Ας μιλήσουμε για... δημοψήφισμα. Διότι ανάμεσα στις λοιπές απέλπιδες προσπάθειες που καταβάλλει ο Γιώργος Παπανδρέου τις τελευταίες μέρες να περάσει το «καμουφλαρισμένο», με την ονομασία «μεσοπρόθεσμο», το «Μνημόνιο 2», άφησε ανοιχτό και το ενδεχόμενο δημοψηφίσματος. Όχι τώρα, βεβαίως - βεβαίως, όπως έσπευσε άμεσα να αποσαφηνίσει ο Πεταλωτής. Το «μεσοπρόθεσμο» θα περάσει με τους 151 ο κόσμος να χαλάσει, που θα χαλάσει, έτσι όπως πάνε τα πράγματα. Αλλά να το ’χουμε έτσι... πρόχειρο, να είμαστε προετοιμασμένοι και άμα χρειαστεί να παίξει η κυβέρνηση και το χαρτί του δημοψηφίσματος.
Παρότι βουλευτές και του ΠΑ.ΣΟ.Κ. στην προχθεσινή ψυχοθεραπευτική συνεδρία του ΚΤΕ Οικονομίας τάχθηκαν κατά του δημοψηφίσματος, εκτιμώντας ότι είναι η «πόρτα» προς τις εκλογές, ωστόσο θα λέγαμε ότι δεν πρόκειται ακριβώς για «πόρτα», αλλά περισσότερο για «σκαλοπάτι», το οποίο φρονεί ο πρωθυπουργός ότι αν χρειαστεί να επιστρατεύσει, θα κερδίσει λίγο παραπάνω χρόνο.
Τι εννοώ; Τώρα, μα σπρώχνοντας, μα βρίζοντας, μα εκβιάζοντας, οι βουλευτές του ΠΑ.ΣΟ.Κ. θα υποταχθούν τελικά και θα δώσουν την ψήφο τους στο «Μνημόνιο 2». Όμως, ο Γολγοθάς δεν τελειώνει εδώ. Αυτό πια το έχουμε καταλάβει όλοι καλά. Ε, μετά το «μεσοπρόθεσμο» ακολουθεί καλοκαιράκι. Μπάνια, διακοπές, γενική χαλάρωση, θα μπαλωθούν και οι τρύπες από τη δόση (τώρα που έδωσε και ο Ομπάμα «εντολή» στη Μέρκελ να βοηθήσει την Ελλάδα), θα επέλθει μια νηνεμία. Από Φθινόπωρο, όμως, πάλι στα ίδια θα βρισκόμαστε. Πάλι οι ίδιες συζητήσεις θα γίνονται, πάλι τα ίδια διλήμματα και οι ίδιοι εκβιασμοί θα πέφτουν στο τραπέζι. Οπότε, τότε θα βγάζει από το... μανίκι του το δημοψήφισμα ο πρωθυπουργός για να κερδίσει χρόνο.
Και επειδή έχει και ένα «know how» σε υποβολή διλημμάτων, μπορεί επί παραδείγματι να συρθούμε στις κάλπες προκειμένου να απαντήσουμε στο ερώτημα «ή αλλάζουμε ή βουλιάζουμε», που μας έλεγε και προεκλογικά. Από τη μια θα είναι το «αλλάζουμε» και από την άλλη το «βουλιάζουμε» κι εμείς θα πρέπει αναλόγως να ψηφίσουμε. Μόνο που αλλάξαμε και βουλιάξαμε έτσι κι αλλιώς, θα είναι δύσκολο πραγματικά ν’ αποφασίσουμε με «ποια» κάλπη να πάμε και «ποια» κάλπη να αφήσουμε!
Εάν επρόκειτο να έχει γίνει ένα δημοψήφισμα, θα έπρεπε να έχει γίνει εδώ και πολύ καιρό. Και αφού δεν έγινε, τέλος πάντων, σίγουρα - μετά από όσα έχουν προηγηθεί - το περιθώριο ή ίσως και η επιτακτική δημοκρατικά ανάγκη θα ήταν το δημοψήφισμα να γίνει τώρα για το «Μνημόνιο 2». Τώρα που οι πολίτες γνωρίζουν «τι» έχουν υποστεί από το «Μνημόνιο 1» και με τι αντίκρισμα, τώρα θα μπορούσαν να αποφανθούν. Υπό την προϋπόθεση, όπως είπε και ο Μπαρόζο, ότι οι πολιτικές ηγεσίες θα λένε την αλήθεια στο λαό. Βέβαια, ο Πεταλωτής ισχυρίστηκε ότι η κυβέρνηση μας λέει την αλήθεια, αλλά οι εξελίξεις με τις απανωτές δυσάρεστες επιπτώσεις άλλα δείχνουν. Ότι λένε τη «μισή αλήθεια». Και η «μισή αλήθεια» είναι τόσο... φερέγγυα όσο και το ψέμα. Εκτός αν δεχτούμε ότι είναι τόσο «άσχετοι» και οι κυβερνώτες, που άλλα υπολογίζουν και άλλα, εντελώς όμως, προκύπτουν.
Σε αυτήν την εποχή, με όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης να αρνούνται να συνεχίσουν στο νέο Μνημόνιο, με τον κόσμο να βρίσκεται στους δρόμους και το ΠΑ.ΣΟ.Κ. στις δημοσκοπήσεις να συγκεντρώνει 20%, δεν φαντάζει - και δεν είναι - καθόλου, μα καθόλου δίκαιο ένα δεύτερο Μνημόνιο να επικυρώνεται από 151 ανθρώπους, η ψήφος των οποίων θα καθορίσει τη μοίρα όλων των υπολοίπων. Τώρα, ίσως ένα δημοψήφισμα να είχε ένα νόημα.
Πέρα από αυτό, τι να... δημοψηφίσει κανείς. Και ποιο ερώτημα να τεθεί, στο οποίο θα κληθεί να απαντήσει ο Έλληνας πολίτης. Όπως και να διατυπωθεί, είδος επίσημου εκβιασμού θα αποτελεί, που θα ζητά και τη νομιμοποίηση της κάλπης.
