Δεν κομίζει κάποιος γλαύκα εις Αθήνας αν επαναλάβει πως, εκτός από την κλιμακούμενη και ανεξέλεγκτη κρίση χρέους και την πορεία των, ανά τον κόσμο, κοινωνιών προς την παρακμή, ζούμε και την παρακμή των πολιτικών ηγεσιών, όπως αυτό έχει καταστεί σαφές, όχι μόνο από την απαξίωσή τους στα μάτια των λαών, αλλά και από την έλλειψη εμπιστοσύνης που τους δείχνουν ακόμη και αυτοί που τις στηρίζουν, δηλαδή δεν τις εμπιστεύονται ούτε καν οι αγορές.
Για το τέλος των μεγάλων ηγετών, όπως τουλάχιστον τους μάθαμε (με τα θετικά και τα αρνητικά τους, αλλά και με τα πολιτικά αντανακλαστικά που επεδείκνυαν σε στιγμές μεγάλων κρίσεων) τα τελευταία τουλάχιστον 50 χρόνια, έχουμε ξαναμιλήσει από τις στήλες της «Ε».
Ηγέτες, όπως ο Μιτεράν, ο Αντενάουερ, ο Ντε Γκολ, ο Κολ, ο Κράισκι, ακόμη και η «σιδηρά Κυρία» Μάργκαρετ Θάτσερ, αλλά και οι ημέτεροι Κωνσταντίνος Καραμανλής και Ανδρέας Παπανδρέου, δεν υπάρχουν πια στην Ευρώπη (αλλά και στον κόσμο) οι δε υπάρχοντες, με την ατολμία και την έλλειψη αποφασιστικότητας, εγκλωβισμένοι (ως «άβουλοι, δειλοί και μοιραίοι, που αναμένουν κάποιο θαύμα») σε εθνικιστικούς εγωισμούς και, επί της ουσίας, ακολουθούντες πανικόβλητοι τις... αγορές, δεν πείθουν κανέναν.
Ούτε τους λαούς τους, ούτε τις αγορές, οι οποίες μάλιστα τους επικρίνουν ανοιχτά για αδυναμία να διαχειριστούν την κρίση.
Μια κρίση η οποία κατακρημνίζει λαούς και κοινωνίες, μια κρίση η οποία δείχνει απρόβλεπτη και ανεξέλεγκτη (και ως τούτου δεν είναι λίγοι εκείνοι που ισχυρίζονται πως τα πράγματα θα γίνουν ακόμη πιο εκρηκτικά ή και πολεμικά, με την κλασσική έννοια του όρου «πόλεμος», όπως, άλλωστε, συνέβη με την κρίση του 1929 – 1931, που «λύθηκε» με το Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο) ενώ οι περισσότεροι αναλυτές (βλέποντας και το παράδειγμα της κοινωνικής εκρήξεως στο Λονδίνο – εκρήξεως για την οποία ακόμη και η «Καθημερινή» παραδέχεται ότι πίσω από τις ταραχές βρίσκονται η υψηλή ανεργία και η δυσαρέσκεια) προβλέπουν πως από το φθινόπωρο στην Ελλάδα ο κόσμος θα είναι στους δρόμους.
Η κυβέρνηση Παπανδρέου δείχνει (αντικειμενικά πια) αμήχανη, αφού δεν είναι σε θέση να διαπραγματευτεί, αλλά εκτελεί και άβουλη να κάνει ο,τιδήποτε, είναι δε εμφανές πως ο πρωθυπουργός πάσχων από «το σύνδρομο της μίας εκλογής» (που, σε απλά ελληνικά, σημαίνει πως φοβάται πως δεν ξανακερδίζει εκλογές) έχει ουσιαστικά εκχωρήσει την εξουσία στον Ευάγγελο Βενιζέλο.
Ο δε φιλόδοξος αντιπρόεδρος της κυβερνήσεως και υπουργός των Οικονομικών (ο πρωθυπουργεύων, όπως τον αποκαλεί η αντιπολίτευση) εμφανίζεται μεν ως κινούμενος εν ονόματι του Έθνους και της Πατρίδας, αλλά ταυτόχρονα «παίζει» με την αυτοπροβολή του, καθώς ομιλεί και λέει «εγώ και ο πρωθυπουργός πιστεύουμε ότι...».
