...Και γιατί, ας πούμε, να πάρουμε την εκδοχή Γερουλάνου ότι η ΔΕΜΑ έκοψε τους Μεσογειακούς από Βόλο και Λάρισα, λόγω μεσογειακών χωριών, και να μην πάρουμε, την άλλη εκδοχή, από την ανάποδη. Ότι η κυβέρνηση έκοψε επίτηδες τα μεσογειακά χωριά «ποντάροντας» ότι έτσι θα δοθεί η κατάλληλη «αφορμή» στη ΔΕΜΑ να κόψει τους Μεσογειακούς Αγώνες; Και μετά να κάθεται να νίπτει τας χείρας της, όπως χθες ο κ. Γερουλάνος (που προ 15 ημερών διαβεβαίωνε ότι θα γίνουν οι Μεσογειακοί στην Ελλάδα) και να ισχυρίζεται: «δεν φταίμε εμείς, η ΔΕΜΑ φταίει».
Γιατί εμένα αυτή η εκδοχή μου φαίνεται πολύ πιο κοντά στην πραγματικότητα, που όλοι ζήσαμε τον τελευταίο ενάμιση χρόνο. Άρχισε πρώτα λίγο ψαλίδισμα από δω, λίγο ψαλίδισμα από κει, άρχισαν τα μισόλογα, άρχισαν οι... «σφίξεις» και κάτι περίεργα και μετά ήρθε και το θέμα των χωριών. Στο τέλος οι αθλητές θα κατέληγαν να καταλύουν σε τσαντήρια απλωμένα στην Κεντρική και τις γύρω πλατείες της Λάρισας, κατά την - «κυβερνητική λογική», η οποία, μα τι λέτε; Και βεβαίως ήθελε να γίνουν οι Μεσογειακοί στην Ελλάδα!
Διότι εδώ το θέμα δεν είναι ότι αφαίρεσαν τους Μεσογειακούς από το Βόλο και τη Λάρισα. Αυτό, καλά, το είχαμε καταλάβει προ πολλού ότι προς τα εκεί εξωθείται το πράγμα εμμέσως πλην σαφώς. Το θέμα είναι το «δούλεμα» που φάγαμε από την κυβέρνηση μέχρι και χθες, που τελικά οριστικοποιήθηκε η απόφαση της ΔΕΜΑ ότι η Ελλάδα δεν μπορεί να σηκώσει τη διοργάνωση και να πάει αλλού. Για να μην πούμε δηλαδή ότι αυτοί που θα την αναλάβουν τελικά τη διοργάνωση ήταν ήδη «σαν έτοιμοι από καιρό». Διότι βεβαίως, βλέποντας οι της ΔΕΜΑ το ελληνικό μπάχαλο, αλλά και την απροθυμία της ελληνικής κυβέρνησης, η οποία διαρκώς δημιουργούσε προβλήματα και έβρισκε προσκόμματα, άρχισαν να λαμβάνουν τα μέτρα τους και έδωσαν παρασκηνιακά το «πράσινο φως» ν’ αρχίσει αλλού το... πανηγύρι. Και δεν μπορεί και να τους αδικήσει και κανείς!
Η κυβέρνηση δεν ήθελε τους Αγώνες από την αρχή. Και θα ’ταν πιο ίσο και παλικαρίσιο να το είχε πει, παρά να το αφήνει να εννοηθεί με ποικίλες κινήσεις απροθυμίας. Θα είχαμε γλιτώσει και το δούλεμα τόσων μηνών και την παρατεταμένη έκθεση της χώρας - και γι’ αυτό το ζήτημα - προς τα έξω. Αντ’ αυτού, ακολούθησε μια παρελκυστική τακτική, η οποία κατέληξε σε «άρνηση» της ΔΕΜΑ για να μπορεί εν συνεχεία να ισχυριστεί ότι δεν ήταν η ίδια που «έδιωξε» τους Αγώνες από την Ελλάδα. Ήταν η ΔΕΜΑ που τους πήρε! Συνεχίζοντας μέχρι τελευταία ώρα την τακτική υποβάθμισης της νοημοσύνης όχι μόνο των ενεχόμενων στο θέμα, αλλά και ημών των πολιτών που παρακολουθήσαμε τις εξελίξεις. Και για να επισφραγιστεί η τακτική άρνησης που ακολουθήθηκε όλον αυτόν τον καιρό, ενώ το υπουργείο Οικονομικών είχε διαβεβαιώσει την ΟΕΜΑ για την υποβολή εναλλακτικής πρότασης σχετικά με τη φιλοξενία των αθλητών, τελικά... Τελικά δεν έστειλε ποτέ στη ΔΕΜΑ τη διαβεβαίωση ότι θα αναλάβει η κυβέρνηση την ευθύνη της φιλοξενίας των αθλητών και έτσι έβαλε και την «ταφόπλακα» στην υπόθεση «Ελληνικοί Μεσογειακοί Αγώνες». Όλα τα υπόλοιπα είναι φούμαρα και συνέχεια του «δουλέματος» των τελευταίων μηνών.
Δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η Ελλάδα διανύει χαλεπούς καιρούς. Επίσης, όμως, δεν υπάρχει αμφιβολία ότι πρέπει να επιλέγει κανείς τις προτεραιότητές του περισσότερο από ποτέ όταν τα οικονομικά είναι περιορισμένα. Και οι Μεσογειακοί Αγώνες του 2013, που με τόση χαρά και τόσο αγώνα «κέρδισαν» ο Βόλος και η Λάρισα, θα ήταν ένα παγκόσμιο αθλητικό γεγονός, που και υποδομές θα δημιουργούσε και κόσμο θα έφερνε και θα διαφήμιζε την Ελλάδα και βεβαίως θα είχε θετικότατα τον αντίκτυπο για τη Θεσσαλία. Άρα, μπορούσαν κάλλιστα να είναι ένα επιλέξιμο έργο και γεγονός, ακόμα και εν μέσω οικονομικής στενότητας, γιατί πολλές φορές είναι καλό να βλέπει κανείς πέρα από τη μύτη του. Και όχι μόνο σε περιπτώσεις που τον συμφέρει.
Αν παρ’ όλα αυτά η κυβέρνηση δεν είχε την πολιτική βούληση και δεν ήταν επιλογή της να γίνουν στην Ελλάδα οι Μεσογειακοί του 2013 (όπως και δεν ήταν), το τιμιότερο που είχε να κάνει ήταν να το δηλώσει ευθέως και ευθαρσώς επικαλούμενη τα προβλήματα της χώρας λόγω οικονομικής κρίσης.
Μπορεί να μην το καταλάβαιναν όλοι. Μπορεί να μην συμφωνούσαν όλοι, αλλά... Αλλά παρ’ όλα αυτά θα αναγνώριζαν την ευθύτητα της τοποθέτησης, της άποψης και της απόφασης. Και οπωσδήποτε δεν θα είχαν τη βαθιά αίσθηση ότι «μας δούλεψαν αγρίως».
