Τελικά η σελίδα δεν άλλαξε. Παρέμεινε η ίδια. Και τούτη τη φορά μέσα από τα διάφορα τραγελαφικά γεγονότα των τελευταίων ημερών - στο πλαίσιο των οποίων οι κυβερνώντες πρωτίστως, αλλά και ο πολιτικός βίος γενικώς, απώλεσαν την τελευταία ικμάδα αξιοπιστίας που μπορεί να είχαν - γράφει με μεγάλα γράμματα: «ΙΛΑΡΟΤΡΑΓΩΔΙΑ».
Τι ήταν αυτό που ζήσαμε τα τελευταία 24ωρα; Ο κόσμος να καίγεται και το... βζοντ να χτενίζεται! Ένας πρωθυπουργός αυτοαναιρούμενος να παραδέχεται ουσιαστικά την ανεπάρκειά του στον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης (ποιος το είπε πρώτος, πραγματικά για εμάς τους υπόλοιπους δεν έχει καμιά σημασία). Στη συνέχεια μέσω επιβεβαιωμένων διαρροών να γεννάται η ελπίδα - φρούδα ίσως, αλλά ελπίδα - ότι για μια φορά θα υπερβούν εαυτούς και θα σταθούν στο ύψος των περιστάσεων και θα προχωρήσουν σε μια κυβέρνηση εθνικής ενότητας, με στόχο τη σωτηρία της χώρας. Και εν τέλει, με κατεβασμένα αυτιά, αυτός ο «υπό παραίτηση» πρωθυπουργός, να το παίρνει πίσω προφασιζόμενος διάφορες αστειότητες, που δεν πιστεύουν ούτε τα μικρά παιδιά. Η πραγματικότητα; Δεν είχε ενημερώσει κανέναν στο κόμμα του για τη διάθεσή του να παραδώσει την εξουσία (ίσως να ήταν και κίνηση της στιγμής) και εν συνεχεία, συγγενείς, πολιτικοί φίλοι και εχθροί τον έβαλαν κάτω αρνούμενοι να χάσουν τα οφίτσια και του άλλαξαν γνώμη. Και κείνος υπαναχώρησε χάνοντας τη μοναδική ευκαιρία να κερδίσει την πολιτική του υστεροφημία (παρά τις «πατάτες» που έχει κάνει) γιατί αυτή θα ήταν μια κίνηση μέγιστης πολιτικής και εθνικής αξιοπρέπειας.
Αντ’ αυτού, βρεθήκαμε άφωνοι όλοι εμπρός στο γελοίο του πράγματος και η επόμενη μέρα ξημέρωσε με την έντιμη και ξεκάθαρη πολιτική πράξη του Φλωρίδη και του δικού «μας» Έκτορα Νασιώκα, οι οποίοι παραιτήθηκαν από το βουλευτικό αξίωμα. Και ύστερα ξεκίνησε άλλος κλαυσίγελος μεταξύ των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ, που έβγαιναν ανά 5λεπτο στο περιστύλιο αναζητώντας τους δημοσιογράφους, είτε για να αμφισβητήσουν τον Παπανδρέου είτε για να δηλώσουν Πραιτοριανοί της πολιτικής του, όταν ο ίδιος την προηγούμενη είχε φροντίσει να αυτοαναιρεθεί. Και προς τούτο τι το «’65» έριξαν μέσα, τι τα «Ιουλιανά», τι «τις αποστασίες» και τι τον Ευάγγελο Βενιζέλο να «κρύβεται από πίσω». Μια Κοινοβουλευτική Ομάδα ακόμη, μια ακόμη ομαδική ψυχοθεραπεία κάποιων ωρών και όλοι επέστρεψαν στο μαντρί.
Να παρακολουθούμε όλη αυτή την αγωνιώδη προσπάθεια διατήρησης στην εξουσία από το ΠΑΣΟΚ, λες και αυτό είναι το θέμα που «καίει» τους πολίτες της χώρας. Και την ώρα που όλα τα κόμματα της αντιπολίτευσης, εν ομοβροντία πλέον, ζητούν «εκλογές».
...Κι ύστερα... ύστερα ήλθε αυτός ο μοναδικός, υπέροχος, ανυπέρβλητος, εθνοσωτήριος ανασχηματισμός! Όπου καμία «προσωπικότητα» από τις φημολογούμενες δεν δέχτηκε να μπει, γύρισαν όλοι πλάτη, και το μόνο «συγκλονιστικό» που είχε να κάνει ο Παπανδρέου ήταν να προχωρήσει σε ανακύκλωση παλαιών υλικών από το ένα υπουργείο στο άλλο, προβάλλοντας παλιά στελέχη, αλλά και εξασφαλίζοντας «πόστα» για τους κολλητούς. Στο επίκεντρο ο Ευάγγελος Βενιζέλος που του κούνησε το... καρότο του υπουργείου Οικονομικών ο Γ. Παπανδρέου και αυτός έσπευσε να... τσιμπήσει. Κάνοντας, κατά τη γνώμη της γράφουσας, τουλάχιστον ένα ακόμη λάθος στην πολιτική του καριέρα, που θα το χρεωθεί ακριβά. Διότι ο υπουργός μπορεί να άλλαξε, η οικονομική πολιτική όμως, όχι.
Πού βρισκόμαστε λοιπόν; Εκεί που βρισκόμασταν και τρεις μέρες πριν. Από βδομάδα περνάει το μεσοπρόθεσμο, τα σκληρά μέτρα εξολόθρευσης των μεσαίων και αδυνάτων, οι πλατείες θα φωνάζουν και οι κυβερνώντες θα κωφεύουν. «Έχουμε το λαό δίπλα μας», λέει ο Παπανδρέου. Δίπλα πού;!
Βγήκε όμως από όλη αυτή τη φαρσοκωμωδία και ένα καλό και χρήσιμο. Χε...καν οι της Τρόικας βλέποντας το οριακό της κατάστασης και τώρα μας παρακαλάνε να πάρουμε και τη δόση και το δάνειο, φοβούμενοι «ντόμινο» πτώσης της ευρωζώνης. Που σημαίνει τι; Ότι ούτε έχουν πιέσει αρκετά, ούτε έχουν διαπραγματευτεί, όχι «σωστά» αλλά «καθόλου». Απλώς εκτελούν εντολές. Ε, αυτό τουλάχιστον, που είναι αποδεδειγμένο πλέον, ας κάτσουν να το σκεφτούν.
