* Του Γιάννη Μήτσιου, Φυσικού – Νομικού
Έχουν περάσει περισσότερα από είκοσι χρόνια από τότε που οι καταλήψεις των σχολείων άρχισαν να γίνονται μόδα. Είχε προηγηθεί μια μακρά περίοδος άκρατου λαϊκισμού, λεονταρισμών και τζάμπα μαγκιάς. Ήταν τότε που φωνάζαμε «έξω οι βάσεις του θανάτου», ενώ νωρίτερα είχαμε υπογράψει τη συμφωνία παραμονής των αμερικανικών βάσεων. Όταν βγαίναμε από το ΝΑΤΟ με κραυγές του τύπου «έξω για πάντα από το ΝΑΤΟ» και ύστερα παρακαλούσαμε να μας ξαναδεχτούν. Τότε που η πολιτική μας ηγεσία υπόσχονταν τα πάντα: Ελάχιστη προσπάθεια και μέγιστη αμοιβή, λιγότερο ή καθόλου διάβασμα και μεγάλη βαθμολογία (το λεγόμενο δημοκρατικό πέντε), ανωτατοποίηση χωρίς εντατικοποίηση, κατάργηση του «αίσχους των εξετάσεων» και άλλα παρόμοια.
Στις εκλογές των Μαθητικών Συμβουλίων εάν κανένας ευφυής, ταλαντούχος και μελετηρός μαθητής τολμούσε να θέσει υποψηφιότητα, θα αργούσε πολύ να ανακαλύψει την ψήφο του. Ήταν παράδειγμα προς αποφυγή. Ήταν το μαμόθρεφτο, το φυτό, ο σπασίκλας. Οι εκλεκτοί των μαθητών ήταν φυσικό να πρωτοστατούν, να είναι οι μπροστάρηδες των καταλήψεων. Έτσι, σιγά – σιγά γεννήθηκε το αυγό του φιδιού. Οι πρωταγωνιστές των καταλήψεων των σχολείων έγιναν αργότερα οι φοιτητοπατέρες που οργάνωναν και διαφέντευαν τις καταλήψεις των Πανεπιστημιακών Σχολών. Οι ίδιοι έγιναν και τα στελέψη των κομματικών νεολαιών, απέκτησαν δύναμη, έγιναν παράγοντες, έπαιζαν σημαντικό ρόλο στις εκλογές των Πρυτανικών και άλλων αρχών του Πανεπιστημίου κ.λπ.
Έτσι επωαζόταν το αυγό του φιδιού. Έτσι εδραιώθηκε η κομματοκρατία. Έτσι καλλιεργήθηκε η νοοτροπία των πελατειακών σχέσεων και των κομματικών διασυνδέσεων. Έτσι εμπεδώθηκε η πεποίθηση ότι το μεγαλύτερο προσωπικό κεφάλαιο των Ελλήνων δεν είναι ούτε η ευφυία, ούτε η κριτική σκέψη ούτε η μόρφωση, μήτε η εργατικότητα, η αξιοπρέπεια, το φιλότιμο, η ηθική ακεραιότητα, όταν όλα αυτά δεν αποτελούν και μειονεκτήματα. Είναι, αντίθετα, οι «άκρες», τα «βύσματα», οι κομματικές προσβάσεις, οι ισχυροί δεσμοί με κόμματα και κομματικά στελέχη.
Αυτούς θα διαδεχθούν αργότερα εισπράττοντας την αντιπαροχή για την πολυετή και πολύτιμη προσφορά τους. Θα γίνουν συνδικαλιστικά στελέχη, θα προαχθούν στην κομματική ιεραρχία, θα ανεβούν τα σκαλιά της κοινωνικής κλίμακας και σήμερα θα ηγηθούν και θα πρωτοστατήσουν στις καταλήψεις των Υπουργείων, των Οργανισμών, των ΔΕΚΟ. Θα εκκολαφθεί το αυγό του φιδιού. Και δεν ήταν ένα, ήταν πολλά τα φίδια.
Όλα, όμως, αυτά έχουν το τίμημά τους. Και στη συγκεκριμένη περίπτωση το τίμημα αυτό είναι πολύ βαρύ. Είναι η χρεοκοπία. Ηθική, οικονομική, κοινωνική. Και ενώ βουλιάζουμε στο βούρκο της χρεοκοπίας ολοένα και βαθύτερα κάποιοι προσπαθούν να επιπλεύσουν πατώντας στις πλάτες των αθώων και ανευθύνων. Είναι αρκετοί πολιτικοί, συνδικαλιστές, προνομιούχοι, βουλευτές και βολευόμενοι, ακόμη και πρυτάνεις και μητροπολίτες.
Σ’ αυτό το σημείο αθώος και ανεύθυνος πολίτης που τον ζώνουν τα φίδια της διαφθοράς, της κλεπτοκρατίας και της χρεοκοπίας, σαν τον Λαοκόοντα της μυθολογίας, καλείται τουλάχιστον να αναλογισθεί: Μήπως και αυτός, χωρίς να έχει συμπράξει στο όργιο της παραοικονομίας, της φοροδιαφυγής, της αυθαιρεσίας, των διορισμών απ’ τα παράθυρα της ρουσφετολογίας, των προνομίων των συντεχνιών κ.λπ., έδειξε αδιαφορία, αβελτηρία και ανοχή και έγινε ο ίδιος εφαλτήριο για την άνοδο όλων αυτών που σήμερα καταγγέλλει;
Καλείται, λοιπόν, να κάνει την αυτοκριτική του και να αποκτήσει αυτογνωσία. Δεν δικαιούται να πετάει συνεχώς την μπάλα στην κερκίδα.
