Την 4η Οκτωβρίου 2009, ο κυρίαρχος λαός, με σχεδόν έντεκα μονάδες μπροστά από τη ΝΔ, ανέδειξε νικητή των εκλογών το ΠΑΣΟΚ και ως πρωθυπουργό της χώρας του, τον Γεωργ. Παπανδρέου, τον οποίο με τις εκλογές της 16ης Σεπτεμβρίου 2007 οι άνθρωποι της ΝΔ, πίστευαν ότι είχαν τελειώσει με τον Γιώργο.
Ανεξάρτητα τι είχε ή δεν είχε υποσχεθεί και δεσμευθεί ο Γ. Παπανδρέου προεκλογικά στον ελληνικό λαό, ερχόμενος στην εξουσία, όφειλε την επομένη των εκλογών, δηλαδή την 5η-10-2009, όταν στρογγυλοκάθισε στο θώκο του πρωθυπουργού και με ζωντανή και ωμή πλέον την πραγματικότητα, να αντιλαμβάνεται αμέσως από την πρώτη κιόλας ημέρα, ότι μόνος του, δεν θα μπορούσε και δεν μπορεί ακόμα, να βγάλει τη χώρα, από τα τάρταρα, που ήταν και είναι βυθισμένη για τα καλά, όχι μόνο από τη Διακυβέρνηση Καραμανλή (2004-2009), αλλά τουλάχιστον από το 2000-2004 (Δεύτερη Κυβέρνηση Σημίτη), να ζητούσε χωρίς καμία χρονοτριβή, και καθυστέρηση, συναίνεση και συνεννόηση με το κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης, όχι συγκυβέρνηση, αλλά συνεργασία με αυτήν (ΝΔ), πάνω σε ένα κοινό πρόγραμμα, εξόδου της πατρίδας μας, από τον γκρεμό, όπου μαζί χέρι – χέρι (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ) με την άφρονα πολιτική και τον αλόγιστο δανεισμό, την έχουν με τόση ανευθυνότητα οδηγήσει.
Αντί λοιπόν αυτής της συνδιαλλαγής και της εποικοδομητικής πολιτικής και αντί να πάρει αμέσως, σε συνεργασία φυσικά με τη ΝΔ δραστικά οικονομικά μέτρα, κατασπατάλησε αδικαιολόγητα πολύτιμο χρόνο, προβάλλοντας στον ορίζοντα τον Τιτανικό και το εξάσφαιρο περίστροφο άδειο πάνω στο τραπέζι και παλινδρομώντας, μεταξύ σφύρας και άκμονος, έπεσε τελικά ως ώριμο φρούτο, στις δαγκάνες και στη μέγγενη της Τρόικας (Ε.Ε.-ΔΝΤ-ΕΚΤ) το Μάιο του 2010. Ενώ με λίγη προσπάθεια και με έγκαιρο δανεισμό, όταν ακόμα τα spreads ήταν πολύ χαμηλά (170 μονάδες βάσης), θα μπορούσε να εξασφάλιζε, άνετα ένα μαξιλάρι 20-25 δισ. ευρώ, οπότε θα συζητούσε με αυτούς (Τρόικα) από σαφώς ισχυρότερη και με το περίστροφο γεμάτο και οπλισμένο αυτή τη φορά και όχι άσφαιρο πάνω στο τραπέζι. Η ΝΔ πιστεύω δεν θα είχε κανένα απολύτως λόγο και έπειτα μάλιστα, από τη συντριπτική ήττα, που είχε υποστεί να συναινούσε, πάνω σε ένα κοινό πρόγραμμα σταθεροποίησης της καταρρέουσας οικονομίας μας.
Δυστυχώς οι άνθρωποι του ΠΑΣΟΚ έπεσαν τότε στην ίδια παγίδα, που είχαν πέσει και οι της ΝΔ το 2007 (σ.σ.: ότι είχαν τελειώσει με το Γιώργο) και έδωσαν σε αυτούς την εντύπωση ότι ήταν άτρωτοι και ότι η ΝΔ είχε μπει για τα καλά στη γωνία και στο χρονοντούλαπο της Ιστορίας. Είναι μια ψευδαίσθηση, που πληρώνεται ακριβά στην πολιτική και αυτό πληρώνει και μάλιστα πολύ ακριβά και γρήγορα ο Γ. Παπανδρέου και μαζί με αυτόν και ο ελληνικός λαός, ο οποίος καλείται για πολλοστή φορά τα τελευταία 25 χρόνια, να πληρώσει το μάρμαρο και τη νύφη, όχι φυσικά οι έχοντες και κατέχοντες, οι οποίοι φυγάδευσαν ήδη τις καταθέσεις τους εκτός Ελλάδος, αλλά τα μόνιμα υποζύγια, που είναι οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι.
