψη μέρους των γερμανικών ενεργειακών αναγκών.

Τι σημαίνουν, σε τελική ανάλυση, όλα αυτά;

Μα το είπε στο Stern ο κ. Βόλφγκανγκ Σόιμπλε: Για να προχωρήσει η ολοκλήρωση της Ευρώπης, θα πρέπει τα κράτη - μέλη που δέχονται βοήθεια να παραχωρούν ως αντάλλαγμα μέρος της εθνικής τους κυριαρχίας στις Βρυξέλλες, λέγοντας ότι πρόκειται για επιλογή «σε κάθε περίπτωση καλύτερη από το να εκδιωχθούν υπερχρεωμένα κράτη από την Ευρωζώνη».