Με μεγάλες διαδηλώσεις, επεισόδια και συμπλοκές διαδηλωτών και αστυνομικών ξεκίνησε και ολοκληρώθηκε η συζήτηση για την ψήφιση του Μεσοπρόθεσμου. Με το βλέμμα της Ευρώπης στραμμένο πάνω μας, με όλα τα τηλεοπτικά δίκτυα και τις εφημερίδες να ασχολούνται με την κατάσταση της Ελλάδας, οι βουλευτές για άλλη μια φορά βρέθηκαν προ των ευθυνών τους προκειμένου να αποφασίσουν με την ψήφο τους το τι θα ξημερώσει την επόμενη μέρα στη χώρα. Τις ώρες τούτες όμως κανείς τους δεν θυμάται πώς φτάσαμε ως εδώ. Από την άλλη πλευρά, πληροφορίες από τις Βρυξέλλες κάνουν λόγο ότι ακόμη και οι Ευρωπαίοι έχουν πλέον «καταθέσει τα όπλα» θεωρώντας αστείο να ασχολείται κανείς με την Ελλάδα, και κοιτούν μονάχα τη διάσωση της ευρωζώνης, καθώς μια ενδεχόμενη κατάρρευση του ευρώ θα καθιστούσε «σκληρό» νόμισμα το δολάριο και θα επέφερε ποικίλες αλυσιδωτές αντιδράσεις σε παγκόσμιο επίπεδο. Οι Ευρωπαίοι πλέον δεν παρακολουθούν τη μεγάλη κατρακύλα της Ελλάδας, άσχετα αν εύχονται να ψηφιστεί το Μεσοπρόθεσμο, λέγοντας ενίοτε τα ακόλουθα: «Οι μεταρρυθμίσεις είναι ο μόνος τρόπος για να αποτραπεί η εξέλιξη της τρέχουσας δημοσιονομικής κρίσης σε μια παρατεταμένη οικονομική ύφεση που θα καταστήσει τη ζωή των πολιτών ακόμα χειρότερη. Η Ελλάδα έχει ήδη επιτύχει πολλά, ωστόσο, η ψηφοφορία για το τρέχον πακέτο μεταρρυθμίσεων μπορεί να αποδειχθεί κρίσιμη καμπή. Η επιλογή είναι μεταξύ μιας πιθανής οικονομικής και πολιτικής αναταραχής και μιας αργής, αλλά πιθανής επανόδου στην ομαλότητα». Τάδε έφη ο πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου, Jerzy Buzek, σε μια προσπάθειά του να πείσει πως πρέπει να ψηφιστεί το Μεσοπρόθεσμο. Το θέμα όμως δεν είναι αν θα υπάρξει η επάνοδος στην ομαλότητα αλλά το πότε. Πλέον όχι απλά οι μήνες και τα χρόνια, αλλά οι μέρες οι ώρες και τα λεπτά είναι κρίσιμα για την τύχη της δύσμοιρης αυτής χώρας. Ο πρωθυπουργός πάντως συνεχίζει να βαδίζει σε παραδεισένιους κόσμους, μη μπορώντας να αντιληφθεί (ή μη θέλοντας) την κοινωνική πραγματικότητα. Στην αίθουσα της Ολομέλειας στην Βουλή δήλωνε πριν από λίγες ημέρες: «Δεν ζητώ να ακούσετε τις έξωθεν πιέσεις. Ζητώ να ακούσετε την ψυχή σας, την εσωτερική σας πατριωτική συνείδηση. Η ψήφος για το Μεσοπρόθεσμο αποτελεί τη μοναδική ευκαιρία που έχει η χώρα μας να ορθοποδήσει. Αυτό είναι το Μεσοπρόθεσμο και οι πολιτικές που περιλαμβάνει, το αναγκαίο ενδιάμεσο στάδιο για να λειτουργήσει η χώρα. Δικό μου πατριωτικό καθήκον και καθήκον της Κυβέρνησης αυτής και της Κοινοβουλευτικής μας Ομάδας, ήταν να μην αφήσουμε τον μισθωτό και τον συνταξιούχο στην αβεβαιότητα και την ανασφάλεια. Χτίζουμε πρώτα απ’ όλα με σκληρή δουλειά, μαζί με ολόκληρο τον Ελληνικό λαό, την αξιοπιστία μας. Γιατί αυτό ήταν το βασικό έλλειμμα της χώρας: η έλλειψη αξιοπιστίας».