* Του Φίλιππου Ζάχαρη (phil.zaharis@gmail.com|)
Αγωνιώδεις ήταν οι προσπάθειες του πρωθυπουργού από το βήμα της ΔΕΘ να πείσει τους πολίτες ότι τα πράγματα έχουν μπει σε καλό δρόμο. Με υποσχέσεις, αναλύσεις επί αναλύσεων αλλά και λεκτικές επιθέσεις σε όσους έχουν βαλθεί να απομονώσουν την Ελλάδα από την ευρωζώνη, ο κ. Παπανδρέου έκανε μια ύστατη προσπάθεια να προσεγγίσει τους πολίτες, που αποσβολωμένοι ψάχνουν τρόπους να αντιμετωπίσουν την κατάντια τους. Ήταν στα σίγουρα μια ύστατη προσπάθεια του πρωθυπουργού να απευθυνθεί στην πολλαπλά λαβωμένη ελληνική κοινωνία, χρησιμοποιώντας λεκτικές τονωτικές ενέσεις που θα μπορούσαν να γεννήσουν ελπίδα στον κάθε απελπισμένο. Γιατί απελπισμένη είναι η πλειοψηφία των Ελλήνων πολιτών από τις αλλεπάλληλες επιθέσεις στο πορτοφόλι τους και την απουσία προοπτικών για το εγγύς αλλά και το απώτερο μέλλον. Ο πρωθυπουργός ξεκαθάρισε από το βήμα της ΔΕΘ ότι τα βήματα που γίνονται είναι προσεκτικά και πως πρώτιστος στόχος είναι να βγει η χώρα από τη σοβαρή αυτή οικονομική κρίση: «Πρώτη προτεραιότητά μας, η σίγουρη πορεία. Να σώσουμε τη χώρα από τη χρεοκοπία. Το μέγεθος του προβλήματος, τεράστιο. Μετά το 2004, το χρέος της χώρας εκτοξεύτηκε σε πρωτοφανή ύψη. Έφτασε να ξεπερνά κατά πολύ το εισόδημα που μπορεί να παράγει η χώρα σε μια χρονιά. Με αποτέλεσμα, να δανειζόμαστε όλο και μεγαλύτερα ποσά, κυρίως από το εξωτερικό. Να μεγαλώνει η εξάρτησή μας. Να υποθηκεύεται το μέλλον των επόμενων γενεών». Ναι, αγαπητοί φίλοι δεν είναι ψέματα όλα αυτά, είναι αληθινά. Κανείς δεν θα μπορούσε να κατηγορήσει τον πρωθυπουργό για αοριστολογίες αν έμενε σε αυτό και δεν έταζε «χρήμα» που ποτέ του δεν επρόκειτο να βρει. Αν είχε προειδοποιήσει πολύ απλά την ελληνική κοινωνία πριν αναλάβει την εξουσία το 2009, ότι το μέλλον των γενεών έχει ήδη υποθηκευθεί από δανειακής πλευράς. Τουναντίον όμως, τότε διακήρυττε ότι υπάρχουν τρόποι επίλυσης των προβλημάτων και εξόδου από την κρίση, πως με λίγα λόγια «θα βρεθούν τα λεφτά». Λεφτά όμως, όπως αποδείχτηκε, δεν υπήρχαν, και η περιβόητη αυτή υπόσχεση έγινε σλόγκαν στα στόματα των πολιτικών του αντιπάλων. Όμως ο πρωθυπουργός συνεχίζει να πιστεύει στα θαύματα: «Πέρυσι την άνοιξη, εξασφαλίσαμε το δάνειο των 110 δισ. ευρώ. Προσπαθώντας όλοι μαζί, με τις θυσίες όλων. Χωρίς αυτό, δεν θα ήμασταν σήμερα εδώ να λέμε όσα λέμε. Φέτος τον Μάρτιο, πετύχαμε την επιμήκυνση αποπληρωμής αυτών των 110 δισ. ευρώ και τη μείωση του επιτοκίου και, στη συνέχεια, τον Ιούλιο, πετύχαμε τις καθοριστικές αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου. Αποφάσεις ιστορικές, καταρχήν για την Ελλάδα, αλλά και για την ίδια την Ευρώπη, που έκανε ένα αποφασιστικό βήμα για την ενίσχυση της συνεργασίας της, για να θεσπίσει νέα εργαλεία για την αντιμετώπιση της κρίσης χρέους ευρύτερα στην Ευρώπη». Και πάλι όμως ο κ. Παπανδρέου δεν μας απαντά για το πόσα χρόνια θα χρειαστούν προκειμένου να αποσβεστεί το χρέος, παρά ξαφνικά αποκαλύπτει ότι τα λεφτά που υπήρχαν, ήταν μόνο από νέα δάνεια! Και αν είναι έτσι, τότε γιατί αυτό δεν είχε ειπωθεί από την αρχή να τελειώνουμε; Εύκολα μπορεί κανείς με το φτωχό του μυαλό να συμπεράνει ότι η πορεία της χώρας ήταν προσχεδιασμένη. Στην πορεία αυτή βέβαια κανείς δεν μπορεί να ξεχάσει και τις τεράστιες ευθύνες της ΝΔ και ιδιαίτερα