Βεβαίως, ο Ευάγγελος Βενιζέλος έχει απέναντί του τον αρχηγό της ΝΔ και μη έχοντας μαζί του προσωπική σχέση (όπως έχει ή είχε ο Γιώργος Παπανδρέου) παράλληλα δε διαπιστώνων ότι ο Αντώνης Σαμαράς (όπως, άλλωστε κι ο ίδιος) θέλει πάση θυσία την πρωθυπουργία, δεν διστάζει να εξαπολύει ακόμη και προσωπικές επιθέσεις.
Σύμφωνα δε με το «Βήμα», ο αντιπρόεδρος της κυβερνήσεως δεν περιμένει πολλά από τον Α. Σαμαρά και φέρεται να εκτιμά ότι δεν πρόκειται να (του) προσφέρει τη διεκδικούμενη συναίνεση.
«Ο Σαμαράς θέλει την εξουσία μόνος του», φέρεται να λέει ο κ. Βενιζέλος και να εκτιμά ότι «θα επιτίθεται, δεν θα συναινεί», γράφει το «Βήμα».
Ακόμη ο κ. Ευάγγ. Βενιζέλος φέρεται να λέει πως «είμαι εδώ για να κάνω τη δουλειά», χωρίς (όπως αναφέρει το «Βήμα») να κρύβει τις δυσκολίες και τους κινδύνους ακόμη και μιας παταγώδους αποτυχίας, καθώς «δεν εξαρτώνται όλα από εμάς, αλλά και από το πώς θα πάνε τα διεθνή πράγματα, πώς θα κινηθούν οι αγορές και πώς η Ευρώπη και ο κόσμος θα αντιμετωπίσουν πιέσεις και αμφισβητήσεις».
«Ας κάνουμε τη δουλειά, ας σώσουμε την οικονομία και ας μας το αποδώσει η Ιστορία έπειτα από δέκα χρόνια», συνηθίζει να λέει ο Ευάγγ. Βενιζέλος, όπως υποστηρίζει το «Βήμα».
Ωστόσο, ο αντιπρόεδρος της κυβερνήσεως, ως ευφυής άνθρωπος (και πολυπράγμων) αντιλαμβάνεται πως καθημερινά τα πράγματα σκουραίνουν και τον υπερβαίνουν.
Αντιλαμβάνεται πως δεν υπάρχουν ηγέτες στην Ευρώπη και στον κόσμο, που να ξέρουν τι θέλουν και πού το πάνε και ως εκ τούτου «κρατά πισινή».
Και δεν το κρύβει - ομιλεί δε, όπως κάποτε ο Βύρων Πολύδωρας, ο οποίος ως υπουργός Δημοσίας Τάξεως είχε πει ότι «αγγαρεία εκτελώ, ποινήν εκτίω».
Αντιλαμβάνεται ότι τα πράγματα δεν είναι όπως τα περίμενε και ότι δεν εξαρτώνται ούτε καν από την επικοινωνιακή του δεινότητα.
Γνωρίζει πως αν πετύχει (πράγμα, δυστυχώς, πολύ δύσκολο) θα μπορέσει να καρπωθεί την επιτυχία, αλλά αν αποτύχει, αυτήν την αποτυχία θα τη χρεωθεί αποκλειστικά ο ίδιος, καθώς ο Γιώργος Α. Παπανδρέου εμφανίζει όχι μόνο κόπωση, αλλά κυρίως έχει αρχίσει να «την κάνει με ελαφρά πηδηματάκια»!!!
Δεν είναι δε τυχαίο πως σε πρόσφατη συζήτηση στη Βουλή, ο κ. Βενιζέλος είχε τονίσει – αφήνοντας εμβρόντητους τους πάντες:
«... βρίσκομαι στη θέση αυτή, χωρίς να το έχω επιδιώξει και χωρίς να το έχω θελήσει. Δεν θεωρώ ότι διαχειρίζομαι εξουσία. Διαχειρίζομαι ευθύνη. Δεν νιώθω ότι έχω καμιά εξουσία. Ούτε με συγκίνησε ποτέ η εξουσία».
Τι σημαίνει αυτό;
Πως ο κ. Ευάγγ. Βενιζέλος αντιλαμβάνεται πως και αυτός, όπως και οι λοιποί ηγέτες ανά τον κόσμο, είναι αναλώσιμος.
Και προσπαθεί «να κάνει τη δουλειά», αλλά ξέρει, εκ των προτέρων, ότι το έργο είναι δύσκολο και ότι το πιθανότερο είναι να αποτύχει.