Τι να πρωτοσχολιάσει κανείς; Μήπως το γεγονός ότι ο κ. Παπανδρέου επιδιώκει διακαώς να προστατεύσει τον συνταξιούχο και τον μισθωτό με τα νέα μέτρα του Μεσοπρόθεσμου; Η μήπως με την επισήμανση ότι μέχρι τώρα έλειπε η αξιοπιστία, θα πεισθούν όλοι πως από ‘δω και στο εξής θα πάνε όλα σύμφωνα με τον νόμο; Λυπηρά αυτά που ακούει και διαβάζει κανείς. Λες και δεν γνώρισε ο κόσμος όλες αυτές τις πολιτικές, λες και κανείς δεν γνωρίζει το παρελθόν του «δώστα όλα στο λαό και μην κοιτάς το μέλλον!». Γιατί κανείς από όλους αυτούς που ζητούν την ψήφο (και θα την ξαναζητήσουν λίαν συντόμως) δεν σκέφθηκαν το μέλλον. Ή μάλλον το συνδύαζαν πάντα με τη φορολόγηση αυτών που μέχρι τώρα τα λάμβαναν όλα από τις «άγιες» κυβερνήσεις. Η συνταγή είναι πάντα γνωστή. Αυτοί που θα πληρώσουν τα εγκληματικά αλλά εσκεμμένα λάθη των κυβερνήσεων θα είναι οι πολίτες. Και η τιμωρία, λέξη άγνωστη, κενή περιεχομένου. Η παραπομπή σε δίκη, μια ενέργεια λίγο πριν την ολική καταστροφή, σαν τον παροπλισμένο Τσοχατζόπουλο που φορτώνεται τις ευθύνες δεκαετιών για να διασωθεί το κύρος της κυβέρνησης. Θα συμβούν πολλά ακόμη. Και ακόμα περισσότερα όταν η ΕΚΤ και το ΔΝΤ θα ζητούν πίσω τις δόσεις και τα χρωστούμενα μετά το Μεσοπρόθεσμο, που θα πέσει ως κεραυνός στις τσέπες του κάθε εργαζόμενου. Για να χαίρονται οι δανειστές και απλά να ενδιαφέρονται πως θα σωθεί η ζώνη του ευρώ από μια χώρα που ανέκαθεν ήταν έτοιμη να ξεπουλήσει και το τελευταίο κομμάτι γης και σε τιμή κάτω του κόστους. Εξάλλου τι έχει απομείνει ακόμα στην Ελλάδα, πέραν του ξεπουλήματος των πάντων; Τόσα χρόνια που καταχρώνταν τις επιδοτήσεις, τόσες δεκαετίες που σκορπούσαν αλόγιστα και χωρίς πρόγραμμα τα δανεικά, ουδόλως ενδιαφέρονταν για την επερχόμενη συμπίεση των κοινωνικών στρωμάτων. Τώρα το δίλημμα καταπλακώνει τους πάντες και τους ωθεί να βρωντοφωνάζουν το θρυλικό «ή μεσοπρόθεσμο ή χρεοκοπία». Το δίλημμα είναι τεχνητό και σαφώς κατασκευασμένο. Απλά οι Ευρωπαίοι εταίροι το διαλαλούν κι αυτοί γιατί νοιάζονται πρωτίστως για τη σταθερότητα των χωρών τους. Κατά τα άλλα, οι εγχώριοι κοιμούνται τον ύπνο του δικαίου όπως έκαναν τόσα χρόνια.