Εκείνος ο Δ. Δρούτσας, ως υπουργός επί των Εξωτερικών, δεν θα λέγαμε ότι έχει «λάμψει» και διά της παρουσίας του. Η οποία μάλλον «αδιάφορη» περνά για τη γενικότερη κοινή γνώμη. Θέλετε η γενικότερη συγκυρία, που δεν ασχολούμαστε και τόσο με τα εξωτερικά ζητήματα, θέλετε που έχουμε (παραέχουμε) βάλει την ουρά κάτω από τα σκέλια με όσα μας συμβαίνουν; Άλλωστε, το είχε πει και ο πρωθυπουργός. Όταν είσαι σε μια τέτοια κατάσταση, χάνεις και μέρος της εθνικής σου κυριαρχίας! Εδώ, στα καλά μας όταν είμαστε και δεν τολμούσαμε να διεκδικήσουμε τα αυτονόητα. Όχι τώρα που έχουμε πέσει κάτω κι έχουμε γίνει ποδόμακτρο του κάθε Ευρωπαίου και όχι μόνο. Οπότε...
...Οπότε, ακούμε κατά καιρούς κάτι... λεονταρισμούς περί του αδιαπραγμάτευτου της εθνικής μας οντότητας και αυτό είναι όλο. Προ ημερών, που εμφανίστηκε, ας πούμε, πρωτοσέλιδο δημοσίευμα ολλανδικής εφημερίδας με τον τίτλο «Η Τουρκία κυνηγά ελληνικές εκποιήσεις», το οποίο συνοδευόταν από φωτογραφία - μοντάζ μιας εκκλησίας στη Σαντορίνη, στον τρούλο της οποίας κυμάτιζε η τουρκική σημαία με την ημισέληνο, ο κ. Δρούτσας... δεν παρεξηγήθηκε. Και ως εκ τούτου δεν αντέδρασε κιόλας. Άλλωστε, όταν «πωλείται όπως είναι επιπλωμένη η Ελλάδα», τι σημασία έχει ποιος θα την αγοράσει; Άμα τη θέλουν οι Τούρκοι, οι Τούρκοι που στο κάτω - κάτω έχουν... περάσει και καμιά τετρακοσαριά χρόνια από δω και είναι οι άνθρωποι εξοικειωμένοι με το κλίμα.
Έτσι, λοιπόν, «απαρατήρητος» περνά ο Δ. Δρούτσας και προς το λαό, αλλά και προς το κόμμα του υποψιάζομαι. Ώσπου προχθές του ήρθε μια φαεινή ιδέα! Όχι σε σχέση με την εξωτερική πολιτική, αλλά σε σχέση με την εσωτερική. Βγήκε και είπε, αν είναι δυνατόν (!), ότι οι βουλευτές είναι «καθεστώς» και ότι μετά από δύο θητείες θα πρέπει να «κάνουν διάλειμμα» και ότι θα πρέπει να υπάρχει «ασυμβίβαστο» μεταξύ βουλευτή και υπουργού.
Τι ήταν να το πει αυτό! Έπεσαν όλοι να τον φάνε! Και αίφνης όλοι τον πρόσεξαν. Και βγήκε και ο κοινοβουλευτικός εκπρόσωπος Πρωτόπαπας και εμφανώς απαξιωτικά είπε ότι «ο κ. Δρούτσας είναι υπουργός Εξωτερικών, δεν είναι εκλεγμένος βουλευτής, δεν έχει την επαφή εκείνη με την κοινωνία για να δει τι γίνεται αυτή τη στιγμή». Που, ας πούμε, αυτή τη στιγμή γίνεται ότι όλη η κοινωνία έναν καημό έχει, μπορούμε να τον διαβεβαιώσουμε: να μην κόψουν τις θητείες τους οι βουλευτές και τους χάσουμε από... πελάτες! Και, επίσης, να μη λάχει και προκύψει κάνα ασυμβίβαστο των βουλευτών με το υπουργιλίκι και χάσουμε τα κελεπούρια!
Βέβαια, αν ο κ. Δρούτσας ήταν εκλεγμένος βουλευτής και όχι εξωκοινοβουλευτικός, τι στοίχημα πάτε ότι σε καμία περίπτωση δεν θα μιλούσε ούτε για «καθεστώτα» ούτε για όλα τα υπόλοιπα. Γιατί απλούστατα θα αποτελούσε «μέρος του όλου». Τώρα, όμως, ως εξωκοινοβουλευτικός είναι «παρατηρητής» και ως εκ τούτου επί του συγκεκριμένου έχει μια καθαρή και αντικειμενική ματιά και άποψη, την οποία, ατυχώς για τον ίδιο, διατύπωσε. Και, βεβαίως, είδαμε τα αποτελέσματα. Για πότε ξέχασαν οι βουλευτές τις διαφορές τους και στράφηκαν όλοι μαζί εναντίον του δεν λέγεται! Αντέδρασαν, δηλαδή, ακριβώς όπως θα αντιδρούσε και ένα «καθεστώς» το οποίο αισθάνεται ότι απειλείται το ίδιο και οι... κατακτήσεις του. Στην πραγματικότητα, βέβαια, ο... εξωκοινοβουλευτικός, σε πολλά από αυτά που είπε, δίκιο έχει, ανεξάρτητα από το αν υποχρεώθηκε σε αναδίπλωση μετά τη γενική... κατακραυγή. Αλλά για πείτε μου πραγματικά: αν έμπαινε «πλαφόν» δύο θητειών στους βουλευτές, για να μπορεί να ανανεώνεται και αυτό το έρμο το πολιτικό σκηνικό, ή αν οι βουλευτές (που έχουν πελατειακές σχέσεις με τους ψηφοφόρους) δεν γίνονταν υπουργοί, ποιος θα στενοχωριόταν ή ποιος θα έχανε; Πάντως, όχι οι πολίτες ή η Πολιτεία.