Θα μου πείτε τώρα τι πταίει; Το έχω ξαναγράψει πολλές φορές και δεν δυσκολεύομαι να το επαναλάβω και πάλι. Και τα δύο κόμματα εξουσίας (ΠΑΣΟΚ-ΝΔ) πιασμένα χεράκι – χεράκι προέβαιναν σε ένα αλόγιστο και πρωτόγνωρο δανεισμό δημιούργησαν στον ελληνικό λαό, απερίσκεπτα μια επίπλαστη ευημερία, με δανεικά, εισήγαγαν αδικαιολόγητα την υπερκατανάλωση, επέτρεψαν ή ανέχθηκαν ένα μεγάλο φαγοπότι και πάρτι γύρω από το Δημόσιο και ευρύτερο Δημόσιο τομέα και το αποτέλεσμα δεν άργησε να έλθει.
Τελικά ο πρωθυπουργός μετά από είκοσι (20) μήνες στην εξουσία και έπειτα από τα αδιέξοδα, που έχει περιέλθει η χώρα συνεπεία και της δικής του αναποτελεσματικής πολικής, ζήτησε τη συναίνεση όλων των πολιτικών δυνάμεων του τόπου, η οποία απ’ ό,τι φάνηκε με τη συνάντησή του, με τους αρχηγούς των κομμάτων της Βουλής, πλην του ΚΚΕ την 24-05-2011 και ύστερα μάλιστα από τη σύσκεψη την 27η Μαϊου υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας με όλους τους πολιτικούς Αρχηγούς, διαφαίνεται στον ορίζοντα, να υπάρχει κάποια αμυδρά ελπίδα, συνεννόησης με την Αξιωματική Αντιπολίτευση και τα λοιπά κόμματα της Κεντροδεξιάς, ενώ το κόμματα της αριστεράς, η εν γένει στάση τους και συμπεριφορά τους, λόγω ιδεοληψιών ήταν και είναι τελείως αρνητική.
Η μόνη οδός διεξόδου της χώρας, από τη σημερινή δεινή, οικονομική και κοινωνική κρίση, που μαστίζει τον τόπο μας, είναι η συναίνεση και μόνο συναίνεση και συνεργασία της Κυβέρνησης, με την Αξιωματική Αντιπολίτευση, αυτή είναι μια πραγματικότητα και αυτό δείχνουν, εξάλλου, όλες οι δημοσκοπήσεις. Η ευθύνη αυτή επιμερίζεται εξίσου και στα δύο μεγάλα κόμματα εξουσίας, αρκεί να βάλουν στην πάντα και για πάντα, τα μικροκομματικά οφέλη και τις μικροκομματικές σκοπιμότητες. Είναι καιρός ο Γ. Παπανδρέου και ο Α. Σαμαράς να βάλουν πάνω απ’ όλα την Ελλάδα και μόνον και τότε, ένα είναι σίγουρο και βέβαιο, ότι θα συμπέσουν σε όλα τα κρίσιμα σημεία, ακόμα και στο φορολογικό, που φαίνεται να τους χωρίζει.
Κύριε πρωθυπουργέ το πολιτικό κλίμα στη χώρα μας είναι βεβαρημένο, ο λαός μας, είναι μουδιασμένος, κατηφής, οργισμένος, αγανακτισμένος και απογοητευμένος, απ’ όλους τους πολιτικούς και ιδιαίτερα από την Κυβέρνησή σας. Περιμένουμε από εσάς, μια ριζική και βαθιά τομή στη λειτουργία του κράτους και του πολιτεύματος: Να προβείτε αμέσως σε έναν ριζικό και δομικό ανασχηματισμό, του αποτυχημένου κυβερνητικού σχήματος, με ένα άλλο μικρό και ευέλικτο συνόλου 20-25 προσώπων έναντι 49, που είναι σήμερα, τοποθετώντας σε κρίσιμα υπουργεία τεχνοκράτες, εγνωσμένης αξία και ήθους. Να δηλώσετε ότι από τις επόμενες εκλογές, θα μειώσετε τον αριθμό των βουλευτών από 300 στους 200. Θα καταργήσετε τα ψηφίσματα της Βουλής του 1964 και 1975, που ορίζουν ότι οι αποζημιώσεις του βουλευτού, είναι ίσες με τις αποδοχές του Προέδρου του Αρείου Πάγου (10.271 ευρώ το μήνα ακαθάριστα). Οι βουλευτές θα συνταξιοδοτούνται με κύρια σύνταξη (θέση ΚΚΕ), από τα ασφαλιστικά ταμεία, των φορέων, που ανήκαν πριν και η Βουλή, θα αναλάβει το κόστος των εισφορών τους, όσο διαρκεί η θητεία τους. Να καταργήσετε τη βουλευτική σύνταξη και να παραμείνει μια μικρή ως επικουρική. Αυτά και μόνον κύριε πρωθυπουργέ αρκούν να δώσουν ένα γερό κτύπημα στη λεγόμενη παθογένεια του πολιτικού μας συστήματος και κάποια ελπίδα στον ελληνικό λαό, ότι, είστε αποφασισμένος να αλλάξετε τη δομή του κράτους και την εν γένει λειτουργία του. Και αυτό πιστεύω θα είναι μια καλή αρχή για την πατρίδα μας. Θα το τολμήσετε;