της κυβέρνησης Καραμανλή, που από το 2004 και μετά οδήγησε τη χώρα σε οικονομικό αδιέξοδο. Ευθύνες όμως έχουν και οι προηγούμενες κυβερνήσεις που επέλεγαν την εύκολη οδό του δανεισμού και της λιτότητας, με αποκορύφωμα τη σημερινή κατάσταση όπου τίποτε πια δεν κινείται. Οι ευθύνες όμως αυτές ανήκουν στην καταγραφή της νεότερης πολιτικής και οικονομικής ιστορίας της Ελλάδας. Ο κ. Παπανδρέου όμως είναι αυτός που έχει τώρα το τιμόνι της χώρας και ασκεί πολιτική, με πράξεις και μεθόδους που δοκιμάζονται καθημερινά. Αυτό το σήμερα είναι που αδυνατεί να αντιμετωπίσει ο Έλληνας πολίτης. Η λιτότητα και οι περικοπές έχουν πάρει τη μορφή χιονοστιβάδας. Κανείς πλέον δεν πιστεύει κανέναν και η απομυθοποίηση της πολιτικής βρίσκεται σε πρώτο πλάνο. Μέσα σε όλα αυτά βέβαια κανείς δεν μπορεί παρά να εντοπίσει και τους κερδοσκόπους των αγορών, που σπεύδουν να κάνουν την «μπάζα» τους, με πρώτο και καλύτερο το τραπεζικό σύστημα που σε ώρες σοβαρής οικονομικής κρίσης αιμοδοτείται πλουσιοπάροχα από το κράτος. Ο πρωθυπουργός όμως θέλει να δείξει ότι δεν θα αφήσει την κατάσταση να ξεφύγει από κάθε έλεγχο: «Αυτοί που στοιχημάτιζαν και στοιχηματίζουν σε μία Ελλάδα μακριά από το ευρώ, πρέπει να βρουν απέναντί τους την Ελλάδα ολόκληρη. Ώστε αυτοί που ελπίζουν, φεύγοντας η χώρα μας από το ευρώ, να αγοράσουν έναντι πινακίου φακής την Ελλάδα, τις επιχειρήσεις, τη γη και την εργατική της δύναμη, να βρουν μπροστά τους κάθε Έλληνα και κάθε Ελληνίδα. Δεν πρέπει να επιτρέψουμε τα σχέδια αυτά να γίνουν πραγματικότητα. Και δεν θα το επιτρέψουμε». Οι εκκλήσεις αυτές από τη ΔΕΘ μεταφέρουν μήνυμα αλληλεγγύης και κοινής προσπάθειας απέναντι σε κάποιον «εχθρό». Ποιος όμως είναι αυτός ο περιβόητος «εχθρός» κ. πρωθυπουργέ; Ποιοι κρύβονται πίσω από την κερδοσκοπία σε βάρος της Ελλάδας; Γιατί δεν κατονομάζονται όλοι αυτοί που ποντάρουν σε μια οικονομική καταστροφή της χώρας; Και τελικά αν έχουμε να αντιπαλέψουμε ένα ολόκληρο υπόγειο διεθνές διεφθαρμένο οικονομικό καρτέλ, αυτό και όνομα έχει και συμμετόχους. Αν εκείνοι που προκαλούν τις κρίσεις και τα κραχ πρέπει να αναζητηθούν στον τραπεζικό χώρο ή στους ίδιους τους συνομιλητές του πρωθυπουργού, τους ίδιους τους εταίρους. Γιατί ο κ. Παπανδρέου δεν τους κατονομάζει, παρά αναφέρεται γενικώς και αορίστως στην κερδοσκοπία; Για να αλλάξουν τα δεδομένα πρέπει να αλλάξουν και οι πολιτικές. Για να αλλάξουν οι πολιτικές πρέπει να αλλάξει η νοοτροπία. Και για να αλλάξει η νοοτροπία πρέπει να ανακτηθεί η εμπιστοσύνη μεταξύ πολίτη και πολιτικού. Έχω την εντύπωση όμως ότι ο κόμπος έχει φτάσει στο χτένι. Φοβάμαι ότι το κακό έχει ήδη συντελεστεί. Και πολλοί «καλοθελητές» αγοράζουν ήδη έναντι πινακίου φακής την Ελλάδα, επιχειρήσεις, γη και εργατική δύναμη. Το βλέπουν αυτό οι πολίτες και ανησυχούν σοβαρά για το μέλλον. Και έχουν στοχοποιήσει, μεταξύ άλλων, και τους πολιτικούς. Η πορεία αναμένεται ιδιαίτερα δύσκολη. Και η μόνη λύση είναι να λέγονται τα πράγματα με το όνομά τους. Ποιος επιδιώκει και τι, με όνομα και αποδείξεις. Ίσως τότε γίνει μια νέα αρχή. Μέχρι τότε, δεν βοηθούν σε τίποτε οι όποιες υποσχέσεις για μια άλλη Ελλάδα, που φαντάζουν στα μάτια των πολιτών απλά κακόγουστη φάρσα. Γιατί καλές οι υποσχέσεις, καλός όμως και ο ρεαλισμός και η προσγείωση στην οδυνηρή πραγματικότητα της χώρας.
