Ωραία το είπε ο υπουργός Εθνικής Αμυνας, ο Ευάγγελος. Δεν τη θυμάμαι την ακριβή διατύπωση, αλλά, πάνω - κάτω, αναφερόμενος στο θέμα της Οικονομίας, και της «μάχης» που δίνει η κυβέρνηση, και προφανώς επηρεασμένος και από το περιεχόμενο του χαρτοφυλακίου του είπε ότι, η μάχη για την οικονομία δεν είναι μόνο της κυβέρνησης. Είναι «μία εθνική υπόθεση» και θα πρέπει έτσι τέλος πάντων, να αντιμετωπίζεται από όλους. Δεν είναι είπε, μόνη η κυβέρνηση, μέσα σε μια αρένα και αγωνίζεται με τα τέρατα!
Οπότε τώρα, αν θέλουμε αυτό να το οπτικοποιήσουμε για να το καταλάβουμε και καλύτερα, μπορούμε να φανταστούμε τον Βενιζέλο (επειδή αυτός έκανε την παρομοίωση, αλλιώς μπορούμε άνετα να φανταστούμε και τον Γιώργο Παπανδρέου) ως άλλον Ράσελ Κρόου, στο θρυλικό «Μονομάχο» μέσα στην αρένα. Και ένα γύρω οι οχτροί, τερατόμορφοι τα του επιτίθενται για να τον ξεκάνουν. Η, άμα δεν το θέλουμε κι έτσι ακριβώς, και επειδή είμαστε και χριστιανοί και οι χριστιανοί έχουν υποφέρει από «αρένες», να φέρουμε στο νου, εκείνους τους χριστιανούς των πρώτων χρόνων που τους στοίβαζαν μέσα στην αρένα και αφήνανε πεινασμένα λιοντάρια (που τα ΄χανε τρεις μέρες μ΄ ένα γιαουρτάκι), ανυπεράσπιστους και ανήμπορους να τους κατασπαράξουν.
Και, τώρα που το σκέφτομαι μάλλον καλύτερα μας ταιριάζει όλων αλλά και της κυβέρνησης, γιατί εκεί πήγαινε η Βενιζελική παρομοίωση, αυτή η τελευταία εκδοχή αρένας, των πρώτων χριστιανικών χρόνων. Διότι έτσι ακριβώς, ανυπεράσπιστοι και ανίδεοι ως ένα βαθμό εισήλθαν οι κυβερνώντες στην «αρένα» των διεθνών αγορών και της τρόικας στον αγώνα τους να σώσουν την ελληνική οικονομία. Η διαφορά των κυβερνώντων με τους χριστιανούς του τότε, είναι ότι τους λείπε η «πίστη» ότι μπορούν να τα καταφέρουν. Τους ενδιαφέρει περισσότερο, να κάνουν τους άλλους γύρω τους, και ειδικότερα τους πολίτες αυτής της χώρας να τους πιστέψουν. Αλλά πώς μπορεί κανείς να πείσει για κάτι, όταν ο ίδιος δεν το πιστεύει;
Επίσης για να συνεχίσουμε τον Βενιζελικό συλογισμό, πάλι με «σκηνικό» της αρένας επί Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, οι μονομάχοι οι οποίοι χτυπιούνταν και πέθαιναν στις αρένες, προς τέρψιν του φιλοθεάμονος κοινού («άρτος και θεάματα»), πριν αρχίσουν τον αγώνα στεκόταν μπροστά στο κεντρικό θεωρείο και αναφωνούσαν: «Χαίρε Καίσαρ, οι μελοθάνατοι σε χαιρετούν». Τολμώ να πω, ότι ο συγκεκριμένος «χαιρετισμός» μας ταιριάζει και ταιριάζει και στην κυβέρνηση περισσότερο από κάθε άλλον. Γιατί αν φανταστούμε ως αρένα τις «αγορές» και ως «Καίσαρα» την «τρόικα», τότε η… χαιρετούρα είναι εντελώς αρμόζουσα. Καθότι, η εξέλιξη των πραγμάτων, ατυχώς δείχνει, πως «πήραμε την κάτω βόλτα όμορφή μου Παναγιώτα». Και, ότι και να κάνουμε, όσα μέτρα και να παίρνουν, έρχεται ένας οίκος αξιολόγησης μας δίνει μια ξεγυρισμένη κατραπακιά, και μας στέλνει πάλι από κει που ΄ρθαμε. Ορθώς ορθότατα φωνάζει ο Γ. Παπανδρέου και σε αυτό συναινεί και η αξιωματική αντιπολίτευση ότι κάποιος θα πρέπει επιτέλους να τους ελέγξει όλους αυτούς και επιπλέον ότι θα πρέπει η ίδια η Ε.Ε. να δικό της μηχανισμό αξιολόγησης για να πάψουν τα κράτη - μέλη να είναι έρμαια των διαφόρων οίκων και των σκοπιμοτήτων που ενδεχομένως εξυπηρετούν αλλά…
… Αλλά προς το παρόν, έτσι έχουν τα πράγματα. Αυτή είναι η «αρένα» στην οποία παίζουμε. Και είναι προφανές ότι χάνουμε. Εχουμε μπει στην τροχιά ενός φαύλου κύκλου από τον οποίο δεν γνωρίζουμε «αν» και «πώς» θα βγούμε.
Αρα μια χαρά «μελλοθάνατοι» είμαστε όσο «μελό» και αν ακούγεται.
