«Φεύ, τα των ευδαιμονούντων
ως τάχιστα στρέφει ο Θεός»
Ευριπίδης
Η χώρα μας βρέθηκε στο χείλος του γκρεμού, πολλές φορές κατά το παρελθόν. Στην ίδια δεινή θέση βρισκόμαστε και σήμερα. Πάντοτε όμως η τύχη της Ελλάδας, μας έδινε χείρα βοηθείας και περνούσαμε τα δύσκολα.
Μια αναδρομή στην πρόσφατη τουλάχιστον ιστορία μας μας το δείχνει. Το 1944, ήλθαν οι Άγλλοι στην Ελλάδα (παρών και ο Τσώρτσιλ) και μας έσωσαν από βέβαια καταδίκη. Χωρίς τη στρατιωτική παρέμβασή τους, θα είχαν προλάβει να μας «σώσουν» οι Κομμουνιστές. Η Ελλάδα θα ήταν μια από τις Λαϊκές Δημοκρατίες, στο άρμα της Σταλινικής θηριωδίας, με τα γνωστά σε όλους μας αποτελέσματα.
Όταν έληξε η φριχτή περίοδος της αδελφοκτόνου σύρραξης 1946-1949, τη γλιτώσαμε πάλι με χωρίς γεωγραφικούς διαμελισμούς, όπως έγινε στο Βιετνάμ και την Κορέα. Αλλά και το ότι βρεθήκαμε, μετά τη βλακώδη αυτή αδελφική αντιμαχία μας στο πλευρό των νικητών του Ψυχρού Πολέμου, ήταν τύχη για μας. Μια ρημαγμένη με τα ίδια μας τα χέρια, χώρα έχασκε τραγικά. Το Σχέδιο Μάρσαλ, όσο κι αν καταληστεύθηκε, από τα γνωστά πάντα τρωκτικά μας, βοήθησε σε μια αποτελεσματική ανάπτυξη της καθημαγμένης Ελλάδας.
Στη συνέχεια και χάρη στην επιμονή του Εθνάρχη Κων. Καραμανλή, γίναμε μέλη της Ε.Ο.Κ. (1981). Ο καθένας μπορεί να φανταστεί τι θα γινόμασταν, χωρίς την Ε.Ο.Κ. δεμένοι στο άρμα μιας άφρονης λαϊκίστικης πολιτικής. Πακτωλός χρημάτων εισέρρευσαν στη χώρα. Και παρά τη ληστρική διαχείριή τους, από ΟΛΕΣ τις κυβερνήσεις, έγιναν τεράστια έργα ανασυγκρότησης. – Το 1989 καταρρέει το σαθρό Σοβιετικό μπλοκ, αλλά μας αφήνει ανεπηρέαστους. Καθημαγμένοι λαοί του Σιδηρού Παραπετάσματος, αγωνίζονται ακόμα να συνέλθουν, ενώ στη χώρα μας, παρατηρείται, άνοδος όλων των δεικτών ανάπτυξης.
Το Ελληνικό μεταναστευτικό κύμα, προς τη Δυτική Ευρώπη ανακόπτεται. Γινόμαστε εμείς χώρα υποδοχής μεταναστών. Και είχαμε την τύχη, να είναι κυρίως Αλβανοί, που διακρίθηκαν για την εργατικότητά τους, αλλά και για την άνετη ενσωμάτωση μαζί μας.
Ο Σημίτης κατορθώνει να μας εντάξει στην Ο.Ν.Ε. πραγματοποιώντας το μεγάλο όνειρο της Ελλάδας. Γίναμε μέλη ενός γκρουπ εκλεκτών εταίρων της Ευρώπης.
Δεν είναι μεγάλη τύχη, που ζούμε σε μια χώρα, έντονα προικισμένη, με το υπέροχο κλίμα της; Με στοιχεία εκπάγλου ομορφιάς; Με υπέροχες Ιστορικές καταβολές; Ένας λαός αισιόδοξος, ευφυής, ευρηματικός. Οι οικονομικοί μας πόροι τεράστιοι. Αρκεί να τους διαχειριστούμε, με σύνεση και ηθική.
Έλεγαν οι πρόγονοί μας: «Ουδέν κακόν αμιγές καλού». Κι από τις άτυχες και τραγικές στιγμές του Έθνους μας, προέκυψαν καλά. Η Μικρασιατική Καταστροφή, έφερε στην Ελλάδα ένα εκατομ. πρόσφυγες, που έδωσαν μια νέα πνοή και οράματα στον τόπο. Τα γεγονότα της Κύπρου, τόσο τραγικά. Σήμαναν όμως το τέλος της επάρατης Δικτατορίας και την επάνοδο της Δημοκρατίας.
Είμαστε πράγματι τυχεροί. Η τύχη όμως είναι παράξενη. Δεν αντέχει την ανεμελιά και την οίηση, την ασύνετη ευδαιμονία και την έλλειψη λογικής. Κι εμείς το παρακάναμε. Μεταφέραμε τις ανάγκες μας στις πλάτες των άλλων. Νομίζαμε, πως οι άλλοι εσαεί θα μας δάνειζαν. Θυσιάσαμε την αυτογνωσία στο βωμό της αυταρέσκειας. Υποθηκεύσαμε τη νοικοκυρεμένη Ελλαδίτσα μας, στην ανελέητη αδηφαγία των «Αγορών».
Τώρα θα πληρώσουμε ακριβά, επώδυνα, μακροχρόνια. Δεν γίνεται αλλιώς. Περνάμε κρίση φοβερή. Και η διαχείριση της κρίσης, κυρίως απ’ όλους εμάς, θα δείξει αν θα πορευτούμε στο χειρότερο ή αν σταθεί σαν εφαλτήριο, που θα μας οδηγήσει στην επιτυχία. Θα δείξει δηλ. αν ανοήτως τα φορτώσουμε στην τύχη ή στους άλλους ή αν αξιοποιήσουμε το δυναμικό κύτταρο της φυλής μας και πετύχουμε, όπως άλλωστε και τόσες δύσκολες στιγμές του Έθνους μας, την επιβίωση και την ευτυχία μας.
